Samvinnan - 01.07.1976, Blaðsíða 32

Um tíma vorum
við að því komin
að viðurkenna
Abelóníu og veita
henni það rúm
á heimilinu,
sem sú litla hafði
þegar gert....
biti, sem gerði hana móttæki-
lega fyrir uppeldislegum
skömmum og skellum, þegar
liún var sótt. Öllu þessu tókst
Abelónu að breyta. Við sáum
ekki framar lítið, ráðþrota
andlit, þegar syndarinn var
leiddur heim úr ókunnum
hænsnagarði, neðan úr fjöru,
af grammafóntónleikum hjá
ókunnugu fólki, frá villugjörn-
um leiðöngrum innan um
sveskjukassa og mjölsekki i
geymsluherbergi búðarinnar.
Liðin var sú tið, þegar við með
foreldralegum virðuleik sett-
umst hvort í sinn stól og horf ð-
um stranglega á þá litlu, sem
stóð eins og fangi á milli okkar
og beið eftir réttlátri refsingu,
þar sem hún var sér meðvit-
andi um sekt sína. Við höfðum
glaðzt yfir þeim jarðvegi fyr-
ir velmeinta áminningu, sem
virtist búa með henni. En Abe-
lóna kom og sýndi, að við höfð-
um verið of fljót á okkur til
að gleðjast. Þegar þrifið var
hörkulega í dömuna og hún
dregin háorgandi burtu þaðan,
sem komið hafði verið að henni
að óvörum við skammarstrik
sín, hristi hún af sér allar á-
minningar og neitaði öllu. Hún
hafði ekki verið ein, þvi að
Abelóna var með henni, Abe-
lóna mátti vel heimsækja
keyrarafjölskylduna og þá
mátti hún það lika. Hún hafði
leitt Abelónu alla leiðina og
verið svo góð. Og nú færi hún
aftur, — hún horfði ákveðið á
okkur, iskyggileg til augnanna
sinna bláu og gaf okkur þessa
yfirlýsingu. Og fór. Við sáum
hana hoppa gegnum garðinn,
út um þessa eftirlætisglufu
sina i runnunum og út i sand-
hólana.
„Við verðum að elta hana,“
sagði mamma þá.
„Já, já,“ stamaði ég hlýðinn
og stökk á eftir henni. Þarna
sat daman á steyptum brim-
brjót rétt yfir sjávarborðinu
og tók á móti mér á afar
kurteisan hátt. Ég spyr eftir
Abelónu.
„Abelóna er nýfarin,“ svar-
ar sú stutta. „Abelóna likar
ekki við þig, — hún fer að
rápa, — rápa, þegar þú kemur,
pabbi. Þú mátt alveg fara
heim, pabbi....“
Og um kvöldið verðum við
að ræða um vandamálið Abe-
lónu í tuttugasta sinn.
„Maður getur ekki refsað
barni fyrir eitthvað, sem það
veit ekki sjálft, að er rangt,“
segi ég. „Það eru vandræðin.
Sú litla trúir á Abelónu. Hún
skrökvar ekki af ásettu ráði, að
minnsta kosti ekki i hvert sinn,
sem hún talar um „systur
sína.“
„Við verðum að rassskella
hana i hvert sinn, sem hún
nefnir Abelónu,“ segir mamma.
„Það er að segja þrjátiu
sinnum á dag.“
Við þegjum um stund, svo
tölum við dálitið um, að
kannski gleymi hún Abelónu af
sjálfu sér og svo förum við að
hátta.
Klukkan sex um morguninn
glymur litla röddin úr rúminu:
„Abelóna systir min segir, að
nú megi mig gjarnan fá
súkkulaðibita...“
Um tíma vorum við að þvi
komin að viðurkenna Abelónu
og gefa henni það rúm á heim-
ilinu, sem sú litla hafði þegar
veitt henni, sú var tíðin, að
okkur fannst þetta eina lausn-
in. En við veigruðum okkur
við þvi og slógum því á frest.
í fyrsta lagi var Abelóna svo
mjög andsnúin okkur, að okk-
ur var fyrirmunað að þykja
vænt um hana, þar að auki var
hún alltaf veik, þegar þörf var
fyrir hana. Hún hafði „mis-
langa“, þegar við báðum þá
litlu að fara út í garð og leika
við hana. Þegar við vildum fá
ofurlitið frí, líka frá afkvæm-
inu, mæltumst við til þess, að
hún færi yfir í gróðurstöðina
með barnfóstrunni og sögðum
henni, að Abelóna væri þar, þá
hristi sú litla lokkana sina dap-
urlega og lýsti þvi yfir, að
Abelóna lægi á sjúkrahúsinu í
dag, þvi að hún væri með
„hövvuver“. Svo að hún vildi
heldur fara i gönguferð með
pabba og mömmu. Núna. Og
þegar sú litla vill fara í göngu-
ferð núna, er auðveldara að
fara með henni en neita henni
um hana, það er min reynsla.
En nú skal sagt frá því, hvern-
ig við að lokum neituðum á-
kveðið að viðurkenna Abelónu
og hvernig við komum henni
fyrir kattamef.
Smám saman var það orðið
alkunnugt í nágrenninu, að sú
litla átti „systur“, það vissum
við, en höfðum ekki hugsað
frekar út i það og ekki séð
fyrir afleiðingarnar af sögum,
sem breiðzt höfðu út um
Abelónu. En kvöld nokkurt
sitjum við i garðinum og heyr-
um i einum baðgestinum, þar
sem hann talar við konu sina
úti á veginum. Þau staðnæmast
og gægjast inn og þar sem þau
sjá okkur ekki, bæta þau sér
skaðann upp með því að tala
um okkur eins og forvitinna er
vandi.
„Það er hér, sem hún á
heima, sú litla með gula hárið,
sem flækist um í síðum kjól-
um.“
„Já, það á vist að vera lista-
mannslegt, „smart“ er það
ekki.“ Fina frúin heldur á-
fram: „Guð veit annars, hvers-
vegna þau hafa ekki hitt barn-
ið með sér.“
„Eiga þau fleiri?“
„Eina dóttur til. Þau hafa
skirt hana því einkennilega
nafni Abelóna. Mér finnst það
ábyrgðarlaust, maður verður
að hugsa um, að einhverntima
verður barnið fullorðið. A-be-
Ióna. Hm. En ég vildi gjarnan
vita, hversvegna hún er ekki
með.“
„Já, annars, það er kannski
undarlegt.“
„Kannski, kannski ekki. Mér
er sagt, að þessi Abelóna sé 7 —
sjö — ára. Og þar sem það er
nú víst, að þessar manneskjur
hafa aðeins verið giftar í 5 . • •
Hm. Maður getur kannski kall-
að það lagni að dylja þannig
hliðarspor, að minnsta kosti
í fríinu.... ætli þau útiloki
hana líka á veturna?“
Síðan héldu þau áfram og
þarna sátum við. — „Vertu
sæl, Abelóna,“ sagði ég. „Sú
litla hefur útbreitt sögur um
þig og sagt, að þú sért 7 ára og
það er meira en við getum þol-
að þrátt fyrir viðurkennt og
frægt frjálslyndi okkar. Ég
losa okkur við Abelónu strax á
morgun.“
„Hvernig?" spurði mamma
þeirrar litlu.
„Með því að útvega hana.“
Ég stóð við orð mín. Daginn
eftir símaði ég eftir Abelóníu,
fallegri, 12 ára stúlku úr fjöl-
skyldu, sem ég þekkti. Hana
langaði í sveit. Sú litla hafði
aldrei séð hana, þar kom ein-
mitt tækifærið og ég lét for-
eldrana hafa viku til þess að
æfa barnið i að gegna sínu
nýja nafni. Okkur veitti held-
ur ekki af þessari viku til þess
að undirbúa þá litlu fyrir komu
Abelónu. Það var erfitt verk, en
það tókst. Þegar við stóðum á
stöðvarpallinum á sólhlýjum
sunnudagsmorgni og biðum
eftir lestinni, var sú litla ekki
í vafa um, að þetta væri sú
rétta, ekta, elskaða Abelóna
„systir“, sem var að koma. Hún
var sjóðheit í kinnum og aug-
un ljómuðu, hún stóð á stilkum
— og hún þekkti Abelónu á
undan okkur eftir mynd, sem
við höfðum fengið foreldrana
til að senda okkur og sýnt
henni fimm sinnum á dag. Þær
sátu og héldu hvor um hálsinn
á annarri i bilnum á leiðinni
heim, við borðið, — þær leidd-
ust frá morgni til kvölds. Og
það varð hljótt í húsinu, því
að í ljós kom, að Abelóna var
sérlega skynsöm og þæg stúlka,
allt öðruvísi en við þekktum
hana af frásögn þeirrar litlu. •
En nú sýður í þeirri litlu,