Samvinnan - 01.07.1976, Blaðsíða 24

HRAFMRNIR
MIAIR TVEIR
Einn daginn urðu
þeir allt í einu fleygir.
Þeir blökuðu vængj-
unum, og ég held að
þeir hafi sjálfir orðið
hissa, þegar þeir
hófust á loft.
Þegar hrafnarnir léku sér sam-
an, lá annar þeirra gjarnan
á hliö'inni eins og hundur og
varði sig fyrir ertni hins með
löppunum.
Einn daginn urðu þeir allt i
einu fleygir. Þeir blökuðu
vængjunum og ég held þeir
hafi sjálfir orðið hissa, þegar
þeir hófust á loft, þetta sjö
til tíu metra. Þegar þeir höfðu
áttað sig, flugu þeir í hring yf-
ir garðinn. Þeir vildu þó helst
vera á jörðinni, nema þegar
þeir lögðu sig um miðjan dag-
inn og fóru að sofa á kvöldin.
Þá flugu þeir upp í há tré.
Hrafnarnir voru mjög vana-
fastir, og ég vissi alltaf, hvar
þeir voru. Á morgnana sátu
þeir utan við dyrnar og biðu
eftir morgunverðinum. Ég
færði þeim skálarnar, þeir
breiddu úr vængjunum og tipl-
uðu síðan eins og listdansarar
niður að læknum, þar sem viö
settumst allir þrir á trjábol.
Þeir fengu fyrst leiðindafæðu
eins og vitamínpillur og hunda-
kex með eggjarauðum, en á
eftir fylgdi lika lostæti, hrá lif-
ur og ný plóma. Þeir héldu á-
fram að safna i gogginn löngu
eftir að þeir voru orðnir saddir.
Á eftir leituðu þeir síðan að
góðum felustað fyrir matinn.
Stundum rifu þeir upp gras,
lögðu matarforðann þar og
breiddu síðan grasið yfir aftur.
Ég prófaði að merkja staðina
með litlum tréhælum, en þeir
linntu ekki látum fyrr en þeir
höfðu rifið þá upp aftur.
A rdegis léku hrafnarnir sér
í garöinum, fundu sér kringl-
ótta steina, sem þeir spíg-
sporuðu með um í gogginum,
eða þeir flögruðu upp á bilinn
og grandskoðuðu allar skrúfur
og bolta. Þegar líða tók nærri
hádegi, gengu þeir með miklum
vængjaslætti eftir stígnum,
uns þeir komu að ákveðnu
kirsuberjatré, og settust þar á-
vallt á sömu greinina. Þegar
ég gekk þar framhjá, komu þeir
niður úr trénu og dönsuðu
kringum mig með opna gogg-
ana og útbreidda vængi, og eltu
mig, ef ég fór þá ekki of langt
fyrir þá. Hádegislúrinn fengu
þeir sér í háu grenitré, og ef
fólk gekk þar framhjá, létu
þeir sér nægja að krunka lít-
ilsháttar. Þeir voru ófúsir til
að fara inn í hrafnastofuna á
daginn. Þegar rigndi mikið,
settust þeir undir upsir eldi-
viðarskúrsins, þar sem var of-
urlítið skjól fyrir regninu. —
Stundum, þegar ég gaf þeim
kvöldverð, áður en dimmt var
orðið, af því að gesti langaði
til að sjá þá borða, vildu þeir
helst ekki koma niður úr
grenitrénu. Einu sinni tók það
mig tíu mínútur að fá þá niður
úr trénu. Þegar það hafði loks
tekist, neituðu þeir að bragða
á matnum, en gengu bísperrtir
inn í hrafnastofuna. Þar sátu
þeir á rá í tveggja metra hæð
og þeir áttu það til að sitja þar
lengi og ræðast við með mörg-
um mismunandi hljóöum.
Hrafninn er greindastur
fugla. í Skandinaviu er hann
styggur af þvi að fólk þvingar
hann til þess. í Mustang í Tíb-
et, þar sem íbúarnir eru búdda-
trúar og hvorki drepa né borða
dýr, ganga hrafnarnir um göt-
urnar og borða úr lófum íbú-
anna.
D anskur dýrafræðingur hef-
ur sagt frá því, þegar hann
lagðist til svefns i berjalyng
i grænlensku fjalli eina siðdeg-
isstund. Hrafnshjón komu
fljúgandi hátt í lofti, flugu i
kross yfir honum, og siðan
burtu. Skömmu seinna komu
þau aftur og létu smásteina
detta ofan á hann til þess að
ganga úr skugga um, hvort
hann væri dauður. Þau smá-
þyngdu steinana, uns hann
neyddist til að hörfa undan
þeim, og þá flugu hrafnarnir
burtu. í Alaska hafa hrafn-
arnir sigrast á löngum vetrin-
um með þvi að stríða úlfunum
og fá þá til að elta sig, þegar
þeir hafa drepið bráð sína. í
Kenýa varð ég vitni að því, að
karlljón reyndi að hrekja burtu
hrafna, sem ekki virtu virð-
ingaröðina að bráðinni; fyrst
karlljónið, síðan kvenljónið,
sem höfðu drepið bráðina, þá
sjakalarnir og fuglarnir síðast-
ir. Ég hef einnig séð hrafnana
mína striða hundinum með því
að gogga í bakið á honum, þeg-
ar hann hefur verið með kjöt-
bein. Meoan hundurinn elti
annan hrafninn og lét kjöt-
beinið liggja, greip hinn hrafn-
inn beinið.
Ferðamenn i Afriku og Ind-
landi hljóta að dást að hröfn-
unum, sem veiða sér til matar
i óbyggðunum, meðan fólkið
í byggð sveltur heilu hungri.
í Benares, þar sem allt úir
og grúir af biðjandi hindúum
i ánni Ganges, má sjá hrafn-
ana krækja sér í smáfiska úr
ánni. Hrafnamir ljóma af heil-
brigði og hreysti. Hversu ólíkt
er líf þeirra lífi hundanna, sem
Þeir fóru beint aff búrdyrunum,
þótt við hefðum aldrei gefið þeim
að eta þar. Þar sátu þeir of
krunkuðu þangað til einhver kom
og gaf þeim að eta.
24