Andvari - 01.01.1886, Blaðsíða 22

XYI
móður vorrar — þessari kvetjandi og áminnandi rödd:
„ Vakna pú sem sefur og rís upp af dauða“. Eng-
inn af landsins sonum og dætrum má sofa lengur í
aðgerðaleysi; því þúsund ára reynsla keíir sýnt oss
mörg sorgleg dæmi upp á það, að þetta er dauðans
vegur, vegur til apturfarar og eyðileggingar. Enginn
má kugsa einungis um sitt gagn, keldur ker konum
einnig að kugsa um kag annara, kag karna sinna og
niðja og eptirkomendanna yfir köfuð, sem eiga að byggja
landið eptir kans dag. Enginn má kliðra sjer hjá eða
letjast að planta, þó að kann geti ekki sjálfur búizt við
að uppskera ávöxtinn; sjerhverjum ber að vinna trúlega
verlc köllunar sinnar og minnast þess, að kann er með-
limur þjóðfjelagsins og á því skuld að gjalda, að hann
er barn hinnar sameiginlegu móður, sem nú svo alvar-
lega kallar öll börn sín til starfa, til að vinna það, sem
henni megi verða til viðreisnar úr niðurlægingunni og
volæðinu ; já, jeg vil segja : svívirðingunni. — J>ví til
livers er oss að þiggja frelsi, ef það verður oss til ó-
gagns, til kvers er oss að hafa þráð að verða myndugir
og fjár vors ráðandi og kafa að nokkru leyti öðlazt
þetta þráða hnoss, ef vjer kynnum svo illa að fara með
efni vor, að vjer köfum orsök til að sakna hinna fyrri
fjárhaldsmannanna, sem vjer höfum verið svo óánægðir
með og möglað svo sárlega yíir! — Sjerhver kappkosti
því, að leggja sinn skerf sem ríflegastan til almennra
keilla, enginn liggi á liði sínu, eða graíi í jörð það pund,
sem drottinn keíir trúað honum fyrir. Sjerhver láti
það vera mark sitt og mið, að eptirskilja við burtför sína
minning sína í heiðri og blessun á því landinu, sem kann
er borinn og barn fæddur á .... og einkenna vegferð
sína um þetta land með sem flestum og fegurstum vott-
um þjóðlegs kugarfars, dáðríkrar starfsemi, mannkær-
leika og sannrar föðurlandsástar, .... svo að vjer með
einlægnm áformum og staðföstum vilja tjáum oss sem
verðug börn vorrar tignarlegu móður, sem verðuga af-