Spegillinn - 01.12.1956, Blaðsíða 21

^pecjiiíinn
285
Meiri menning
Eystristjórnin er nú búin að vera
að halda þing í stífa tvo almanaks-
mánuði, og hafi landslýðurinn bú-
izt við einhverju fútti, hefur hann
orðið fyrir sárum vonbrigðum.
Vafalaust hefur hann verið farinn
að kurra við foringjana, og til þess
að gefa fyrrverandi háttvirtum
kjósendum einhverja úrlausn og
koma af stað einhverjum svolitl-
um hása, framdi Einar forseti það
gerræði að slíta fundi áður en Ólaf-
ur gat komið fram með tillöguna
um að slíta honum. Þennan eina
dag virtist ætla að færast svolítið
líf í tuskurnar, en alla aðra daga
hefur þingið verið eins og væng-
skorin rjúpa, sem búið er að eitra
fyrir refinn.
Það má nærri geta, hvort það
er ekki kvalræði fyrir unga og
framgjarna þingmenn, sem þarna
sitja í fyrsta sinn á ævinni, að taka
þátt í svona dauðamóki. Því var
það, að Æskulýðsfylking íhaldsins
á þingi tók sig til einn slæman
veðurdag — því að góðir veðurdag-
ar fyrirfundust ekki í nóvember —
og bar fram þingsályktunartillögu
um stofnun óperu á Islandi. Það
er gleðilegur vottur um æsku þess-
ara þingmanna, að þeir skyldu ein-
mitt stinga upp á einhverju sem
gerir hávaða, og úr því að þeim
datt ekki í hug loftvarnarflauta,
því þá ekki að stinga upp á óperu,
sem gengur henni næst að gæðum,
þó að hún sé kannske ofurlítið
dýrari.
Maður skyldi nú ekki halda, að
jafn viðamikið apparat og heil
ópera yrði stofnuð með einni þings-
ályktunartillögu, jafnvel þótt sam-
þykkt yrði. Flestir myndu halda,
að til þess þyrfti frumvarp og það
stjórnarfrumvarp, sem færi gegn
um sex umræður minnst. En nú
sýnir það sig, að þingsályktunar-
tillaga ein nægir, og er gleðilegt
til að vita. Það hefur einmitt tafið
framgang margra mála, að flytj-
endur hafa haldið, að þau þyrftu
að velkjast gegn um báðar deildir
og vera orðin úrelt, að því ferða-
lagi loknu. En þetta var nú útúr-
dúr, eins og þið hafið kannske tek-
ið eftir.
Það framgengur af greinargerð,
sem tillögunni fylgir, að tilgangur-
inn er fyrst og fremst sá að ráða
bót á atvinnuleysi hins ört fjölg-
andi söngfólks í landinu. Þetta
fólk hefur flest lært í útlöndum
með ærnum tilkostnaði, kemur svo
heim, fær kannske að reka upp eitt
og eitt bops 17. júní eða á ein-
hverri slíkri stórhátíð, en að öðru
leyti verður það að leggja fyrir sig
söngkennslu, sem má vera óþol-
andi atvinnuvegur, nema helzt fyr-
ir heyrnalausa menn. En skítt veri
nú með meðferðina á veslings fólk-
inu sjálfu. Það er þó aldrei nema
lítill hópur. Hitt er verra og sann-
kallaður þjóðarvoði, að þegar
stundir líða fram koma nemend-
urnir í brúkið og verða auðvitað
allir að fara í söngkennslu, og svo
koll af kolli. Það er til að stemma
þessa á að ósi, sem tillagan er sam-
in og flutt á Alþingi.
Um framgang málsins mun lít-
ill vandi að spá. Auðvitað eru
kommarnir stútfullir af listrænu-
áhuga, en hvort þeir samþykkja
tillögu, sem kemur frá íhaldinu,
er svo annað mál. En það eru
framsóknarmennirnir, sem væntan-
lega verða því hættulegastir. Þeir
vcjru auðvitað boðnir á óperusýn-
ingarnar, sem hér voru í fyrra og
er haft fyrir satt, að þeim hafi
ofboðið öskrin og glumrugangur-
inn, og eftir einum er haft, að gott
væri, að svona nokkuð væri ekki
uppi í sveit, því að þar myndi hver
belja beiða upp, ef hún heyrði
svona djöflagang.
Sem sagt, ennþá svífur þetta
menningarmál í lausu lofti. Þó er
vonandi, hver sem afdrif þess verða
í þetta sinn, að það eigi eftir að
komast í framkvæmd og geti orð-
ið gott familíufyrirtæki, ef vel
gengur.