Spegillinn - 01.12.1956, Side 39

303
^pecýilli
inn
Hann Kobbi gamli, kunningi minn, hef-
ur alltaf verið slæmur með að koma með
hinar og þessar djúpviturlegar athuga-
semdir, sem fá meðalmenn til að hnykla
brýnnar og einu sinni sló liann fram spak-
mæli eftir góðskáldið Chopin, þess efnis,
að þau brögðin, sem eru vandlegast út-
hugsuð og undirbúin, fari oftast livað mest
í hundana.
Það er mér ánægja að geta sannað þetta
spakmæli.
Og engin brögð fara meir í liundana
en þau, sem heimskir karlmenn hugsa út,
og standa í sambandi við töfra konunnar.
Reyndar má vera, að fyrirætlanir kven-
fólks á þessu sama sviði fari engu betur,
en það verður hver einstakur lesandi að
gera upp við sjálfan sig, þegar liann lief-
ur lesið það, sem hér fer á eftir.
Eitt kalt októberkvöld sátum við nokkr-
ir inni lijá Jóa, allt saman fastagestir, ef
svo mætti kalla, og hver dundaði við sitt.
Halli Hnefaréttur lá lirjótandi fram á
borðið. Ivobbi var að lesa neðanmálssög-
una í einhverju blaði. Og ég var — af til-
viljun — að skrifa eina söguna mína á
brauðpappír, sem Jói lætur alltaf liggja
þarna, til hagræðis þeim gestum sínum,
er kynnu að vera bókmenntalega hneigðir.
— Hvað færðu fyrir þessar kjaftasögur
þínar, Ljótur? spurði ICobbi allt í einu.
— Fimmkall og brauðsneið og bjórglas,
vinur.
— Það er ekki nóg.
— Þú verður að atliuga, að atvinnu-
skrifarinn, sem kaupir þær af mér, verður
sjálfur að leggja til réttritunina og stílinn
og auk þess glás af punktum og kommum,
áður en sagan er hjóðandi vandfýsnum les-
endum.
— Já, og svo þegar liann er búinn að
þessu, spókar hann sig í glansandi Kádil-
ják. Þú ættir að verða þér úti um ein-
hverja menntun, Ljótur. Þá geturðu orðið
þér úti urn öll lífsins þægindi eins og liún
þarna kelling, hún Fína Felsenborg, sein
fær fimmtíu þúsund kall fyrir eina fram-
lialdssögu.
— Hver er liún?
Kobbi drap fingurgómi á slúðurdálkinn
í blaðinu, sem hann liafði verið að lesa.
— Það er hún, sem sýður saman ástar-
vellu fyrir þurfandi jómfrúr, bætti Kobbi
við, spekingslega. — Því ef þær ná sér ekki
í mann, verða þær lioppandi spinnvitlaus-
ar, og nái þær í liann, verða þær fyrir
vonbrigðum. Þar af leiðir, að Fína Fels-
enborg hefur bundrað milljón lesendur,
sem kveina og heimta nieira . ..
Halli Hnefaréttur opnaði annað augað.
-— Hvað varstu að tala um ástarvellu,
Kobbi?
— Ekkert.
— Það væri þér líka betra, svaraði Halli
og sofnaði aftur.
Og ef þú, kæri lesandi, ætlar að fara
að áfellast Kobba fyrir þetta lítilfjörlega
frávik frá sannleikanum, þá leyfðu mér
að skjóta inn einu orði, svo sem til skýr-
ingar.
Einhverntíma í ekki mjög fjarlægri for-
tíð, hafði Halli verið að spóka sig á helztu
götum borgarinnar með lögulegri og stór-
eygðri tátu, sem Gunnsa hét.
Halli leit stoltum augum á Gunnsu og
liún brennandi ástaraugum á Halla, svo
að skoðanakönnun þarna í nágrenninu
befði áreiðanlega samþykkt það með
105% greiddra atkvæða, að þarna væri
enn ein bjónaleysin að ana út í opið
hjónabandið.
En svo snögglega fór allt saman upp í
loft.
Enginn vissi ástæðuna. Sumir sögðu, að
Halli hefði séð Gunnsu vera að strjúka
skallann á einni löggu ... og það meira
að segja leynilöggu. Aðrir héldu því frarn,
að það hefði nú bara verið skallinn á
Halla, sem hún var að strjúka, en liefði
notað múrstein til þess.
Hver sem sannleikurinn kann að hafa
verið,, var þarna að minnsta kosti ein-
hver inisskilningur á ferðinni, og nú var
Gunnsa liin fagra orðin ritari hjá ein-
hverjum, og Halli Hnefaréttur hafði svar-
ið þess dýran eið, að liéðan í frá skyldi
hann ekki hreyfa liatt sinn fyrir neinum
ein8taklingi af veika kyninu, nema þá hann
hefði kjarnorkusprengju í lionum.
Nú er það alkunna, að þegar einhverj-
um dettur í hug, eða einhver nefnir eitt-
hvert nafn, skal það varla bregðast, að
eigandi nafnsins birtist innan skamms. Og
svo fór þarna, því að varla voru nema
tvær mínútur liðnar, áður en en dyrnar
opnuðust og Gunnsa sjálf kom inn. Og
ekki nóg með það, lieldur spurði Kobbi
hana hvað hún væri að garfa, og hún
svaraði:
-Ég er flutt út í sveit og .er ritari lijá
henni Fínu Felsenborg, sem allir kannast
við.
— Já, satt er það; veröldin er ekki stór!
sagði Kobbi.
— Hún er að minnsta kosti, djöfullinn
hafi það, oflítil fyrir mig, sagði Halli
Hnefaréttur, sem nú liafði opnað hitt aug-
að, og beindi því nú grimmdarlega að
Gunnsu. — Lofið þið mér að komast burt.
— Nú, nú, Halli, sagði Kobbi. — Vertu
nú ekki vondur. Láttu það gamla vera
gleymt.
— Kallarðu mig gamla, livæsti Gunnsa,
og virtist ætla að fara að verða vond.
— Ef þú segir eitt einasta orð . . . sagði
Halli, bálöskuvondur.
En nú var það Jói, sem sýndi af sér
lífsmark, innan við barinn. — Voruð þið
að panta eitthvað? Ef ekki, þá eru ókeypis
sæti úti í skemmtigarðinum.
En þá kom Gunnsa til sögunnar og gaf
umgang á allan mannskapinn, enda liafði
liún verið upp á kaup undanfarið. Brátt
ríkti ró og friður og jafnvel Halli Hnefa-
réttur lét sér nægja að smá-urra.
Nú tók Kobbi að gerast skrafhreyfinn