Spegillinn - 01.12.1956, Qupperneq 41

S^peqiHiinn
og spurði: — Hvemig er annars að vinna
hjá Fínu Felsenborg?
— 0, stórkostlegt, svaraði Gunnsa. —
Hún sem skrifar þessar indælu bækur og
allar saman um eintóma ást.
— Ást? sagði Halli. — Ha-ha-ka! (Þetta
var auðvitað kuldalilátur).
— Og svo á hún þessa indælu skrifstofu,
hélt Gunnsa áfram. —- öll stútfull að
rósavösum og hillum með öllum verkum
hennar innbundnum í Ijósrautt lambskinn,
og þegar hún er ekki að vinna, má ég
hringa mig á fína gólfteppinu og lesa
bækurnar, þangað til tárin fossa niður
eftir kinnunum á mér.
— Þú þarft ekki að lesa þá næstu, þeg-
ar þú hefur skrifað liana upp sjálf, sagði
ég, réttsi sona.
— Það er misskilningur. Fröken Fínu
gæti ekki dottið í hug að lesa bækurnar
sínar fyrir. Hún skrifar þær með gull-
penna á sérstakan pappír brúnleitan. Ég
sé bara um bréfaskiptin hennar. Já, þessi
handrit á ilmandi pappír geta orðið ómet-
anleg til verðs, með tímanum.
Ég tók eftir því, að Kobbi var allt í
einu orðinn svo liugsandi á svipinn. Og
Gunnsa hélt áfram við Halla: — Þú ættir
að lesa eina sögu eftir Fínu Felsenborg.
Hún myndi mýkja þitt harða hjarta —
breyta lífsskoðun þinni —- og gera þig
vinveittari inér.
— Ég kæri mig ekki um að verða neitt
vinveittari neinum en ég er, tautaði Halli.
— Og ég kæri mig ekkert um neinar breyt-
ingar á lífsskoðuninni. Hún er nógu góð
eins og hún er, handa mér. Hryllileg!
— 0, Halli!
— Áður en þú heldur lengra áfram, tók
Kobbi fram í, — skil ég það rétt að fröken
Fína Felsenborg hafi skrifað þessa fimm-
tíuþúsundkalls framhaldssögu með þessum
gullpenna og á skrautpappír?
— Jú, víst hefur lmn það. Nú er hún
næstum komin að síðasta kaflanum. Þetta
er orðinn so-ona þykkur bunki! Og Gunnsa
sýndi þykktina með fannlivítum höndun-
um. — Og þessi bunki er geymdur í skrif-
borðsskúffunni hennar, sem er vandlega
læst. Hvers vegna spyrðu?
— O, það er sosum ekkert, svaraði Kohbi
og neri á sér hökuna. — Mér finnst það
bara hæpið að loka svona verðmæti niðri
í venjulegri skrifborðsskúffu. §etjum nú
svo, að einhver illa innrættur maður fyndi
upp á því að stela bunkanum eins og hann
leggur sig ?
■— Það væri tæplega nokkur svo vitlaus
að gera það, sagði ég liáðslega. .— Eng-
inn kærir sig um bók, sem síðasta kapí-
tulann vantar í.
— Það væri þá helzt Fína sjálf, svar-
aði Kobbi. — Þarna er ekki til nema þetta
eina eintak, og til þess að fá aftur fimm-
tíuþúsundkalls virði, myndi hún alltaf
vilja borga fimmþúsund. Ég er nú annars
bara að tala um þetta sem fræðilegan
möguleika, eins og þú skilur.
Gunnsa setti upp hneykslunarsvip. — Að
geta látið sér detta annað eins í hug, sagði
hún. — En auk þess þýddi ykkur ekki að
reyna þetta, því að húsið er allt krökkt
af þjófabjöllum, svo að engum nema Halla
myndi þýða að bera það við, og hann er
kominn alveg út úr öllu stuði, síðan okk-
ur lenti saman . . . eða er það ekki, Halli?
— Ghrr, umlaði ólundarlega í Halla,
enda er það mála sannast, að verra kval-
ræði er ekki til en storkunaryrði tátu, sem
er nýbúin að rífast við mann.
— Og auk þess, hélt Gunnsa áfram,
— hvernig ættuð þið að vita, að Fína Fels-
enborg á heima í Grænabala rétt hjá járn-
brautarstöðinni í Vatnsleysu. En nú verð
ég að stinga af og ná í lestina klukkan
8.15. Gefðu mér nú eitt bros áður. Halli
minn ...
Halli myndaðist við að setja upp eitt-
hvert náglott og Gunnsa gekk út úr kránni,
en Kobbi sagði bara:
—- Þakka þér fyrir upplýsingarnar,
elskan!
Gunnsa glennti upp augun. — Þetta
geturðu sagt, þegar þið eruð búnir að
kreista þær út úr manni með liótunum og
barsmíð. En munið þið bara, að ef hann
Halli hefur alla fyrirhöfnina af innbrot-
inu, á hann að fá tvo þriðju af ábatanum.
Bless!
Ég þarf víst varla að taka það fram,
að tveim eða þrem klukkustundum seinna,
sníktum við félagarnir okkur far á kart-
öflubíl, sem ætlaði út að Vatnsleysu.
Klukkan var hér um bil tólf um nótt-
ina, þegar við stigum út við afleggjarann
sem lá heim til Fínu Felsenborg.
— Það þýðir ekki að nefna það . . .
ég geri það ekki, sagði Halli Hnefaréttur.
— Hvers vegna ekki, þorskliaus?
— Reyndu að uppnefna mig og ég skal
reka kílómetersstein ofan í kokið á þér.
Ég vil ekki gera það, vegna þess, að þetta
er gildra og ekkert annað. Gunnsa liefur
fundið þetta upp til að hefna sín á mér
með því að gera mig að viðundri.
— Gott og vel, sagði Kobbi. — Þá er
ekki annað að gera en fara heim.
Kobbi þekkti allt sitt heimafólk, og vissi
mætavel, að Halli myndi aldrei geta stað-
izt ábátavonina af innbroti. Enda stóð
það heinia, því að andartaki seinna var
Halli kominn upp að húsveggnum og brátt
heyrðist í glugganum, sem hann var að
reyna að opna. Ég gaf Kobba olnbogaskot
og sagði: — Vertu viss, þett'a er ekki ann-
að en gildra eins og Halli segir.
— Vitanlega er það ekki annað, svar-
aði Kobbi. — Það ætti að liggja liverjum
305
fábjánanum í augum uppi, nema kannske
Halla. Það er allt í lagi með innbrotið,
en vitanlega vakti ekki annað fyrir Gunnsu
með þessu en að reyna að endurvekja róm-
antískar tilfinningar hjá Halla greyinu . . .
líttu á!
Halli var að veifa glóandi enda á sígar-
ettu, en það var merki þess, að allt væri
í lagi og öllu óliætt. Klukkan var 1.10.
ICIukkan 8.10, þennan sama morgun vor-
um við allir að taka úr okkur versta sult-
inn inni hjá Jóa, en fyrir fótum okkar lá
böggull, er liafði inni að halda handritið
af framhaldssögu Fínu Felsenborg — að
frátöldum síðasta kapítulanum.
— Ég ætla að koma þessu fyrir á ein-
liverjum öruggum stað, sagði Kobbi.
— Sem stærsti hluthafi í fyrirtækinu,
ætla ég að korna því fyrir á öruggum
stað, þangað til ég heyri nánar um lausn-
argjaldið, sagði Halli, með tvö egg uppi
í sér.
Við neyddumst til að samþykkja þetta.
Það er annars skrítið, hvernig sumir ná-
ungar láta stundum tæla sig í gildruna,
en hitt er skrítnara, þegar þeir ryðjast inn
í hana, gegn um hvaða torfærur sem er.
Við samþykktum sem sé ekki, að Halli
geymdi böggulinn, fyrr en eftir tveggja
tíma umræður. Og allan þann tíma var
hann að ánetjast í snörunni.
Því það sem skeði, var sem hér segir:
Þrem dögum seinna lieyrðum við frá
Gunnsu, að Fína Felsenborg væri fús til
að hósta upp úr sér fimmþúsundkalli, og
gera ekkert frekar í málinu, ef hún aðeins
fengi handritið sitt aftur. Svo að við Kobbi
vorum ekki lengi að fara heim til Halla.
Hann sat upp við dogg í rúmi sínu og
var að lesa. Við bárum upp erindi okkar.
— Snáfið þið burt, sagði Halli. — Ég
er svo seinn að lesa. Ekki kominn nema
í 5. kapítula enn . . . þarna sem stúlkan
lieldur, að kærastinn hafi svikið hana . . .
afskaplega átakanlegur kafli . . .
Við skildum þegar — okkur til mikils
hryllings -— að Halli var að þrælast gegn
um framhaklssöguna hennar Fínu Fels-
enborg. Og þar varð engu um þokað. Við
báðum hann eins og guð okkur til hjálp-
ar að hætta þessu, og það var ekki eins
og Halli sýndi lniefapn, lieldur bað liann
okkur kjökrandi að lofa sér að ljúka við
bókina, eða minnsta kosti að lesa einn
kapítula til . . .
Gunnsa liafði lofað okkur að koma til
borgarinnar og hitta okkur hjá Jóa. Þar
hittum við Kobbi hána og gáfum skýrslu
um viðburðinn. — Hann vill ekki sleppa
henni . . . vældi Kobbi ... — og ég er viss
um að hann verður heila viku að klára
hana.
Gtmnsa virtist ekkert taka sér þetta
nærri. — Látið þið liann í friði, sagði hún.