Spegillinn - 01.12.1956, Blaðsíða 37

^peaiiiinn
glerperluskreyttar tátur, og orð eins og
„Freud“ og „Picasso“, svifu í loftinu, en
finnskir og rúmenskir J)jóðsöngvar glumdu
í eyrunum. Og innan í þessari liringiðu
sá ég sjálfan Híerónýmus, sem snerist á
einu ferfeti á gólfinu með kvenpersónu,
sem virtist íklædd vöðlum að neðan en
strigapoka að ofan.
Þetta fannst mér ágætt. Hann hafði
sýnilega fundið sál við sitt hæfi.
Stundarkorni seinna sá ég, að hann var
að kynna vöðluna fyrir Jonnu, en vitan-
lega þekkti hún enn ekki helming gest-
anna. Og þvínæst sá ég liann kynna liana
— eftir ströngustu hirðsiðum — fyrir
Jóa . . .
Þetta virtist svei mér ætl" að ganga
eftir áætlun.
Ég gekk heim í íbúðina mína, sem var
rúmgóð, kyrrlát og ódýr. Ég dró andann
djúpt og samgladdist sjálfum mér. Ég
liafði gert góðverkið fyrir þá vikuna.
Nokkrum dögum seinna barst mér rödd
Jonnu gegn um símann í skrifstofunni.
— Halló, elskan, sagði ég. — Þú liefðir
ekki }>urft að hringja til að þakka mér.
Ég ætlaði að bjóða þér út að borða í dag.
— Já, við hittumst í dag, svaraði hún
og mér fannst kuldi í röddinni.
Og þegar við vorum sezt að matnum,
sagði Jonna: — Þú ert einhver mesti
erkiasninn og fíflið í allri J)essari stóru
borg og er þá mikið sagt. Þú hefur sarna
sem rænt mig reglusömum og áreiðanleg-
um eiginmanni. Heldurðu ekki, að Jói ætli
að fara að verða stóri bróðir vöðlunnar?
— Ha? Ég hélt, að Híerónýmus . . .
— Jú, })að vantaði ekki, að hann varð
hrifinn af henni og ef til vill rugla þau
saman reitunum einliverntíma. En í bili
er vaðlan ekki annað en veslings saklaus
stúlka úr einhverjum afkima landsins, sem
er komin hingað til höfuðborgarinnar til
að læra tízkuteikningu, og J)að þurfti ekki
meira til að vekja manniiðartilfinningarn-
ar lijá Jóa og .. .
— Þú komst þessu sjálf af stað! livæsti
ég. — Þú og öll umhyggjan fyrir Híeró-
nýmusi frænda!
— Það er allt annað, öskraði Jonna.
Og svo, meðan við vorum með það, sem
eftir var af dýrum liádegisverði, talaði hún
ekki um annað en eittlivert déskotans
pólitískt ástand einhvers staðar.
— Ég skal tala við Jóa, sagði ég ves-
ældarlega, urn leið og við skildumst.
Seinna um daginn talaði ég við hann
í símanum. —- Þér ferst að tala um Híeró-
nýmus frænda, sagði ég. — Mér skilst, að
þú sért búinn að taka vöðlustelpuna að
þér, sem sjálfskipaður stóri bróðir og gefir
henni nú að éta og bjóðir henni í bíó
og fylgir henni heim ...
— Það er allt annað, svaraði Jói í em-
bættistón. Að minnsta kosti á hún livergi
heima í borginni. Þessi vesalings einstæð-
ingur verður að biia í . . .
— Já, í göturæsinu, án þess að þú kærir
þig um það. Mér þætti vænt um, að þið
Jonna færuð að splæsa vkkur og liættuð
að draga mig inn í þessa vitleysu ykkar . . .
— Við getum það ekki, svaraði Jói. Við
höfum enga íbúð . . . sem liæfir embætti
mínu.
Ég skellti símanum á. Það var kominn
hættutími, hvort sem var. Ég gekk heim
í íbúðina mína. Góðu íbúðina mína. Hún
var nægilega stór fyrir lijón, en kannske
óþarflega rmngóð fyrir mig einan ... Já,
enn gæti ég gert Jóa og Jonnu greiða.
Eins konar brúðargjöf. Ég hringdi aftur.
Ég varð að segja upp með mánaðar
fyrirvara og allan þann tíma sá ég ekkert
til þeirra. En svo eitt kvöld þegar ég var
eittlivað að rangla, mæti ég Híerónýmusi
og vöðlustelpunni. Þau voru fínt til fara
og báru ferðatöskur. — Við vorum rétt
að gifta okkur sögðu þau. — 1 kyrrþei.
•— Bravó fyrir ykkur, sagði ég. — Og
hafið þið nokkurt þak yfir höfuðið?
Híerónýmus glápti á mig. — Víst liöf-
um við það. Vissirðu það ekki? Ibúðina,
sem þú ert að flytja úr. Jói og Jonna létu
okkur hana eftir. Ég er kominn í atvinnu,
skilurðu .. . En livað ert þú að flækjasl
hérna ?
Ég sagði lionum að mér liefði ekki tek-
izt að ná í litla íbúð og væri að leita að
Iierbergi. — Reyndu herbergið, sem ég var
að flytja iir, sagði Híerónýmus. — Það
er náttúrlega bölvuð skonsa og ég er
hræddur um, að það sé ekki í sem beztu
standi eftir mig, en það er númer .. .
Stundarfjórðungi síðar var ég að líta
á herbergið, ef því nafni skyldi kalla, J)ví
aðra eins ruslakompu bef ég aldrei séð á
ævinni. Létt fótatak lieyrðist á stigagat-
inu og Jonna kom inn. Hún tók skræp-
óttan samfesting upp úr tösku.
— Ég kom til að laga til hérna, sagði
301
hún. — Það verður síðasti greiðinn, sem
ég geri frænda, því að nú hefur liann kon-
una til að sjá um sig.
— Hvers vegna tókuð })ið Jói ekki íbúð-
ina mína, sem ég var að losa beinlínis
fvrir ykkur?
Jonna brosti til mín. -— Það fór nú
svona, að við Jói gátum ekki orðið ásátt,
... og verðum ekki . . . En við skulum
ganga frá })essu öllu ... Hvar eigum við
að byrja? '
— Hér á staðnum, svaraði ég og greip
hana í faðm mér.