Stúdentablaðið - 17.06.1945, Blaðsíða 31

STÚDENTABLAÐ
31
manns hjarta leitaði eftir hjarta hans. Hvers
virði voru þá þessar gáfur, þessir hæfileikar,
þessi, þessi ónáttúra. Hvers vegna var hann
ekki annað hvort maður meðal manna eða
guð meðal guða, en ekki eins og tengiliður
milli tveggja skauta, er hvorugt fékk snert?
Ég veit ekki hvort þið trúið því að hann hafi
formælt skapara sínum“.
Það féll skriða í fjarska og sarghljóðið líkt
og kafnaði niðri í djúpu gljúfri. Það bærðist
ekki barmur í vagninum, engu líkara en skrið-
an hefði fallið ofan á þá alla. Og rödd hans
barst eins og neðan úr djúpu gljúfri.
„Honum var kalt og hann var hræddur
eins og barn, sem er lokað úti í myrkrinu.
Hans myrkur var ópersónuleg aðdáun fjöld-
ans, sem getur orðið jafn heimsk og skilnings-
laus og hatur hans. Hann var að bíða ósigur,
allt hans líf var ósigur, ekkert var til að
sigrast á“.
Við vorum komin niður undir heiðarbrún
og ókum yfir Rauðuskriður. Þar vafraði
einn tunglskinsbletturinn um, en sá var ekki
bleikur, heldur rauður í rauðum skriðunum.
Ásjóna tunglsins sjálfs virtist jafnvel hafa
roðnað að mun. Neðan úr dalnum ómaði
klukknahljómur, er fór sívaxandi og orkaði
á litaskynjun mína og gerðist dumbrauður,
rauður eins og allt annað, sem ég skynjaði.
En við biðum eins og dauðadrukknir menn
eftir síðasta fullinu, sem hlaut---------Og
nú kom að því. Sögumaðurinn reigðist og
teygðist í sætinu eins og togazt væri á um
hann, rödd hans magnaðist með klukkna-
hljóðinu og brast öðru hverju í hrikalegum
hlátrarokum.
„Nei, snillingurinn bíður aldrei ósigur. Nú
er minn tími kominn til að slá vopnin úr
höndum ykkar allra. Ég er hann, Nú skuluð
þið sjá, hversu auvirðilegt það er í minum
augum, sem þið hafið dýrkað eins og skurð-
goð, dýrkað það af því þið þekktuð það ekki
eða skilduð, eins og þið dýrkið persónugerv-
ing þess alls og kallið guð. Allt sem þið dýrk-
ið og dáið, allt sem þið hatið og ofsækið,
skiljið þið jafn illa, af því stafar dýrkun ykk-
ar og hatur“.
Rómur hans var rammur eins og svartasti
galdur, heitur eins og blóðspýtingur, vitfirrt-
ur eins og látbragð manns, sem stendur á
öðrum fæti og beygir sig út yfir yztu nöf
á botnlausu hengiflugi. Andlitið var hvítara
en hundrað ára hausskel og brá draugslega
lit við dimmrautt tunglsskinið. 1 því bærðist
ekkert líf, nema í augunum, sem brunnu eins
og kaldur hrævareldur. Hann brá við snöggt,
og þá stöðvuðust öll hjörtun í vagninum og
enginn dró andann framar. Það voru aðeins
20 afmynduð andlit, galopin augu og gliðnað-
ir drættir. Klukknahljóðið dundi æ hærra
eins og beljandi foss, eða var það fosshljóð?
,,Nú skuluð þið fá að sjá kvika mynd af
endalokum sögunnar. Blínið á þau og reynið
ekki að hafa augun af þeim“, blés glóðheitt
fram úr gínandi hvítleik andlitsins, „af enda-
lokum þeirrar ónáttúru, sem ekki er guðs og
ekki manns“.
Það blikaði á stál í blóðrauðu skininu. Hann
hló. Hann hóf upp söng. Hann söng, hann
söng. Stálið leiftraði í löngum bogum. Á háls,
á háls. Stálbogi, blóðbogi. Korr-r-r-r-r-r-r-r-.
Svíðandi heitar blóðslettur á andliti mínu
og höndum, blóðvott heiðanáttmyrkur. Blóð
og myrkur, blóð og myrkur.
Ég hrökk upp og kveikti. Náttfötin mín
voru gegndrepa af svita. Ég teygði mig eftir
bók, sem lá á borðinu, en tók ekki eftir bréf-
miða ofan á henni fyrr en hann datt á gólf-
ið. Ég tók hann upp. Það var krotuð vísa á
bréfmiðann. Fyrriparturinn var illlæsilegur,
en seinni hlutinn var svona:
„Og blindur fyrir einu, er aðrir sáu,
eigin hæfileikum, skar ég mig á háls“.
Nú fór mig að ráma eitthvað i það, sem
gerzt hafði í gærkvöldi, já, nú mundi ég það
svo vel, sem við var að búast. Bekkjarséníið
hafði setið inni hjá mér, eftir að við höfðum
Framh. á hls. 44.