Stúdentablaðið - 17.06.1945, Side 35

STÚDENTABLAÐ
35
Bjarni Benediktsson stud. theol.:
UM OKKUR
MENNINGUNA
Og mér vitraSist,
aS vegfarinn,
hvers sló8 ég fetaSi
hafSi fellt hann.
Ég formœlti
ferSamanninum
af heitu hjarta
og hélt síSan áfram.
Gert á vetrardegi í síöustu heimsstyrjöld
ÞaS var myrkur
um miSja nótt
og gustur í þokunni. —
En ég þekkti heiminn:
Litill kofi
í lautardragi,
gluggalaus
og grjót í kring.
Og rétt viS kofann
kliSaSi lind
á landamœrum
heimsins og tómsins,
sem tók þar viS.
Um lágnœttiS
sótti ég vatn í lindina.
Og ég stikláSi öruggur
steinana,
ég þekkti
afstÖSu þeirra
innbyrSis,
þótt ég gœti ekki
greint þá í myrkrinu.
Og ég vissi, aS alheimurinn
endaSi
viS lindina litlu
og ég var hiS eina
af öllu.
Eitt sinn, er ég reis
úr rekkju minni
var undarlegt
um aS litast:
HeiSin var böSuS
björtu Ijósi,
endalaus
eins og hverfulleikinn.
Og lengst í fjarska
reis fjallahringur
af bylgjum blámans.
Og borgir hillti
yfir örœfi
og eySisanda.
Mér bárust hlátrar
aS hlustum,
og fótatök
fólksins á strcetunum
sungu mér í eyrum
frá öllum vegum
á sólvangi
sumardagsins. —
Áfengi gleSinnar
fór um œSar mínar,
og ég hélt af staS
ú t á heiSina
áS finna
fólkiS á strœtunum
og hloeja meS því
í hallargörSum.
Ég klifraSi kletta,
og kolgrá vötn
óS ég óhikaS
undir hendur.
Nokkru síSar
sá ég spor
í sandinum.
ÞáS fór um mig
fagnaSsstraumur
og ég fetáSi sporin
langa lengi.
— Og ég gekk og gekk,
unz gat áS líta
lík gamals manns
á grœnni flöt. —
/ brjósti hans stóS
bitur fleinn.
Éftir œSitíma
kom ég aftur
aS líki öldungsins.
Og ég spurSi
sakbitnu hjarta:
Er þaS slóS mín eigin,
sem ég gekk og gekk? —
Hef ég þá fariS
í hring?-------
Ég tók mér hvíld
í holóttri urSinni
og horfSi til himins.
Og ég spurSi af hljóSi:
Hver er ég —
og hvar?
Og eftir nokkra
umhugsun
bœtti hjartaS viS:
Og hvers vegna? —
Handan viS urSir
heiSarinnar
skína borgir
i blámanum.
Bak viS hafiS
rísa há fjöll.
Og þótt ég sjái aSeins
efstu tindana
órar mig fyrir
fögru landi,
er laugar mold sína
í sólregninu.
Ég gekk í hring
á heiSinni.
Og hvítu borgirnar
og háu fjöllin
birtast mér aSeins
í bláum draumi,
því’S ég fann ekki veginn.
Ég villtist í Ijósinu.