Fálkinn - 22.12.1944, Blaðsíða 11

45.-47.
XVII,
/ myrkri miðsvetrarins höld-
um vjer heilaga hátíð Ijðssins,
»(/ meðan hörmungar styrjald-
arinnar eru i hvers manns huga
og úgnir úfriðarins geysa eins
og gerningaveður um jörðina,
höldum vjer heilagan dag frið-
arins, hátíð hans, sem einn af
sjáendum horfinna atda kállaði
,,friðarhöfðingja“.
Þegar vjer nefnum „frið“,
fara annarleg geðhrif um sál
vora, sambland sorgar og sælu.
Sorgar, vegna þess, að hin heil-
aga hugsjón er fótumtroðin og
engill hennar útlagi meðal mann
gtina, — en þó jafnframt sætu
vegna þess, að í orðinu „friður“
felst svo mikið af því, sem
mennirnir eru æfilangt að lceppa
eftir, þótl með margvíslegu máti
sje.
l>að er eitis og mennirnir þurfi
oft að ganga í gegn um sterk-
ustu andstæðu þess, sem þeir
þrá, til þess að þrár þeirra verði
sjálfum þeim Ijósar. Segir ekki
Bgron:
„Ó, frelsi, skærast skín þitt
Ijósið bjarta
í myrkrastofum-------“
Reykjavík, föstudaginn 22. desember 1944.
n ” * og fríðiar á Jöröiu/*
Eftir sjieira Jón Auðuns
Þarf ekki tit þess fjötra og
fangastofur, í einhverri mynd,
að oss verði nægilega tjóst, hve.
ómissandi frelsið er til þess að
vjer getum raunverulega lifað?
Þurfum vjer ekki að dveljast úli
i heimi til þess að oss verði Ijóst
að Island á innstu taugar hjarta
vors, og að þar eigum vjer raun-
vernlega heima? Það er sagt að
„fjarlægðin geri fjöllin blá“
en það er ekki aðeins svo, að i
blámóðu fjarlægðarinnar hverfi
misfellurnar og gnllarnir gleym-
ist, heldur þurfum vjer raun-
verulega að missa, til þess að
geta metið að fullu verðmæli
þess, sem vjer áttum.
Sjötla slyrjarldarúrið stendur
nú yfir, og þegar vjer mænum
lit horfins friðar úr blámóðu
þeirrar fjarlægðar, finnst oss
ekki þá, að nú höfum vjer lært
að meta friðinn, að nú sje þrá
vor eftir honum orðin eins og
alda, svo þung, að hún sje til
þess búin, að sprengja brjósl
vor? Og þó höfum vjer Ijetta
byrði borið móts við margar
aðrar þjóðir.
Nú hnígur friðarblær hinnar
blessuðu hátíðar oss að hjarta
og hann hefir brugðið blæju
um stund yfir ömurleik og ham-
ingjuleysi þeirrar jarðar, sem
vjer byggjum. Hátíð friðarhöfð-
ingjans hefir gert hugina gljúpa
og hjörtun mild, og vjer skulum
minnast þeirra orða, sem Jesús
mælti til lærisveinanna að skiln-
aði, þegar hann var að kveðja
þá:
„Frið læt jeg eftir hjá yður, minn
frið gef jeg yður“.
Með þessum orðum á Kristur
ekki við hinar ytri styrjaldir.
Hann veit, að þær muni enn
geysa á jörðinni öld eftir öld.
En blessun sálarfriðarins vissi
hann að mundi verða dýrasta
hamingja mannanna á komandi
tímum í þessum friðvana heimi,
og við hann, hinn innra frið
lijartans, á hann, þegar hann
talar um, að gefa játendum sín-
um sinn frið.
Friður Krists, lians heilaga
öryggi í hættum og þjáningum,
var grundvallaður á kærleikan-
um, sem gerði hann skyggnan á
fegurð lífsins, sem dylst á bak
við þann dökka hjúp, er felur
hina innri fegurð llifsins og
göfgi. Friður Krists var grund-
vallaður í þeirri útsýn, sem hann
átli langt út yfir jarðneskan
skynheim. Friður Krists var
grundvallaður á traustinu, sem
hann átti á þeirri himnesku hönd
sem hann fann hvíla yfir sjer.
þeirri handleiðslu að ofan, sem
raunar sparaði honum hvorki
þrautir nje harma, en var þó að
leiða hann að undursamlegu
markmiði.
Þörfnust vjcv eltki sáran þess
friðar? Hvernig getum vjer ver-
ið sátt við lífið, í þess mörgu
og stundum tröllslegu myndum,
ef vjer eigum ekki
„Iielga trú á herrans vald,
sem hylst á bak við þetta tjald“?
Vjer megum ekki missa þá trú,
að þrátt fyrir viljafrelsi vort
til að velja og hafna í einstök-
um atriðum, leiði heimsrásina sú
hönd, sem hefir mátt alheims-
ins til að vernda oss og kemur
að lokum öllu að settu marki,
þótl hún fari sjer að engu óðs-
lega og vinni hljóðlega og háv-
aðalaust.
tmynd hans, hins mikla föður
alls, er barnið, sem vjer sjá-
um nú liggja í jötu, og sem
sagt er um í heilögum fræðum,
að hafi verið „tjómi dýrð-
ar Guðs og ímynd veru hans".
Ef Guðs djúpa ráð er dýpra
en hans, lávarðarins, sem í jötu
var lagður, ef- miskunn Guðs
er meiri en miskunn hans, er
oss þá ekki gott að treysta hon-
um svo fyrir voru veika lífi
cg öllu þvi, sem vjer elskum og
unnum, að blessun sálarfriðar-
ins megi búa í hjarta voru?
Þann frið vildi hann skilja
eftir hjá oss, sem lifum í frið-
lausum heimi. Þann frið á hinn
undursamlegi boðskapur jólanna
að færa hjarta voru, og hann
eigum vjer síðan að varðveita
til komandi daga stríðs og
storma.
GLEÐILEG JÓL!