Fálkinn - 22.12.1944, Blaðsíða 13

9
JÖLABLAÐ FÁLKANS 1944
w
tm

þegar hann sjer að gömlu hjóu-
unum getst ekki sem hest að
þessari ráðagerð. Börnin eiga að
fá stórl jólatrje, klyfjað allskon-
ar góðgæti og glingri.... og
Bitten megi til að koma með
þeim. Hún eigi heima þar sem
önnur börn sjeu fyrir, ekki sisl
á jólunum. Er það ekki Bitten
Hvað segirðu um þetta? Viltu
ekki koma með okkur og halda
jól?
Bitten verður frá sjer numin
af kæti. Hún hoppar og' hring-
snýst. Verða með börnunum og
jólatrjenu? Jú, þökk hvort hún
vildi það!
—Má jeg? spyr liún, og dans-
ar kringum afa og ömmu.
Þau horfast i augu, gömlu
hjónin, vel og lengi. Ættu þau
að segja lienni frá leyndarmál-
inu, segja Jienni, að hún eigi
að fá jólatrje þarna lieima —
heima lijá þeim? Ónei, þau
minnast orða Knúts Pálssonar
um börnin, og svo kinlca þau
kolli lil liennar jú, hún megi
fara með liinum börnunum.
Hún fer í yfirhöfnina og nú
er lialdið af stað á fljúgandi
ferð. Sleðinn rennur svo ljett
á frosnum marrandi snjónum.
Bitten situr þarna og' ljómar
af gleði, í miðjum, masandi
k rakkahópnum.
Ot á bæinn! Til jólatrésins!
Hestarnir frísa, bjöllurnar
klingja! Hvað þetta er yndis-
legt. Áfram - áfram!
Og snjórinn hnígur og linig-
ur, yfir engið, skóginn og Iiús-
in, egta hreinn og tær jóla-
snjór.
/"^.ÖMLU hjónin sitja ein eftii
heima hjá sjer í smiðs-
húsinu. Þeim gengur illa að
lalast við, þau eru hrygg. Var
það nema eðlilegt, að Bittén
langaði til að fara með öllum
hörnunum og sjá jólatrjeð.
Hvort það nú var! En samt
gela þau ekki varist þvi að
hugsa um, að þetta voru þeim
vonhrigði.
Ef hún Iiefði nú vitað, að
þau áttu líka jólalrje lianda
henni — skyldi hún liafa farið
með börnunum þá? Nei, segja
þau af innilegri sannfæringu,
nei, það liefði liún ekki gert.
Hún hefði ekki timt því. Því að
enginn liafði eins gott hjartalag
og Bitten.
Þeim finst þetta æ tómlegra
eftir því sem lengra liður á
kvöldið. Aldrei hefir þeim fund-
ist heimilið eins gleðisnautt og
núna — og svo hljótt.
Ja, Drottinn minn dýi*i! segja
þau livað eftir annað, til þess
. að rjúfa þögnina. Mikið er hvað
ein barnsrödd getur vakið mikla
gleði.
En svo geta þau ekki sagt
neitt meira. Og amma gengur
að hókahillunni og tekur fram
Biblíuna. Hún leggur liana á
borðið og flettir henni upp. Svo
sest hún og byrjar að lesa.
En stafirnir verða sifelt ó-
greinilegri. Það kemur eithvað
vott á gleraugun — eittlivað sem
truflar hana. Ilún tekur gler-
augun af sjer til að þurrka af
þeim. En þá keyrir fyrst um
þverbak. Það er eins og gler-
augun hafi liamlað áður, og
varnað tárunum leiðar sinnar.
Og þá tíma þau Knútur og
konan hans ekki að lialda i
liana lengur, heldur afráða að
láta liana fara heim til þeirra
gömlu. Hestinum er beitt fyrir
sleðann og nú er haldið á'
fleygiferð heim i kauptúnið.
Amma .... afi! lirópar lnin
hástöfum, undir eins og hún
lcemur inn úr dyrunum og sér
þau standa þar með úthreidd-
an faðminn.
Ertu þá komin, Bitten
mín? segja þau og kyssa hana
og hlýja hcnni, þegar hún er
komin inn i stofuna. Gastu þá
ekki sjeð af okkur, þegar til átti
að taka?
Ilún hjúfrar sig' að þeim, tek-
ur báðum höndum um hálsinn
á þeim, og svo hvíslar hún að
þeim með grátstaf í kverkun-
um:
Amma og afi, jeg ætla
aldrei að fara frá ykkur aftur!
Og nú eru jólin komin lil
gömlu lijónanna. Trjeð í sláss-
stofunni, sem liafði staðið i
myrkri all kvöldið er tendrað.
Og öll litlu ljósin hlika eins og
stjörnur himinsins.
Bitten er frá sjer numin ;>f
fögnuði. En það líður ekki a
löngu áður en hún er orðin
jireylt og fer að hátta.
En gömlu smiðshjónin silja
lengi uppi ennþá. Og meðan
þau sitja þarna og horfa á and-
litið á henni, hugsa þau hæði
það sama: að þetta jólakvöld
hafi orðið það fegursta, sem
j)au hafi nokkurntíma lifað.
En nú streyma þau fram úr
augunum. Niður hrukkóttar
kinnarnar renna þau í lækjum,
tár eftir tár.
Þá fer afi til hennar, og jafn-
framt þvi að hann berst sjálfur
við grátinn, segir hann, um leið
og hann strýkur hendinni u;n
snjóhvítt hárið á henni:
Já, en Bitten kemur aftur,
góða min .... hún kemur aftur.
— Já, andvarpar hún, kink-
ar kolli og lítur til lians tárvot-
um augum .... Bitten kemur
aftur .... En j)etta jólakvöld
verður þó ekki eins og við höfð-
um ætlað, og hlakkað svo mik-
ið til.
Hann svarar engu. En heldur
hara áfram að strjúka hend-
inni — ofurmjúkt um snjóhvítl
hár hennar.
’C' N úti í hænum ’er litil telpa,
sem ekki er eins glöð og
hin börnin, og á erfitt með að
skemta sjer.Því kátari sem hin
hörnin verða, j)ví hljóðari verð-
ur hún. Hún veit eiginlega ekki
sjálf livernig þessu víkur við,
en henni finst að hún hafi gerl
eitthvað; sem hún átti ekki að
gera.
Loks getur lnin ómögulega
tekið þátt i leik liinna harn-
anna lengur. Hvernig sem þau
reyha að koma henni til og
kæta liana, þá hefir það engin
áhrif. Hún þráir.
< >
Leðurverslun Jóns Brpjólfssonar
Stofnsett 3. apríl 1903
Simi 3037 - Simnefni: »Leather« - Reykjavík
SðLALEÐUR
SÖÐLALEÐUR
AKTYGJALEÐUR
KRÓMLEÐUR
VATNSLEÐUR
SAUÐSKINN
BÓKBANDSSKINN
HANSKASKINN
TÖSKUSKINN
FÓÐURSKINN
SKÓSM.VÖRUR
SÖDLASM.VÖRUR
Vörur sendar nm alt land gegn póstkrðfn