Fálkinn - 22.12.1944, Blaðsíða 32

28 JÓLABLAÐ FÁLKANS 1944
- Heyrðu fræh.di. Hvar er rifan,
sem maður slingur áurnum inn í?
— IJvaða furðuverk er þetta?
— Það er bara konan mín, sem
hefir gleymt lyklinuiii að. bílskúrn-
um.
— Jú, elskan mín. Jeg sit hjerna
ú skrifsfofunni og er að vinna.
— Pabbi ætlar að borga öll út-
gjöldin okkar í brúðkaupsferðinni.
— Það er ágætt. Þá skulum við
aldrei koir.a aftur.
Adcimson vökvar blómin sín.
i-—--------------------------_____------.
S k r í 11 u p.
____________ ———------------------------1
Landkönnuðurinn Scott, sem varð
úti á heimleið frá SuSurskautinu,
gekk á fund Lloyd George, sem þá
var fjármálaráðherra, til þess að
hiðja um styrk til síðustu suður-
ferðar sinnar. Fjármálaráðherrann
sagðist ekki geta tiðsinnt honum,
en ráðlagði honum að tala við ein-
hvern ríkan landeigenda og leita
styrks þar. Um þessar mundir hafði
Lloyd George barið fram frumvarp
um að skifta eignum óðalseigenda
niður i smáhýli.
Scott gerði þetta og fór aftur til
Lloyd George til þess að skýra frá
árangrinum.
„Gekk þetta vel?“ spurði Idoyd
George.
„I-Iann lætur mig hafa þúsund
pund,“ svaraði Scott, „en hefir tekið
að sjer að útvega mjer fímtiu þúsund
ef jeg get talið yður á að koina með
mjer. Og hálfa miljón pund á jeg
að fá, ef jeg skil yður eftir á heim-
skautinu."
Mark Twain var á upplestrarferð
og kom i litið þorp. Þar fór hann á
rakarastofu. „Þjer eruð aðkomumað-
ur?“ sagði rakarinn.
„Já,“ sagði Mark Twain, ,þetta
er í fyrsta sinn, sem jeg kem í
þennan bæ.“
„Þjer eruð svei mjer heppinn,“
hjelt rakarinn áfram. „Mark Twain
á að lesa hjerna upp i kvöld. Þjer
farið náttúrlega þangað?“
„Jú, ætli ekki það,“ kvað Mark
Twain.
„Hafið þjer keypl yður aðgöngu-
miða?“
„Nei, ekki ennþá.“
„En nú eru öll sæti uppseld. Þjer
fáið bara stæði.“
„Skrambans vandræði eru það,“
sagði Mark Twain og varp öndinni.
„Þetta er ekki einleikið. Jeg verð
alltaf að standa, þegar hann les upp,
skrattinn sá.“
Paderevski kom einu sini í smá-
hæ í New Y'ork fylki, og er hann
gekk upp götuna heyrði hann að
verið var að leika á pianó í liúsi
einu. Hann gekk á hljóðið og las
þetta á nafnspjaldi við dyrnar:
Miss Smith. Píanókennsla.
25 cent tíminn.
Hann hlustaði og heyrði að ung-
frúin var að misþyrma einu nætur-
ljóði Chopins, svo að hann gat ekki
stillt sig um að fara inn. Ungfrú
Smith þekti hann og tók honum
með virktum, en hann settist við
hljóðfærið, spilaði lagið og benti
ungfrúnni á í hverju leik hennar
vær einkum ábótavant.lJngfrú Smitli
þakkaði og Paderevski fór.
Nokkru síðar kom hann aftur i
sama hæ og varð jiá gengið fram-
hjá bústað ungfrú Smith. Þar stóð á
nafnspjaldinu við dyrnar:
Miss Smith. Nemandi Paderevskis.
Píanókennsla. Einn dollar tíminn.
Þegar Paderevski var á síðust ferð
sinni í Ameríku, rakst hann á skó-
hurstara í úthverfi Boston, sem
kallaði til lians: Skóburstun!
Pianistinn leit á piltinn, sem var
allur krimóttur í framan og sagði:
„Nei, Irengur mir.n, en ef þú vilt
þvo þjer í l'raman, skal jeg gefa þjer
25 cent.“
„Jeg tek því,“ svaraði pilturinn
og hljóp svo á næsta snyrtihús og
pvoði sjer. Þegar liann kom aftur
rjetti Paderevski lionum aurinn. P.n
pilturinn rjetti honum hann til baka
og sagði:
„Gerið þjer svo vel, herra nnnn.
Þjer megið eiga þetta, ef jjjer látið
klippa yður fyrir það.“ (Paderevski
gekk alltaf með sítt hár.)
— Mig langar lil uð láta stækka
þessa mynd af mjer upp í þrefalda
stœrð — nema munninn. Hann má
vera eins og hunn er.
— Það er gaman að liitta fyrir
kurteisan mann, aldrei þessu vant.
— Já, jeg er ekki einn af þessum
slánniri, sem aldrei standa upp
nema fyrir fallegum stúlkum.
Snati litli er orðinn þreyttur.
— Fyrirgefið þjer, má maðurinn
ekki koma inn með mjer ókeypis,
hann hefir sjeð myndina áður.