Fálkinn - 22.12.1944, Blaðsíða 21

JÓLABLAÐ FÁLKANS 1944 17
aldrei veriö ginkeyptur fyrir hon-
um, því að það, sem hann ávisar,
er ú jörðinni lians Niels. En farðu
heim með liann, ef þú vilt. Hjer
stendur:
Leiðin til miljónanna: Þrjú skref
frá suðurhorninu. Sex metra stofn-
inn greinist. Hesbertjshaugurinn.
30 skref. Girðingin! Langi steinn-
inn.
- Og nú förum við á fsetur klukkan
fimm í fyrramálið, og leitum að fjár-
sjóðnum, sem hjeðan í frá er þín
eign, Niels.
MJRGUNINN eftir hittust þau í
stofunni. Niels, Maria og Anton.
Við verðum áð liafa með okkur
liaka og sterka skóflu, sagði Anton.
Svo fóru þau saman út í garðinn.
Anton rjeð ferðinni. Jeg hefi athug-
að málið fyrir löngu, sagði hann
Hann las á blaðinn: Þrjú skref frá
suðurhorni. —- Hjerna stöndum við
.. ■ ■ ......
•»*"*** ' ■' ).; •■-■ —
A.V'. -t’&'l .„...
to*ud fngtm rP*Q8036$9
ntdrrr tf. itliftc*t 7.ehi>'njinnjtíet rrttdm . .■. ’vý
“”*N
J. ' * ^,4 „* .
sje.r vagnhlassinu fóru þau inn á
veitingastað og keyptu sjer kal'fi.
Hegar þau höfðu setið um stund
sagði Anton:
Hvað viltu að jeg taki fyrir,
María. . . . Iivaða hetjudáð viltu að
jeg drýgi, til þess að þú getir orðið
konan inín?
Enga hetjudáð skaltu drýgja,
Anton, þvi að jeg giftist ekki meðan
íillt er i því horfi, sem nú er. Upp-
sk'eran er Ijeleg í ár.
— Jæja, en ef jeg' kem nú ineð mil-
jónirnar, María?
— Mjer þykir vænt um jiað, Anton,
það þykir mjer. . . . en jeg trúi ekki
á þig.
— En ef jeg kæmi nú með þær. .
hvað mundirðu þá gera?
— Eigi jeg að giftast nokkruin
þá verður það að vera maður, sem
jeg trúi á.
— Hlustaðu nú á annað, María.
Hvað heldur þú að hann faðir þinn
mundi segja, ef jeg stingi upp á því
við hann að jeg giftist þjer?
— Jeg held hann mundi neita
að fallast á þann ráðahag, sagði
hún.
TVTJKKRU síðar sátu þeir eitt kvöld
' Niels og Anton og voru að spila
á spil. Anton vann, eins og vant var.
María sat með handavinnu sína
við liinn endann á langborðinu.
Allt í einu sagði Anton: — Það
gengur ekkert jietta „66“. Við skul-
um spiia „treikort", það er eins-
konar fjárliættuspil, sem við spiluð-
um stundum í Ameriku, til tilbreyt-
ingar frá póker. Líttu á, við fáum
þrjú spil livor, og svo drögum við
um forhöndina. Sá sem fær tvo slag-
ina af þrémur, liefir unnið, skilurðu.
Það eru vitanlega mikil ldunnindi
að eiga útspilið.
Niels var ekki ófús á það. En
hvað eigum við að spila um? spurði
hann.
Ja, það er nú mergurinn máls-
ins. H|;að eigum við að spila um?
Jeg hefi inikinn vinning að leggja
undir, en það hefir jiú líka. Jeg á
leyndarmál um fólginn fjársjóð, en
þú átt fjársjóð, sem er fagur og
lifandi. Ef jeg tapa fyrir þjer, viltu
þá gefa mjer dóttir þína í staðinn?
María laut höfði og myndaði sig
lil að fara út úr stofunni.
— Nei, sittu kyrr, María, þú verð-
ur a'diila eftir að ekki sje höfð rang-
indi í frammi.
— En ef jeg tapa, sagði Niels. . . .
Iivað þá?
— Þá tapar þú Mariu lika, sagði
Anton og hló.
— Látum svo vera, sagði Niels,
sem taldist undir eins svo til, að
liann hefði allt að vinna.
Anton stokkaði spilin. Niels dró
gætilega. — Svo drögum við sitt
spilið hvor, sagði Anton. Niels fjekk
spaðakong. Anton laufsjö.
— Þá ált þú útspilið, sagði Anton
og gaf hvorum þrjú spil.
Báðir spilararnir hjeldu spilunum
fast að sjer. María starði á þá á víxl,
og rauðir blettir komu fram i kinn-
um hennar, undir augunum.
Niels spilaði út lijartagosa. Anton
drap liann með kong.
—N ú á jeg útspilið, sagði hann
og spilaði út tígultíu. Niels barði
fast í borðið um leið og liann drap
liana með tiguldrotningu, og plotti
djöfullega um leið. Svo spilaði hann
út laufatíu. Anton var blankur í laufi
og varð að fleygja spaða í.
— Ilæ, liæ, hló Niels — jeg fjekk
tvo slagi... . jeg vann! Aumingja
Anton, en komdu nú fljótt með vinn-
inginn!
Anton tók gamal og snjáð veski
upp úr vasanum, og upp úr því
velktna miða, á stærð fjórðungs-
blað.
— Lituin nú á, sagði hann. —
Þennan miða gaf hann faðir minn
mjer áður en hann dó. Farðu heim
með hann, sagði liann, — jeg hefi
þá! Þrjú skref. Sex metra stofninn
greinist. Það er á eplatrjenu þarna
Rjettir sex metrar. Jeg hefi mælt
það. Sjáið þið hvernig stofninn
greinist, og Hesbergsliauginn sjer
maður þarna. Komið þið — nú
göngum við 30 ekref fram i þá átt,
þangað til við komum að girðing-
unni.
Þau stóðu við mosavaxna stein-
girðinguna. — Kanske liefir Andrjes
gamli sjóvíkingur grafið sjóðinn sinn
þarna, sagði Anton.
— Hjerna, hjerna — langur steinn,
r.ærri þvi niður við jörð, hrópaði
María titrandi af ákafa.
— Það er ágætt, sagði Anton, við
verðum að rífa ofan af garðinum.
Og þeir byrjuðu. María bar grjótið
frá og lagði j>að í hrúgu, skamt und-
an. Loks var eitt lag eftir ofan-
jarðar.
. — Nú verðum við að nota hakann
á siðasta lagið, og svo byrjum við
með skóflunni, sagði Anton.
Niels var ákafastur. Það var hann
sem tók skófluna. Það var hans
eign sem verið var að leita að. —
Hann kastaði hverri skóflufyllinni
eftir aðra út á engið fyrir neðan
garðinn. Holan var bráðum orðin
þriggja metra breið. Öll störðu þau,
íilustuðu hvort skóflan rækist ekki
í eitthvað, í hvert skifti, sem lienni
var stungið. Loks virtist hún hafa
hitt eitthvað.
— Hjer er málmur undir! sagði
Niels, en svitinn límdi liárlubbann
á honum við ennið. — Hvað sem
öðru líður þá er eitthvað hjerna
undir.
— Varlega! sagði Anton. Hættu
að inoka, Niels. Þau lögðust öll í
lioluna og fóru að róta moldinni i
burtu með fingrunum.
Nú sáu þau glytta í hvitan málm.
Sex ákafar hendur þrifu í það, sem
þau liöfðu sjeð. Það var peninga-
kassi með liengilás og hanka úr
látúni. eins og lil eru i flestuin bæj-
um i sveit. Niels þreif liann og ætl-
aði að opna hanii. En hann var læst-
ur. — Það er best að við förum með
hann inn i stofu, sagði liann og
i'öddin titraði af ákefð.
EGAR þau voru komin inn settu
þau undrakassann á borðið.
Öll voru þau afar hátíðleg. Allar
fellingar í kassanum voru fullar af
mold og stór moldarkökkur utan uni
lásinn. María sótti klút fram í eld-
hús og þurrkaði það mesta af skrín-
inu.
— Ekki er þetta nú þungt! sagði
Niels, þcgar liann liafði lagt kass-
ann af sjer. — Svo að fráleitt er
gull i lionum!
— Það eru auðvitað verðbrjef,
sagði Anton, — hvað ætti það ann-
að að vera?
Niels reisti kassann upp á rönd. —
Náðu í sporjárn, María! Okkur er
nauðugur einn kostur, að brjóta
kassann upp.
Fyrst sáu þau lag af velktum
prentpappir. Þegar María liafði tek-
ið það burt, sá á stórt gult umslag.
Hann greip það og las utan á það.
Þar stóð með stórum stöfum:
TIL ÞESS,
SEM FINNUR FJÁRSJÓÐINN.
Þau voru fljót að rífa upp umslag-
ið. Innan í þvi var annað umslag
minna, vafið innan i blað.
— Það stendur eitthvað hjerna
á blaðinu, við skulum lesa það fyrst,
sagði Niels og dæsti af eintómri
ákefð. — Nú fer jeg að skilja, að
það er stór seðill, sem liggur inní
minna umslaginu. Nú lásu þau þrjú
samtímis:
Jeg ætlaði að vinna gull og grœna
skóga, án j>ess að vinna. En drott-
inn refsaði mjer. Hann gaf mjer
miljónirnur, en þær voru aðeins
steinar fyrir brauð. Ef annárhvor
sona minna grefur upp þennan
fjársjóð, veitisl honum sú gæfu að
skilja, að einustu auðæfi i þessum
heimi, eru auðæfi slarf'Sins. Hann
skal regna að læra af minu dænu.
Og — guð veri með honum.
Niels opnaði nú innra umslagið og
enginn mælti orð. Þar var saman-
brotinn þýskur bankaseðill frá 1923.
Prentaður á ljelegan pappír, og að-
eins öðrumegin. En þarna stóð þó
raunverulega: Fiinfzig Millíon Mark.
Og yfir allt letrið var prentað með
veikum brúnum lit: 50 Millionen.
Og víðar talan 50, eins og þýska
ríkið vildi sannfæra alla um, að
þetta væri ekki neitt gabb.
Anton fjekk fyrstur málið: —
Þessi seðill var ekki fimtiu aura
virði þegar hann afi fjekk Iianii.
Og nú er hann vist ekki einu sinni
svo mikils virði..
— Jeg vissi að hann faðir minn
var að spekúlera í þýskum mörkum
um Jiær mundir, sagði Niels. — Og
faðir þinn álasaði honum fyrir það
Anton! Þessvegna hefndi faðir minn
sin á lionum og ljet mig fá jörðina.
— En hann pabba miljónirnar,
sagði Anton og liló — og guðsbless-
unina með. Viltu nú gefa mjer hana?
— Hvað áttu við, Anton?
—•- Ertu svo tornæmur að þú getir
ekki skilið það? Jeg meina hana
Mariu.
Frh. íí bls. 10.