Fálkinn - 22.12.1944, Blaðsíða 23

JÓLABLAÐ FÁLKANS 1944
ik
•^msrni
19
— Það er dálítið sem jeg þarf að
segja jjjer — —
— Hvað er það?
— Komdu nær -------- hlustaðu vel.
— Já!
— Sóren lagði eyrað upp að munn
inum á gamla manninum.
— Minstu þess sem jeg segi, stam-
aði maðurinn. —- Þegar klukkurnar
hringja þá verðið þið að fara búrt
úr húsinu.......
— Fara burt úr húsinu? tivíslaði
Sören. Hann skildi þetta ekki en
stirnaði af skelfingu. .
— Þegar iitlu bjöllurnar liringja
þá verðið þið að fara burt úr hús-
inu.
— Já, já, jeg skal muna það,
hvíslaði Sören. — En nú verður þú
að fara.
Hann lokaði hurðinni, skjálfandi
al' kulda. Snjórinn hafði fokið á
bera fætur hans. Hann setti bjöll-
urnar inn í eldhússkápinn, og það
var eins og l)ær brenndu hann á
fingrunum. Hann fór inn og lagðist
fyrir í rúminu; en hann fann ekki
betur en að hann væri glaðvakandi
og hann gat ekki sofnað.
Allt í einu var eins og kalt valn
rynni honum nlilli skinns og hör-
unds, skelfing, sem smaug gegnum
merg og bein, svo að honum fannst
sem hann mundi aldrei gleyma þess-
ari stundu. Hann heyrði veikan
bjölluhljóm í fjarska. Voru það
klukkurnar i Matawaska, fjallabyggð-
inni fjarlægu, þar sem liann hafði
einu sinni verið í vinnu? Nei, það
var veikur ómur frá bjöllum úr
leir. Það voru jólabjöllurnar, sem
hringdu. Nú heyrðist ómurinn nær.
Það voru bjöllurnar i loftbitanum
sem hringdu.
Sören hnippti i konuna sína. —
Alma, Alma.... við verðum að fara
á fætur. Við verðum að fiýja lmsið!
— Það hrynur annars yfir okkur.
En ekkert skeði. Konan lians sagði
ekkert, en fór á fætur og flutti sig
inn í stofuna.......
Ljós brann þar inni. Hver liafði
kveikt það ljós? Stóll hafði verið
fiuttur að borðinu, og á borðinu
stóð barnið. — Metta litla, í hvítum
náttkjólnum, og barði í bjöllurnar
með fingrunum, svo að þær hringdu.
Og nú fannst Sören Ómurinn alls
ekki óviðfelldin. Þegar hann sá
barnið þarna, eins og í þolcu, vera
að ieika sjer að bjöllúm, gleymdi
hann hræðslunni, sem liafði gripið
hann áður, já, hann gleymdi lika
aðvörun gamla mannsins, • og stóð
þarna rólegur og hlustaði liljóður á
óminn, sem fyllti hann frið og sælu.
En hvað var þelta? Nú tók Metta
bjöllurnar niður af bitanum, lyfti
þeim varlega ofan af naglanum,
steig niður af borðinu og með bjöll-
urnar hringjandi i hendi sjer fór
hún út úr stofunni, gegnum eldhúsið,
opnaði útidyrnar og þá var fagur
sólskinsdagur fyrir utan, og Sören
mundi vel orð gamla mannsins: —
Þegar bjöllurnar liringja verðið þið
að yfirgefa húsið
Ósjálfrátt elti hann barnið út, en
það staðnæmdist við litla lyngþúfu
skamt frá bænum--------L
Svo livarf myndin, barnið
bjöllurnar og Ijósið.
Hann vaknaði.
Það var komið undir morgun —
aðfangadags morgun. Hann lá i rúm-
inu sínu og konan lians var við hlið
hans og svaf vært. Þetta hafði allt
verið draumur. Skrítið var þetta.
hann var alls ekki dapur í bragði
lieldur í ágætu skapi. Hann sneri
sjer að barninu. Metta lá í rúminu
sínu og sleinsvaf. Og hann fór að
hugleiða, að hún væri svo lítil,
að hún gæti alls ekki ýlt stól að
borðinu í stofunni og brölt upp á
það, og handleggirnir svo stuttir,
að hún gal ekki náð upp i bitann. .
Hann lá kyrr og var að hugleiða
drauminn.
Hann minntist ekkert á hann við
Ölmu; en um morguninn tók liann
barnið og lyfti því upp að jóla-
bjöllunum í bitanum. Litlu liendurn-
ar ýtlu undir eins við bjöllunum,
svo að þær hringdu. Veikur, hrjúfur
ómur heyrðist frá þeim, alveg sá
sami sem hann hafði lieyrt í draumn
um og honum þótti sælt að heyra
hann.
Eins og í leiðslu fór hann út með
barnið á handleggnum, sömu leið
og hann hafði farið í draumnum.
Gegnum eldhúsið og út að þúfunni.
Þetta var mildur aðfangadagur.
Sólin laugaði völlinn. Hann hjelt á-
fram að lyngþúfunni, þar sem barn-
ið hafði staðnæmst. Hann kannaðist
við staðinn. Hann hafði verið að
grafa þarna fyrir nokkrum dögum,
og skóflan hans lá þar enn. Ósjálf-
rátt tók hann skófluna í lausu hönd-
ina, stakk henni niður. . . .
Það kom eitthvað livítt upp á
skóflublaðinu. Hann athugaði það
nánar. Enginn váfi á að þetta var
kalk. . . .
Sören gekk inn og lor í frakkann
sinn. Fór svo til hreppstjórans og
spurði, livort hann vildi ekki líta
uppeftir, því að hann hefði fundið
dálítið i jörðu....
Hreppstjórinn fór með Sören og
þeir skoðuðu gryfjuna.
— Nei, sagði hreppstjórinn, —
það er ekki kalk, það er mergill.
Sennilega er ágæt mergilnáma hjerna
í landareigninni þinni.
Svo var þetta rannsakað nánar.
Það kom á daginn, að mcrgillinn
lá svo grunt, að hægt var að gera
úr honum markaðsvöru. Eign Sörens
og Ölmu hafði vaxið um mörg þús-
und krónur....
Þetta var gjöf jólabjallanna til
ungu hjónanna.
Og eftir þetta dreymdi Sören
aldrei um klukkurnar í Matawaska-
fjöllunum.
MILJÓNIRNAK.
Framhalii af hls. 17.
UM KVÖLDIÐ gengu þau Anton
og María niður á fjörlukampinn.
Þau hjeldust í liendur. Þau liorfðu
yfir til Kullen i Svíþjóð og yfir haf-
ið og upp í gullroðinn himinn hinn-
ar björtu nætur. Þá sagði hann •
— Jeg fjekk þig nú sanit, hvernig
svo sem var um „treikortið“. En
jeg skal trúa þjer fyrir því, að jeg
liafði rangt við og ljet hann vinna.
Því að hvað átti jcg við miljónir að
gera, ef jeg fengi þig?
— Hvað jeg elska þig, Anton. Og
jeg get líka trúað þjer fyrir því að
jeg óskaði • að þú tapaðir.
mEÖ UEFIO SINILLOn snyrtiunrum
Er kærkumin jölagjöí
O. H. Helgason & Co.
Borgartúni 4 — Sími 5799
Vindrafstöðin „Kári“
gerir hýbýli yðar björt og vistleg.
Eykur vellíðan og vinnuafköst.
Paiil Smítlh
Hafnarhúsinu — Sími 1320 — Reykjavík