Fálkinn - 22.12.1944, Blaðsíða 35

JÓLABLAÐ FÁLKANS 1944 31
ari minn, sá sem jeg hefi gengið
fram hjó, til að geta aðhylst utan-
aðkomandi hyllingar. Jeg lijeit að
hrifning mín vœri rjettmæt, en var
hún eitur?“
Hann draup höfði, og jeg sá, að
fram úr skuggum augna hans drupu
tár. Jeg hugsaði með mjer, hvort
tárin væru ekki sem vordögg fyrir
hans andlega gróður, því að jeg var
viss um að hann mundi sigra, ef
hann leitaði Krists.
„Þú hefir miklu tapað,“ sagði öld-
ungurinn. „Það er sár litfinning
þeirra, sem verða þess áskynja, þeg-
ar alt er um seinan, að þeir hafa
ekki náð því marki, að vera ijós-
berar í jarðvist sinni. Alt er ])ó gott,
lijá því að afneita Kristi, þvi eins
og ekkert líf getur þrifisa á jörð
þinni ón ljóss og lofts, getur engin
sál komist til dýrðar Guðs, án Jesú
Krists. — þess vegna hefir alls-
staðar, á þeim leiðum, sem þú licfir
farið, mætt þjer einmanalegt tóm-
læti, þú hefir ekki fundi neitt, -—
jafnvel ekki þekt sjálfan þig. — En
jeg segi þjer nú: Kristur tekur enn-
þá við þjer. Þú finnur frið sál þinni
og liamingju í allri tilveru þinni.“
Öldungurinn varð eins og lífvana.
— Ó, jeg lijelt að hann væri að
hverfa burt. Þvi var hann nolckuð
að koina, ef hann ætlaði nú strax
að fara aftur.
Hinn þreytti bróðir leit til hans.
Tárin sátu á vöngum hans og fyltu
myrk augu hans. Hás rödd hans
livislaði:
„Láttu mig ekki ennþá verða ein-
an. -— Jeg vil heldur óska mjer alls
tilveruleysis, en verða aftur einn,
— trúa engu, —• sjó ekkert, nema
hina heimsku luigarsmiði, sem verð-
ur eitrað duft i dauða manns.
Láttu mig ekki sitja einmana i landi
fegurðarinnar, ]iar sem jeg kem
ekki auga á neitt, nema auðn. —
Sje það Kristur, sem mig vántar,
þá gef þú mjer liann.“
„Kom þú,“ sagði öldungurinn og
jeg sá hann fjariægjast um leið. En
þgnn hörfaði aftur til baka, er harin
heyrði kvein mannains.
„Far þú ekki með mig slrax,"
kallaði ungi maðurinn. „Hlustaðu
fyrst á mig, og lieyrðu hversu mikið
jeg þarf að segja þjer. — Á jörð
ininni er fjöldi, sem eins er ástatt
fyrir og mjer. Jafnvel hjer á mínu
litla landi, eru alt of inargir. — Leyf
mjer að segja þeim alt áður en ieg
fer, — að það sje Kristur, en ekki
hinir dauðlegu tötrar, sem fagnrl
mál er látið gylla, og kitlar svo
hræðilega þeirra hlustandi eyru. —
Að það sje Kristur, sem biður, —
framtíð lífsins. —• Að þeir skuli ekki
kasta sól sinni á glæ, aðeins vegna
vonarinnar um ólit manna, og næga
fjórsjóðu. Því jarðlífið er sem augna-
blik, já, hin lengsta mannsæfi er
aðeins örstutt bið.
Bið þú mennina að vara sig. Hefi
jeg ekki verið fjarri efni jarðar
meira en í áratug og hversu mikið
hefi jeg ekki þjáðst, liversu mikið
leitað og reikað um. — Sál min
hefir framfleytt sjer á annara gnægð
—■ á góðum hugsunum, sem hafa
flögrað eins og smá gimsteinar i
gegnum myrkur mitt. — Hefi jcg
ekki hrópað um líf, út úr sjerhverj-
um dauðum lilut? — En jeg dufts-
ins barn, hefi jeg' ekki kosið mjer
sjálfur steina fyrir brauð.
Láttu mig ekki hverfa frá jörð-
unni, fyrr en jeg hefi hrópað til
þeirra, sein unnu með mjer, að þau
skuli ekki draga sjálfa sig á tálar,
—■ ekki tapa lífi sínu, fyrir þau
fölsku ljósbrigði, sem við reyndum
að vekja upp. Biddu þau að snúa
við, — lcoma til Krists.“
Hann þagnaði aðeins, en eftir and-
artak hvíslaði hann:
„Get jeg farið, ón þeirra, allra
hinna? Get jeg vermt niína úlpíndu
sál, án þess að gefa þeim merki,
segja þeim að snúa við.“
Hin dökku augu unga mannsins
störðu langt fram. Hann þráði mik-
ið á þessari stundu. Það var auð-
sjerð á framkomu hans, að liann ef-
aðist ekki lengur um sig, en ótti
hans var mikill yfir þeim, — öllum
hinum.
„Þú hlýtur að lcoma,“ sagði öld-
ungurinn. „En hver veit, nema þjer
gefist einhvern tíma sá þroski, að
þjer takist að vinna það, að sann-
færa þau hin.“
Það var eins og rödd öldungsins
kæmi úr fjarska, en þó stóð liann
ennþá i sama stað.
Maðúrinn starði á öldunginn.
Spurningar virtust brjótast um á
vörum lians. Hanri hvíslaði lágt með
liásri röddu: „Fæ jeg þá loksins
að nálgast Krist? Og þó, — allan
þennan tíma hefir enginn bannað
mjer það, nema jeg sjólfur.“
Hann tók upp handtöskuna sina.
Jeg virti þessa tvo menn fyrir
mjer. Þeir voru ólíkir. Ósamræmi
þeirra var svo mikið, að mjer flaug
í hug, að það væri undarlegt, ef
jeg sæi þó hverfa báða i senn. —
En á næsta augnabliki liorfði jcg
á eftir þeim, þar sem þeir hurfu
samhliða út í fjarlægðina.
hreinsar á svipstundu
án þess að rispa.
A LBVER PRODUCT
Víðgerðarstofa ttvarpsins
Annast hverskonar viðgerðir og
breytingar útvarpstækja, veitir
leiðbeiningar og sjer um viðgerð-
arferðir um landið.
ÁBYGGILEG
YINNA
FYRIR
KOSTNAÐARVERÐ.
Viðgerðarstofa Útvarpsins
Ægisgöta 7 — Sími 4995
Útibú — AKUREYRI —
Skipagötu 12.
Sími 377.
I
I
I
I
I
I
ELDIHE TRfjDiriE COMPflriY
99 lUall 5treel
Pieui York
Hafnarhúsinu
fleykjauík