Fálkinn - 16.12.1949, Blaðsíða 22

18 « « « « ** « « 3HE S-S 3HE 3HE 34« 5« S- Jölablað fálkans 1949
^4a^e Vons: Góðra vina fundur
Iílukkan 4Vi á
aðal brautarstöð-
inni í Stokkhólmi
hinn 24. desember
1946. Byrjað að
draga úr umferð-
inni, ösin mikla
liðin hjá, flestir
kornnir heim i jóla
gleðina, en aðeins
,strandaglóparnir‘
eftir.
Sjálf var hún
strandaglópur, þar
sem hún strunsaði
út á götuna til að
ná sér i bifreið,
hlaðin pinklum og
bögglum og með
burðarmann með
koffortin liennar á
eftir sér. Hún var
þreytt og þráði að
komast i rúmið,
nlýtt rúm með
hitapoka (loksins
að liggja í sínu
eigin rúmi!) — og
svo að fá nokk-
urra daga kyrrð
og ró eftir allar
hörmungarnar, er
hún hafði séð í
Vinarborg, og eft-
ir Inferno Mið-
Evrópu, sem hún
átti að segja frá
í greinarflokki i
blaðinu sinu.
„Ella! .. Ella !
Hún leit upp og
stansaði fljótlega.
Nei, þetta var ó-
mögulegt! Hún tók
hendinni um enn-
ið og sagði, eins
og úti á þekju: —
„Ragnar — hvað
er þetta, Ragnar
— ertu kominn
heim aftur?“
„Já, ég er kom-
inn heim. Fyrir
heilum mánuði?“
„Og livert ætlarðu nú að fara?“
„Nei, ég er ekkert að fara,“ sagði
hann brosandi, „en er ekki brautar-
stöðin hérna einskonar liæli heimilis-
lausra á aðfangadagskvöld?“
Hún hló. Skrítnar kringumstæður
þetta: Hún með koffort og burðar-
mann og ekki í rónni fyrr en hún
kæmist i bað og fengi að komast i
rúmið sitt — og þarna stóð Ragnar
i rennilegum skotavaðmálsfrakkanum
og með brúnan hatt — og vissi ekki
hvað liann átti af sér að gera um
kvöldiö. Ef hún hefði vitað þetta
fyrir þá hefði mátt gera sér einhvern
dagamun. Annaðhvort var það nú.
Að þau skyldu eiga að hittast þarna
á aðalbrautarstöðinni eftir (að henni
fannst) óendanlega mörg ár! Heim-
ilislaus Ragnar, sem sennilega bjó á
Grand Hotel. — Ragnar, máske eftir-
sóttasti maðurinn af jafnöldrum henn-
ar, kapteinn i enska hernum í styrj-
öldinni og hákrossaður — og einu
sinni fyrir ævalöngu skólabróðir
hennar.
„En livaðan ert þú að koma? Og
hvert ertu að fara?“ spurði hann.
Hún sagði honum það, í sem fæstum
orðum. Þau voru komin út og lög-
regluþjónninn benti bifreið að koma
til hennar.
„Lofaðu mér að minnsta kosti að
hjálpa þér með farangurinn,“ sagði
liann.
Hún jánkaði því og sagði bílstjór-
anmn heimilisfangið: Drottninggatan.
Hún hugsaði með sér, að hún gæti þó
að minnsta kosti boðið honum upp
á glas. Stina, hjálparhellan hennar,
mundi vafalaust hafa búið allt undir
komu hennar. Því að Stína hafði ver-
ið látin vita símleiðis, að húsmóðirin
væri væntanleg.
Hún varp öndinni eins og henni
Jétti þegar hún kom inn í ibúðina sína.
Hitinn — eftir alla kólguna þar syðra
— streymdi á móti lienni. Á borðinu
i vinnustofu hennar lágu lirúgur af
bréfum og allmargir bögglar. Blómin
stóðu i blómaglösunum. Sem snöggv-
ast lá við að hún gleymdi því að
Ragnar var með henni. Eg er heima,
hugsaði hún með sér, ég er að minnsta
kosti þar, sem ég get falið mig og
sleikt sárin mín. í Mið-Evrópu er önn-
ur hver manneskja heimílislaus, og
nú segir Ragnar að hann sé líka —
— bull!
Hann hafði borið inn töskurnar
hennar og stóð nú og skimaði kring-
um sig.
„Jú, ég þekki ýmislegt hérna aftur,
að heiman frá þér,“ sagði hann. —
„Gústavínska bekkinn þarna og skatt-
holið — og þarna liangir fyrsta mynd-
in mín af þér. Skrítið hvað maður
getur breyst. — Eg á við, bve mikið
tæknin hefir breyst hjá mér, málara-
tæknin. En þú ert vitanlega... .“
„Æ, enga gullhamra, Ragnar minn!
Þau augnablik eru til að jafnvel trú-
gjarnasta kvenfólk er ómóttækilegt
fyrir skjall. Eg hefi verið á ferðalagi
síðan í fyrradag .... Og það skal
sterkt andlit til þess....“
,.Nú ætla ég að fara, en aðeins með
V
því skilyrði að þú lofir þvi að ég megi
heimsækja þig bráðum."
„Nei, þú ferð ekki. Þú sest hérna og
litur i blöðin. Stína hefir lagt þau
nýjustu á boröið, og þegar ég hefi
þvegið mér, færðu glas. Það er að
segja, ef þú hefir tima til þess.“
„Ótakmarkaðan tima. En þarft þú
ekki að fara eittlivað út?‘
Hún Jiristi höfuðið. Hún nennti ekki
að fara að gefa skýringar og Ragnar
mundi ekki kæra sig um þær. Þau
voru svo góðir og gamlir kunningjar,
að þrátt fyrir það að þau höfðu ekki
sést í mörg ár, fóru þau fljótlega að
tala i þeim kumpánlega ertnistón.
sem þeim var laginn.
Þegar hún kom inn aftur sal hann
við lestur, eins og bríkastóllinn væri
hans daglegi hvíldarstaður. Hann
liafði lag á því að verða eins og lieima
hjá sér með stuttum fyrirvara, þar
sem hann kunni við sig á annað
borð.
„Já, þetta hefir svei mér hjálpað,“
sagði hann og leit aðdáunaraugum á