Fálkinn - 16.12.1949, Blaðsíða 35

JÖLABLAÐ FÁLKANS 1949 £ « ££ « ££ 3e£ » « « « « K « « « « « « 31
LITLI SKÓBURSTARINN
Framháld af bls. 28.
kaupa notuð leikföng fyrir Zegfra
gamla. Og sem betur fór gaf þetta
meira af sér á vetrum. Því að þá
voru jólin í nánd og Zegfra þurfti
meira af leikföngum en ella og
borgaði þau betur.
En undir jólin varð dálítið
meira að gera fyrir skóburstar-
ana, því að nú komu margir í
borgina og margir voru á ferli,
til þess að kaupa jólagjafir.
f ár hafði Mjedit litli haft meira
upp úr sér en nokkurntíma áður.
Hann hafði verið sérstaklega
heppinn í leikfangakaupunum
handa Zegfra gamla, og hann
hafði burstað fleiri skó en venju-
lega.
En hann var líka orðinn stærri
og sterkari og duglegri. Og í ár
hafði hann hugsað sér að gefa
honum litla bróður sínum ruggu-
hest, sem stóð í búðinni hans
Zegfra og var að heita mátti nýr.
Hann var orðinn svo staðráðinn
í þessu, að á hverju kvöldi áður
en hann fór heim lagði hann leið
sína framhjá búðinni til þess að
skoða hestinn.
En þessi rugguhestur kostaði
líka skilding, það voru ekki fáir
peningar, sem þurfti til að kaupa
hann. Því að Zegfra gamli var
að vísu ekki dýrseldur, en hins-
vegar vildi hann ekki gefa. Hann
hélt sín viðskiptalög. Hann seldi
ekki án peninga og ekki heldur
án ágóða. En það skal sagt honum
til hróss, að hann unni Mjedit
þess best að fá rugguhestinn og
ætlaði ekki að leggja mikið á
hann. Því að hann hafði tekið
eftir hve duglegur og athugull
Mjedit var, og vissi líka, hve vel
hann hjálpaði móður sinni.
— Hann kemst áfram í ver-
öldinni, drengurinn sá, sagði Zeg-
fra oft við sjálfan sig, þegar Mje-
dit hafði heppnast sem best að
ná í gömlu leikföngin. — Hann
kemst áfram, því að hann kann að
leggja rétt mat á hlutina.
Og Zegfra gamli hafði álit á
Mjedit. Hann var einmana. Átti
enga ættingja en bjó einn og um-
gekkst fáa.
Það mátti heita afráðið mál
milli hans og Mjedits, að Mjedit
fengi rugguhestinn. Zegfra lofaði
að selja hann ekki öðrum.
Og Mjedit litli lagði skilding
eftir skilding til hliðar — hann
var að safna í hestinn. Það leið
að jólum, og á hverjum degi sat
Mjedit í kuldanum við pósthúsið,
ef ske kynni að einhver þyrfti að
láta bursta skó.
En svo gerðist það, sem stund-
um skeður, þegar maður heldur
sig vera að ná takmarkinu. Það
var sérlega kalt þennan vetur og
úlpan hans Mjedits var orðin slit-
in. Og ef til vill var hann of naum-
ur við sig til að geta sparað í
hestinn og neitaði sér um að
kaupa sér bolla af heitri mjólk,
eins og hann hafði gert áður þeg-
ar leið hans lá hjá mjólkursöl-
unni.
Svo mikið var víst að hann var
orðinn veikur einn morguninn, —
svo veikur að hann gat ekki staðið
upp en varð að liggja í rúminu.
En sem betur fór var duglegur
læknir þarna í nágrenninu, sem
annaðist um hann og gaf móður
hans peninga fyrir mat og með-
ulum, svo að þau liðu ekki neyð.
Og Mjedit litli hjarnaði við og
komst á fætur aftur. En hann
mátti ekki norpa úti og bursta
skó, og hann mátti ekki ganga
í húsin til að kaupa gömul leik-
föng handa Zegfra gamla.
Og þetta var honum þung raun.
Því hvernig átti hún móðir hans
nú að komast af, er hann gat ekki
hjálpað henni? Og hvernig átti
hann nú að eignast rugguhestinn
handa honum bróður sínum?
En það skeður svo margt í
henni veröld, og mennirnir geta
breyst. Og svo skeði þetta, að Zeg-
fra gamli fór að hugsa sitt hvað,
eftir að Mjedit hætti að koma í
búðina til hans. Því að nú gekk
ekki nærri eins vel og áður að ná
í notuð leikföng. Nei, nú varð
Zegfra gamli að vera á þönum
sjálfur, því að það var ekkert
gagn í hinum strákunum, sem
hann hafði. Þeir höfðu ekki
hundsvit á hvers virði hlutirnir
voru.
Og gamli Zegfra var ekki orð-
inn eins léttur á sér og hann hafði
verið fyrrum. Nei, ellin fór að
beygja hann. Og svo þoldi hann
ekki kuldann eins vel og áður —
jafnvel þótt hann snéri ullinni inn
á úlpunni sinni.
Og nú fór Zegfra að hugsa um,
að eiginlega hefði hann haft mik-
ið gagn af Mjedit, en alltaf borg-
að honum illa. Já, Zegfra hélt próf
yfir sjálfum sér. Hann hafði lengi
niðst á þessum fátæka dreng í
ábataskyni. Þessvegna var það
skylda hans að gera eitthvað fyrir
hann núna, er hann var veikur.
Það eru ekki allir sem hugsa
svo. En Zegfra gamli gerði það,
af því að þegar öllu var á botninn
hvolft. var hann bæði góður og
réttlátur. Og þannig urðu veik-
indi Mjedits litla til þess, að einn
góðan veðurdag braut hann við-
skiptalög sín og afréð að láta Mje-
dit eignast rugguhestinn fyrir
ekki neitt. Hann tók rugguhest-
inn, vafði pappír utan um hann
og fór þangað sem Mjedit og móð-
ir hans áttu heima, og drap á dyr.
— Kom inn, sagði Mjedit litli.
Hann sat dúðaður í teppi hjá ofn-
inum og var hryggur yfir að bráð-
um voru komin jól og hann hafði
ekki getað eignast rugguhestinn
handa bróður sínum.
Zegfra gamli kom inn og hon-
um hnykkti við er hann sá hve
magur og fölur Mjedit var orð-
inn. — Hérna er rugguhesturinn
þinn, dregur minn, flýtti hann sér
að segja og rétti Mjedit hann. —
Og þú átt ekki að borga hann.
Mjedit gat varla þakkað fyrir
sig, svo hrærður varð hann af
fögnuði. Hann vissi best sjálfur
hvað það þýddi fyrir hann að
brjóta viðskiptalög sín og selja
bæði án peninga og hagnaðar, og
skildi þessvegna til hlítar hve stór
gjöf þetta var.
Þegar ég verð hress aftur, skal
ég hjálpa þér enn meira til að
borga þetta, sagði hann. Og Zeg-
fra vissi, að Mjedit mundi efna
það.
— Jæja, það er gott, drengur
minn, sagði hann og klappaði
Mjedit á kollinn um leið og hann
fór. — En það skeði fleira með
Zegfra gamla. Hann var aldrei
vanur að taka mark á jólunum.
Fyrir hans sjónum voru þau að-
eins dagar, sem hann var enn
þreyttari en hann var vanur,
vegna annanna á undan. Það var
komin einhver mýkt og þrá i
hjarta hans. Nú vildi hann ekki
sitja einn heima á aðfangadags-
kvöldið, eins og hann hafði alltaf
gert áður. Nei, hann ætlaði að
biðja Mjedit og móður hans að
lofa sér að halda heilög jól með
þeim. Og hann ætlaði að senda
peninga á undan sér til að gera
innkaup fyrir, svo að þau þyrftu
ekkert að vanta á jólunum og eftir
jólin. —
Þannig atvikaðist það að Zeg-
fra gamli barði aftur að dyrum
hjá Mjedit og móður hans, í spá-
nýrri gæruskinnskápu á jóla-
kvöld. Og Mjedit lauk upp sjálfur.
Hann var í nýjum, hlýjum fötum
og þurfti ekki að sitja dúðaður við
ofninn.
Gleðileg jól! sagði Zegfra gamli
og tók fast í höndina á Mjedit og
síðan í hönd móður hans.
— Gleðileg jól, svöruðu þau.
Og svo hjálpuðu þau Zegfra úr
gæruskinnskápunni og leiddu
hann að jólaborðinu.
Það var hátíðlegt fyrir Zeg-
fra gamla að sitja við jólaborðið.
Og það var fögnuður hjá Mjedit
og móður hans að hafa nóg til að
bera á borðið — og hjá litla bróð-
ur, sem hafði fengið rugguhest-
inn.
>*& >£& >£&
PARADlS Á JÖRÐU
Niðurlag af bls. 38.
sem ég naut þegar ég hallaði
höfðinu að brjósti þér, og þú
spurðir hvort mér liði vel. Hann
laut að henni og hvíslaði: ,,Eg
á litla telpu, Winni, og ekkert
væri mér kærara en að þú tækir
hana að þér. Mamma hennar dó
fyrir rúmu ári.“
Nú fór þjáningarsvipur um and-
litið og hún ýtti honum frá sér.
„Drottinn minn!“ stundi hún. ,,Eg
hélt að ég hefði afstaðið það
versta — að ég gæti ekki lifað
neitt verra en ég hefi gert. En
þetta .... þetta . . . . “
Hún stóð upp, studdist við stól-
bakið og horfði á hann.
,,Eg hélt að þú vissir.....“
Hún gat varla stunið upp orðun-
um. ,,að ég giftist fyrir einu ári.
Það er of seint, Martin — elsku
Martin.“
Hún sneri frá og gekk hægt út
úr matarvagninum. Nú voru augu
hennar ekki stór og dimm lengur.
Sjáöldrin höfðu dregist saman, og
engin glampi í augunum.
RÁÐNINGAR
á jólaspilinu bls. 29.
Steinaríkið:
Kólafata,
Eimreið,
Skœri, Glas, Hringur,
Mekanó.
Jurtaríkið:
Jólatré, Brauð, Bók,
Vindlar,
Ávextir,
Tréskór.
Dýraríkið:
Loðkápa,
Gæsasteik,
Húfa og vettlingar
Stígvél, Bjúga, Barn.
Límiö þennan liring á pappa, klippiö hann út úr
blaöinu og festiö hann í miöjuna á stóra spjaldinu
með teiknibólu, en þrýstiö ekki bólunni fast niöur,
því að hringurinn veröur að geta snúist.