Fálkinn - 16.12.1949, Blaðsíða 26

22 « 3WS 3Wt 3HÍ 3HE S-S M « SHE S-Æ ** JHt SSL » 5« « & jölablað falkans 1949
já, meira að segja þegar. hann
hentist yfir mig, en það kærði ég
mig nú ekki um í þá daga. En hér
uppi er svo hræðilega einmana-
legt.“
„Pí pí, sagði lítil mús í sömu
andrá og skaust út úr holu. Svo
kom önnur á eftir henni. Þær
þefuðu af grenitrénu og skutust
inn á milli greina þess. „Hér er
hræðilega kalt,“ sagði litla músin,
„annars væri hér ágætt að vera.
Ekki rétt hjá mér, þú gamla greni-
tré?“
„Eg er alls ekki gamalt,“ sagði
grenitréð. „Það var núna í vetur,
sem ég kom út úr skóginum. Eg
er á besta aldri, en hefi lítið vax-
ið undanfarið.“
„En hvað þú segir fallega frá,“
sögðu litlu mýsnar, og nóttina
eftir komu þær með fjórar aðrar
litlar mýs, sem áttu að heyra
tréð segja sögur og því meira sem
það sagði, því greinilegar mundi
það sjálft eftir öllu, og því fannst
að það hefði í raun og veru verið
ágætis tímar. „En þeir gætu kom-
ið aftur,“ hugsaði tréð með sjálfu
sér. „Klumpa-Dumpi valt ofan
tröppurnar og fékk kóngsdóttur,
ef til vill fæ ég líka kóngsdóttur.“
Og svo hugsaði grenitréð um litla,
yndislega birkihríslu, sem óx úti
í skóginum. 1 augum trésins var
hún dásamleg kóngsdóttir.
„Hver er Klumpa-Dumpi?"
spurðu litlu mýsnar. Og þá sagði
grenitréð allt ævintýrið, því það
gat munað það frá orði til orðs,
og litlu mýsnar voru að því komn-
ar að stökkva upp í trjátoppinn af
einskærri ánægju. Næstu nótt
komu ennþá fleiri mýs og á sunnu-
daginn komu meira að segja tvær
rottur. En þær sögðu, að sagan
væri ekki skemmtileg og við það
urðu litlu mýsnar hryggar, því
að nú fannst þeim einnig minna
til hennar koma.
„Kanntu aðeins þessa einu
sögu?“ spurðu rotturnar.
„Aðeins þessa einu,“ svaraði
tréð, „en hana heyrði ég á því
kvöldi sem ég hefi hamingjusam-
ast verið, en þá gerði ég mér ekki
grein fyrir hve hamingja mín
var mikil.“
„Þetta er ákaflega léleg saga.
Kanntu engar um flesk og tólgar-
kerti?"
„Nei!“ sagði tréð.
„Þá þökkum við fyrir okkur,"
sögðu rotturnar og fóru inn í hol-
ur sínar.
Að lokum fóru einnig litlu
mýsnar, og þá sagði tréð og
stundi: „Það var þó ekki nema
skemmtilegt þegar þær sátu i
kringum mig litlu mýsnar og
hlustuðu á mig segja sögur. En
nú er því einnig lokið, en ég skal
muna eftir að gleðjast þegar ég
verð tekin héðan aftur.“
En hvenær gerist það? Jú, það
var morgun nokkurn, að fólkið
kom og fór að taka til á loftinu.
Kassarnir voru teknir burt og
tréð dregið fram, því var kastað
fremur ónotalega á gólfið, en
brátt dró einn af vinnumönnun-
um það í áttina að stigaskörinni,
þar sem dagsbirtan skein.
„Nú byrjar lífið að nýju,“
hugsaði tréð. Það fann hreint loft
leika um sig og fyrsta sólargeisl-
ann skína á sig og nú var farið
með það út í húsagarðinn. Allt
þetta gerðist svo fljótt að tréð
gleymdi alveg að líta á sjálft sig,
það var svo margt að sjá í kring.
Húsagarðurinn lá upp að aldin-
garði, og þar inni var fjöldi út-
sprunginna blóma. — Rósirnar
hengu ferskar og ilmandi út yfir
grindverkið. Linditrén voru í
blómskrúði og svölurnar flögr-
uðu til og frá og sögðu „Kvirrí-
virrí-ví, maðurinn minn er kom-
inn,“ en ekki áttu þær með því
við grenitréð.
„Nú skal ég njóta lífsins," sagði
það fagnandi og breiddi langt út
greinar sínar, en vei, nú voru þær
allar visnar og gular. Og því var
komið fyrir úti í garðshorni innan
um illgresi og netlur. Gullpappírs-
stjarnan var ennþá í toppi þess
og glitraði nú í glaða sólskininu.
1 garðinum voru tvö börn að
leika sér, en þau höfðu verið
með kátu börnunum, sem döns-
uðu kringum tréð á jólunum og
höfðu haft svo gaman af því.
Yngri krakkinn kom nú þjótandi
og reif af því gullstjörnuna.
„Sjáðu hvað ennþá er eftir á
gamla ljóta jólatrénu," sagði hann
og tróð á greinunum svo að brak-
aði í þeim undan stígvélum hans.
Og tréð horfði á allt þetta
blómaskrúð og gróðurhaf í aldin-
garðinum og þegar það leit á
sjálft sig', óskaði það sér nú að
það hefði verið kyrrt í skúma-
skotinu á háaloftinu. Það hugs-
aði um sína blómlegu æsku í skóg-
inum, um aðfangadagskvöldið
skemmtilega og um litlu mýsnar,
sem af svo mikilli ánægju höfðu
hlustað á söguna um hann
Klumpa-Dumpa.
„Nú er öllu lokið," sagði ves-
lings tréð. „Að eg hefði aðeins
notið gleðinnar meðan ég gat. En
nú er úti um allt.“
Og svo kom vinnumaðui'inn og
hjó tréð í smábúta og nú lá það
þarna bundið í knippi. Það log-
aði svo ágætlega undir stóra öl-
katlinum og það andvarpaði svo
þungan, hvert andvarp var eins
og lítill skothvellur. Þessvegna
komu börnin, sem voru að leika
sér hlaupandi inn og settust fyrir
framan ketilinn, og horfðu inn í
hann um leið og þau hrópuðu
„píp-faff!“ en við hvern smell,
sem ekki var annað en djúpt and-
varp, þá hugsaði tréð um sum-
ardag í skóginum, um vetrarnótt
þar úti þegar stjörnurnar tindr-
uðu og það hugsaði um aðfanga-
dagskvöld og Klumpa-Dumpa,
eina ævintýrið, sem það hafði
heyrt og sem það kunni að segja
öðrum, og svo var tréð brunnið
til ösku.
Drengirnir léku sér í garðinum
og sá þeirra sem minni var, hafði
fest gullstjörnuna á brjóst sér,
stjörnuna, sem grenitréð hafði
borið á hamingjuríkasta kvöldi
ævi sinnar. En nú var úti um það,
tréð var ekki lengur til og sög-
unni lokið og svo fer um allar sög-
ur.