Fálkinn - 16.12.1949, Blaðsíða 24

20 « « K M K 3ÖE 3HE M 3HE %?3L K « « M'M 3HE « & Jólablað fálkans 1949
Oti í skógi stóð mjög fallegt
grenitré. Það stóð á góðum stað,
því að sólin náði að skína á það,
nóg var af góðu lofti, og í kring
um það uxu margir stærri lags-
bræður þess, bæði grenitré og
furutré, en litla grenitréð hafði
svo mikinn hug á því að vaxa;
það hugsaði ekki um hina hlýju
sól og hið ferska loft og ekki
kærði það sig um bændabörnin,
sem hjöluðu saman þegar þau
voru að tína jarðarber eða hind-
ber. Oft komu þau með fulla
krukku eða þau voru með jarðar-
ber dregin upp á strá og svo sett-
ust þau við hliðina á litla trénu
og sögðu: ,,Nei, en hvað þetta
litla tré er fallegt!“ En það vildi
tréð alls ekki heyra.
Ári seinna höfðu leggir þess
vaxið, og árið þar á eftir var það
orðið ennþá lengra, en á greni-
trjám getur maður séð af liðum
þeirra hversu gömul þau eru.
„Ó, að ég væri nú orðið eins
stórt tré og þessi hérna í kring
um mig,“ sagði litla tréð og and-
varpaði, „þá gæti ég breitt út
greinar mínar og horft út í víða
veröld með toppi mínum. Þá
myndu fuglarnir byggja hreiður
sín meðal greina minna og þegar
vindur blæs, gæti ég kinkað kolli
á sama hátt og hin trén.“
Það hafði alls enga ánægju af
sólskininu, fuglunum eða hinum
rauðu skýjum, sem kvölds og
morgna liðu áfram í loftinu fyrir
ofan það.
Á veturna þegar hvítglitrandi
snjórinn lá allt í kring, þá kom oft
fyrir að héri kom hlaupandi og
stökk yfir litla tréð, — ó, það var
svo gremjulegt. En svo liðu tveir
vetur og á þeim þriðja var tréð
orðið svo stórt, að hérinn varð að
fara utan við það.
Grenlfréð
^ólacevintýri cftir -U. C. Andersen
„Ö, að vaxa, vaxa og verða stór
og gamall, það er það eina sem
indælt er í þessum heimi,“ hugs-
aði tréð.
Á haustin komu skógarhöggs-
mennirnir jafnan og felldu nokk-
ur stærstu trén. Þannig var það
á hverju ári og unga grenitréð
sem nú var orðið næstum full-
vaxið, skalf af hræðslu þegar hin
stóru og skrautlegu tré féllu til
jarðar með braki og brestum. —
Síðan voru greinarnar höggnar
af þeim og þá voru þau ekki
glæsileg á að líta. Þau virtust
löng Qg rengluleg og voru nær
því óþekkjanleg, en síðan var þeim
hlaðið á vagna og hestar drógu
þau af stað út úr skóginum.
Hvert átti að flytja þau? Hvað
áttu þau í vændum?
Um vorið þegar svalan og stork-
urinn komu, þá spurði tréð þau:
„Vitið þið hvert farið var með
þau? Hafið þið ekki mætt þeim?“
Svölurnar vissu ekki neitt, en
storkurinn varð áhyggjufullur á
svip, kinkaði kolli og sagði: „Jú,
ég held það, þegar ég flaug frá
Egyptalandi, þá mætti ég mörg-
um nýjum skipum. Á skipunum
voru falleg siglutré og ég held að
mér sé óhætt að segja að af þeim
legði greniilm. Eg get borið frá
þeim kveðjur. Þau gnæfa, þau
gnæfa.“
„Ó, að ég væri orðið nógu stórt
til þess að geta flogið yfir hafið.
Hvernig er það eiginlega þetta
haf og hverju líkist það?“
„Það er nú nokkuð umfangs-
mikið að skýra frá því,“ sagði
storkurinn og svo hélt hann leið-
ar sinnar.
„Gleddu þig yfir æsku þinni,“
sagði sólargeislinn, „gleddu þig
yfir vaxtarlagi þínu og hinu unga
lífsfjöri, sem býr í þér.“
Og vindurinn kyssti tréð, og
döggin tárfelldi yfir því, en það
skildi grenitréð ekki.
Þegar leið að jólum, voru mörg
ung tré höggvin og meira að segja
tré, sem ekki voru eins stór eða
gömul og þetta bráðláta grenitré,
sem aldrei var í rónni, en alltaf
vildi komast í burt. Þessi ungu
tré, en það voru þau fegurstu,
fengu að halda öllum greinum
sínum; þeim var hlaðið á vagn og
hestar drógu þau burt úr skóg-
inum.
„Hvert skyldu þau fara?“
spurði grenitréð. „Þau eru ekki
stærri en ég. Eitt þeirra var meira
að segja miklu minna. Hvers
vegna fá þau að halda öllum
greinum sínum? Hvert er þeim
ekið?“
f t '
Svo settust þau hjá litla trénu og sögöu: „Nei, en hvaö þetta litla tré er fallegt."
„Það vitum við, það vitum við,“
tístu gráspörvarnir. „Við höfum
verið í borginni og gægst inn um
gluggana á húsunum og við vit-
um hvert ekið er með þau. Þau
komast í þann mesta ljóma og
mestu dýrð sem hægt er að hugsa
sér. Við höfum gægst inn um
gluggana og séð að þau eru sett
niður á miðju gólfi í heitri stofu
og síðan eru þau skreytt hinum
dásamlegustu hlutum gylltum epl-
um, hunangskökum, leikföngum
og mörgum hundruðum ljósa.
„Og svo,“ spurði grenitréð og
bærði allar greinarnar, „og svo?
Hvað verður svo?“
„Ja, meira höfum við ekki séð.
Það var alveg dæmalaust."
„Ef til vill á það fyrir mér að
liggja að ganga þessa ljómandi
braut,“ sagði tréð í fögnuði. „Það
er ennþá betra en að fara yfir
hafið. Ó, hvað ég kvelst af löng-
un! Eg vildi að jólin væru kom-
in. Nú er ég hávaxið tré með
breiddum baðmi eins og hin sem
flutt voru burt í fyrra vetur. Ó,
að ég væri komið á vagninn, kom-
ið í heitu stofuna innan um alla
viðhöfnina og dýrðina!"
„Og þá? Já, þá kemur eitthvað
enn betra, ennþá fallegra, hvers
vegna skyldu þeir annars prýða
mig þannig? Það hlýtur að koma
eitthvað ennþá mikilfenglegra og
dásamlegra; en hvað þá? Ó, ég
þjáist,. . ég þrái,. . ég veit ekki
hvernig mér er farið.“
„Gleddu þig yfir mér,“ sagði
loftið og sólarljósið, „gleddu þig
yfir f jöri æsku þinnar úti í frjálsri
náttúrunni."
En tréð gladdist alls ekki. Það
óx og óx. Það var grænt vetur og
sumar, það var dökkgrænt, og
þeir sem sáu það sögðu: „Þetta
er fallegt tré,“ og þegar jólin nálg-
uðust, var það fellt fyrst af öllum
trjám. öxin hjó djúpt gegnum
merginn. Tréð féll til jarðar og
stundi við, það fann til sársauka
og máttleysis. Það gat alls ekki
hugsað um hamingju, það var
sorgbitið yfir því að skilja við
átthaga sína, við blettinn þar sem
það hafði skotið rótum og vaxið
upp. Það vissi að aldrei framar
mundi það sjá sína kæru gömlu
félaga, litlu runnana og blómin
allt í kring, og ef tii vill ekki