Fálkinn - 16.12.1949, Qupperneq 27

JÓLABLAÐ FÁLKANS 1949 £ « « « ^ M « « ££ 3MC *£ ML « 3W£ 3HE 3WE 3HE ™
GÓÐRA VINA FUNDUR ....
Framháld af bls. 19.
þess að hann vissi að hún þurfti á
einhverju að halda til þess að bæta
upp þá blíðu, sem hún hlaut að verða
án í kvöld.
Fyrst sátu þau þegjandi og möt-
uðust, en það geta aðeins þeir sem
hafa þekkst lengi, og svo fór hann
að segja henni frá langdvölum sínum
í Frakklandi, flóttanum til Englands,
þar sem hann lét skrá sig i herinn,
frá striðinu og frá því hve einkenni-
legt það er að koma lieim aftur eftir
margra ára fjarveru og finna að mað-
ur er orðinn ókunnur.
Aftur var þögn.
„Hefurðu ekki tekið eftir því að við
hugsum vel saman?“ spurði liann.
„Já, rauðvinið er ekkert slæmt.
Skál Ragnar.“
Meðan hann var að taka út leifarn-
ar af öndinni og notuðu diskana þá
kveikti hún hægt á jólatrénu og gaml-
ar minningar tóku hug hennar allan
á meðan. Hann hafði oft verið jóla-
gestur á heimili hennar i Linköping.
Foreldrar lians voru í Indlandi þá,
faðir hans var starfsmaður hjá ensku
fyrirtæki, og frændi hans, sem hann
átti heima hjá, var ekkili, dapur og
þreyttur og vildi helst vera einn.
Nú kom ábætirinn rjúkandi inn i
mislitri leirskálinni, sem hann hafði
verið keyptur í, hann skenkti sherry-
ið. „England, good old Ehgland,“
sagði hann þegar hann hafði drukkið
fyrsta sopann.
Og skömmu siðar kveiktu þau í
vindlingunum.
Augu hennar ljómuðu er hún leit á
Ijósin á jólatrénu. Hún sagði: Eg
vildi lesa hvert einasta bréf frá Mai
en það má ég víst ekki, Ragnar?"
Hún reif umslagið upp i flýti og
studdi hönd undir kinn meðan hún
var að lesa. Bleikir, liprir fingurnir,
þungt, platínugult hárið, rauðar kinn-
arnar og raunalegur munnurinn —
hann langaði til að mála það allt
saman
Hann sat um stund og hélt ræðu i
huganum: Við erum ekki ung lengur,
hvorugt okkar, og þó að okkur liafi
verið vel ágengt út á við, þá höfum
við alls ekki verið sérlega hamingju-
söm. Og þú varst sú, sem ég átti að
eiga. Eg er nefnilega alls ekki illa
hæfur til hjúskapar, að minnsta kosti
ekki nú orðið, og mér væri ljúft að
verða gamall með þér. Eg held ekki
að útrætt yrði okkar á milli á þúsund
og einni nótt. Við mundum alltaf fá
nýtt og nýtt umtalsefni. Við gætum
farið i ferðalög til fortiðarinnar sam-
an og fundið grafna fjársjóði. Eg hefi
svo margt að segja þér, og þú verður
líka að segja mér frá árunum, sem
við sáuin ekki hvort annað. Og áður
en við verðum fjörgömul, gætum við
fundið okkur stað, eyju í Skerjagarð-
inum, i Frakklandi, i Suður-Afriku
eða í Kína, sem við gætum sest að og
líugsað um garðinn okkar.
En úm það skulum við tala hetur
síðar, því iiggur ekkert á.
Hann tók eftir að nokkur tár hrundu
niður kinnar hennar og hann leit
undan.
Já, hugsaði hún með sér, nú missi ég
Mai líka, þegar hún giftist Hubert
með vorinu. Bara að ég liafi ekki
orðið til þess að koma henni á villi-
götur. Hún hefir alltaf haft svoddan
mætur á gamaldags heimili, börnum
og reglubundnu lífi. Það liefi ég ekki
getað gefið henni. — Eg verð að fá
blaðið til að senda mig til Sviss um
það leyti sem þau halda brúðkaup sitt.
Hún eyddi tárunum með augna-
lokunum: „Ragnar, hér sit ég og jóla-
kertin loga, en ég á enga gjöf til að
gefa þér, þetta er svo fátæklegt.“
„Það er þó ennþá lakara að ég hefi
ekki einu sinni blóm handa þér.“
„Þú liefir lijálpað mér með þetta
kvöld. Þú hefðir ekki getað gefið mér
neitt belra.“
„All right,“ sagði hann, „þá skalt
þú gefa mér dálitið í staðinn. Þú skalt
sitja fyrir lijá mér, þessi mynd þarna
— jú, hún er falleg, en þú ert fallegri
núna og ég vil mála þig aftur. Má
ég það?“
„Fallegri segirðu, — þú ert gamall
bragðarefur."
, „Nei, sem ég er lifandi maður —
mér er alvara —“ í huga mínum ertu
alltaf eins og ljóð, hafsvali og vorung
Eros“ — hann las upp tilvitnun i
ljóði, og alls ekki alvarlega.
„ — þó að nú sértu orðin þung og
grá,“ bætti hún við. „Eg man nefni-
lega þetta kvæði líka. En það var ekki
vel heppilega valið.“
„Þú ert hvorki þung né gráhærð.
Jæja, má ég.... ?“
„Já, ef þú vilt fara núna — það er
að segja þegar þú liefir slökkt á kert-
unum og tekið af borðinu. Því að ég
er svo þreytt að ég get varla staðið.
Góða nótt, Ragnar, og þakka þér fyrir
í kvöld."
Hann kyssti liönd hennar stillilega,
ekki of fast. Guði sé lof fyrir sænsku
stirfnina! hugsaði hún með sér.
Svo lokuðust dyrnar á eftir honum.
Hún læddist út á svalirnar, liún
vildi sjá hann — niðri á götunni.
Þarna er hann.
Hann hafði þetta samræmda, dá-
lítið slettingslega göngulag, sem henni
hafði alltaf þótt svo gaman að, henni
datt i hug, ef hann dytti þá hefði hann
ekkert fyrir að standa upp aftur, það
mundi ganga af sjálfu sér.... Þetta
göngulag lýsti honum vel.
Sjálf hafði hún ekki þetta innra
jafnvægi, ef hún kynni að detta. Og
það kostaði mikið strið að komast á
fætur aftur, ef hún liefði engan til
að styðja sig við.
Það var einkennilegt þetta, að hún
hafði nærri því alltaf verið ein, sér-
staklega í hjónabandinu, ein um sigra
sina og ósigra. Hún liafði ekki einu
sinni getað látið Mai vera um sigr-
ana með sér, því að lhin liafði and-
styggð á því að vekja athygli ann-
ara á slíku — þesskonar áttu hinir
að sjá sjálfir.
En hún mundi að heiman frá æsku-
stöðvunum hvernig Ragnar hafði tek-
ið eftir öllu, minnstu smámunum
— að liún liafði skrifað bcstu stílana,
að blaðið þar i bænum hafði telcið
smágreinar af henni, að liunangskök-
urnar liennar voru bestar á bragðið.
Og að tekið var eftir henni á dans-
leikjunum. Hann liafði meira að segja
efni á að segja það. Já, svoleiðis var
það, — Ragnar lét sig aldrei muna um
slikt og ekki aðeins það, en honum
var unun að því að segja eitthvað
fallegt um hana.
Þegar lmn var komin í rúmið litlu
siðar uppgötvaði hún, að hún hafði
lifað unaðslegt kvöld, þvert á móti
því, sem liún liafði búist við. Og lmn
komst að þessari niðurstöðu: Eg er
lélegur blaðritari, mig vantar nasa-
sjón. Núna fyrst, tuttugu árurn of seint
skil ég það, sem allar aðrar stúlkur
hefðu skilið undir eins. Það var liann
sem ég átti að kjósa mér.
Drekkift

HRESSANDI COLA-DRYKKUR

H.F. ÓLGERÐIN EGILL SKALLAGRIMSSON
SÍMI 1390 - SÍMNEFNI: MJÖÐUR - REYKJAVÍK