Fálkinn - 16.12.1949, Blaðsíða 49

jölablað fálkans 1949 * £3 3WE 3HE 5« 3H£ M K 3feS 3HE 3HE 3HE 3« 3HE 45
Gegndarlausar jólaóskir.
— Hvers heldur þú að hann hafi
óskað sér ......?
~ ♦ ~
Máttur hugsuriarinnar.
~ ♦ ~
— /fú/? mamma heldur mér ekki
siiona.
-♦-
■Jólamatur Adamsons
jSbrítlur
Copyrlght P I. B Bo» 6 Copenhogen /6
Heppin mús.
Ekki nema það þól
~v~
— Þií verður að fara lengra nið-
ur, til þess að finna eitthvað veru-
lega gott .....
~v~
— Þetta er því miður eini hattur-
inn, sem geslirnir hafa skilið eftir.
~ ♦ ~
skömmu síðar kom bréf frá Friðrik,
sem sagði að Knútur væri oroinn
gjaldþrota. Pétur hugsaði oft um hvort
hann ætti að senda honum ávísun.
Ár koma, ár liða. Pétur eldist, jörð-
in er orðin stór, en ekki hefir honum
tekist að finna sér konu. Kunningj-
arnir segja, að hann sé giftur ósýni-
-legri konu. Og svo kemur enn bréf
frá Friðrik, Þar segir að Knútur sé
dáinr., en umslagið er svo fínt. Og
á það er stimplað „Sverige riksdag.“
Jæja, svo hann er þá orðinn sænskur
rikisþingsmaður smalinn hreppstjór-
ans. Og hann skrifar á sænsku, há-
tíðlega eins og úr ræðustól, um
„manniskovárde og kártek“.
Jæja, svo að nú er enginn þeirra
þriggja lengur á kirkjuhólnum. Og
samt heldur Pétur áfram að hugsa
aftur á bak eins og áður. Og nú lang-
ar hann meira og meira að koma heim
einu sinni enn, standa á kirkjuhóln-
um og sakna hinna tveggja — já,
hreint og beint standa þar til þess að
láta sér liða illa.
Hann frestaði því ár frá ári. En
þegar hann frétti að nú væri Friðrik
látinn líka þá héldu honum engin
bönd. Hann fór.
Um haustdag, með gulnuðum ásum
og vatnsgráum skýjum yfir firðinum
stendur hann á kirkjuhólnum á ný,
gráhærður maður sextugur, sem eng-
inn þekkir. En það er undarlegt hve
tómlegt er hérna. Yngri kynslóðin í
svcitinni er honum ókunn og hún er
hætt að sækja kirkju. Og sveitin, sem
hann þekkti er flutl hingað fyrir fulit
og allt. Hún liggur undir fjölda af
trékrossum, eirplötum og minnisvörð-
um úr graníti og marmara.
Hann fer að ganga um kirkjugarð-
inn og lesa nöfnin, og það liggur við
að liann heilsi sumum þeirra. Nei,
ert þú hérna — og þú — og þú líka.
— Og hvað sé ég: þú ert þá kominn
hingað! Sælir og blessaðir, allir sam-
an.
Og svo nemur hann staðar á kirkju-
hólnum aftur og horfir á landið í
sunnudagsbirtu. Þarna eru engir hóp-
ar, og enginn hestur heyrist lineggja,
— aðeins þrír eða fjórir karlar og
kerlingar. Honum finnst að hann sjálf-
ur sé orðinn að minnisvarða sem
standi þarna vallgróinn. Og hann er
alltaf að lita við og liorfa kringum
sig, alveg eins og hann eigi von á
að sjá hann Friðrik og hann Knút
koma, — annaðhvort í fermingarföt-
unum eða sem uppkomna menn.
‘f* Allt meö íslenskiini skipum!