Fálkinn - 12.12.1958, Qupperneq 25

JÓLABLAÐ FÁLKANS 1958 19
og var svo hugsandi að luin hrökk
i kút þegar dyrabjöllunni var hringt.
Það var Michael.
— Láttu hendur standa fram úr
ermum, dúfan, sagði liann. — Farðu
og þvoðu þér. Við skulum koma út
og horða hádegisverð.
— Æ, Michael, dœsti hún crgileg.
— Ég rakst á hana mömmu þína
hérna niðri. Hún sagði að þú hefðir
sötrað úr kaffibolla í morgun, og ekki
nœrst annað. Komdu nú! Ég get ekki
kysst þig fyrr en þú ert búin að þvo
þér.
— Æ, Michael! sagði hún aftur og
fór út að hafa fataskipti.
Þegar hún kom aftur leist honum
betur á liana.
— Ég verð alltaf jafn hissa á þvi,
að svona subba skuli geta breytt sér
í ljómandi fallega stúlku, sagði hann.
— Þakka þér fyrir. Hún hló fram-
an í hann.
— Maxine! Röddin varð allt í einu
svo alvarieg og þráandi að hún leit
forviða á hann. — Viltu ekki kyssa
mig þegar þú þarft ekki að óttast að
fá málningarklessur á fötin þíri?
spurði liún ögrandi.
Hann liristi liöfuðið hægt. — Nei,
ekki ennþá.
Brosið hvarf af henni og henni
varð órótt. Þetta yrði ef til vill ekki
sams konar hádegisverður og vant
var. Ilún gat ekki hugsað til að gera
honum mein.
Hann sagði ekki eitt orð meðan þau
voru að snæða, nema — „Borðaðu nú
matinn þinn!“ Hún var svöng og borð-
aði mikið, og jiegar því var lokið
sagði liann: — Ég þarl' að segja þér
dálítið.
— Já?
— Það var ekki annað en þetta: Ég
vil ekki bíða eftir þér lengur, Maxine?
— Hvað ætlarðu að gera? spurði
hún lágt.
— Ég ætla að giftast. Finna mér
einhverja aðra.
Maxine starði á hann. — En ég
hélt . .. þú sagðist elska mig.
— Þú sagðist elska mig líka, svar-
aði hann. — Hvað kemur það málinu
við?
— En þegar tvær persónur elsk-
ast ...
— Já, einmitt.
IJún opnaði munninn og lokaði hon-
um aftur án þess að segja nokkuð.
— Ég liefi biðið i hálft fjórða ár,
Maxinc.
— Æ, hafðu ekki svona hátt.
— Ég hefi ekki hátt! hrópaði liann.
Svo lækkaði hann róminn. Kvaladrætt-
ir komu kringum munninn á honum.
— Ég veit um tilfinningar þínar að
því er snertir list þína, Maxine, en
mér er ekki á móti skapi að þú málir.
— Það er einmitt mergurinn máls-
ins, sagði Maxine döpur. — Þér er
það ekki á móti skapi — það skiptir
j)ig ekki neinu máli. Það finnst mér
imdarleg afstaða til listarinnar.
Micliael horfði forviða á hana. —
Vildir ])ú að mér hefði verið það á
móti skapi? Hún svaraði ekki og hann
stóð snöggt upp. — Við skulum fara.
Ég skal fylgja þér heim.
Þegar þau komu heim að húsinu
spurði hann: — Tókstu lykil?
— Já.
— Þá skulum við kveðjast. Augna-
ráð hans var rólegt og einbeitt er
hann rétti fram höndina til að kveðja.
Hún hafði auðvitað gleymt lyklin-
um, en vissi að móðir hennar mundi
kom lieim von bráðar.
Þegar Júlía kom lieim luttugu mín-
útum síðar, sat Maxine á ganginum
og hallaði bakinu upp að dyrustafn-
um.
Júlia hló. — Nú? Hefirðu þá gleynit
lyklinum enn einu sinni?
— Já, ég gleymdi honum, sagði
Maxine og fór að gráta.
— Maxine! hrópaði móðir liennar
forviða.
— Það var ekkert, flýtti Maxine
sér að segja. IJún fór að hlæja og þerr-
aði af sér tárin.
— Ekki hefirðu farið að gráta þótt
ltig vantaði lykilinn, sagði .Túlia
áköf. — Er eittlivað á milli þín og Mic-
liael? Ég vihli óska að hann faðir
þinn væri á lífi. Hann gat komið vit-
inu fyrir þig.
— Þetta er ekkert, mamma. Það
gengur ekkert að mér, endurtók Max-
ine.
— Það hlýlur að ganga eitthvað
að þeim, sem grætur út af engu, sagði
Júlia og fór ekki frekar út i þessa
sálma.
Maxine hló. En þegar hún kom inn
i lierbergið sitt fóru tárin að renna
aftur niður kinnarnar. Hvers vegna
var hún að gráta? Var það vegna þess
að lnin hafði séð sársauka i augna-
ráði Michaels er hann leit til hennar?
N’ÆSTU vikurnar var hún í eins kon-
ar millibilsástandi. Móðir liennar
jagaðist ekki við hana, og nauðaði
jafnvel ekki á henni að borða meira.
Maxine sat lengstum fyrir framan mál-
aragrindina og barðist ein við efa-
semdirnar, samviskubitið og þrána. Og
einn daginn þegar hún sat svona í
alvarlegum hugleiðingum, gerðist það
sem gerst hafði einu sinni áður. Hún
truflaðist við að dyrabjöllunni var
hringt, og tók upp terpentínuglasið
áður en hún fór til dyra.
Ókunni maðurinn, sem stóð and-
spænis henni virtist öruggur um að
hann væri velkominn.
— Þér eruð Maxinc. Ég er maður-
inn, sem ætlar að giftast henni
mömmu yðar. Má ég koma inn?
Maxine tók andköf. — Já, komið
])ér bara inn. Það var fum á henni.
— Má ekki bjóða yður sæti. Veit hún
mamma að þér ætlið að giftast henni?
Hún hefir ekki minnst einu orði á
])að við mig ...
— Hún vissi það á undan mér. Hann
elti hana inn í stofuna en settist ekki.
Maxine hló. — Já, auðvitað liefir
hún gcrt það! Hún tyllti sér á sófa-
brúnina. — En henni mundi ekki líka
að þér komið liér án ])ess að láta
vita af þvi fyrirfram. Ilún vill hafa
íeglu á öllu.
— Já, ég veit ])að. En ég kom fyrir-
varalaust af því mér datt í liug að það
væri einfaldast. Og ég 'hefi ekki ennþá
lofað að elska, virða og hlýða henni.
Hann brosti lil hennar. Andlitið
var sviphreint, ennið hátt, þétt, jarpt
hár og brún augu með hroshrukkum
í kring.
— IJver eruð þér? spurði hún.
— Ég 'hciti Maurice Fowler. Hann
flýtti sér að kinka kolli er hann las
spurninguna í augum hennar. — Já.
— Þetta cr skrítið, hvislaði hún og
gat ekki haft augun af honum. — Af-
ar skrítið. Og þér eigið að verða stjúpi
minn. Þér ... af öllum manneskjum.
Hún hefir aldrei minnst á yður einu
orði.
— Það er leitt, sagði hann vingjarn-
iega. — Ég nýt þeirra hlunninda að
vita allt um yður, Maxine.
— En ég veit allt um yður líka. Allt
sem vert cr að vita.
— Þökk fyrir, sagði hann og brosti.
ITún vissi allt um hann af því að
hún hafði kynnt sér verk hans. Hún
hafði sennilega athugað hverja einustu
rnynd, sem hann hafði imálað. Af
frægum málurum samtíðarinnar var
hann sá sem hún hafði mest álit á.
— Heyrið þér, Maxine, sagði hann.
— Vitið þér hvers vegna ég kom? Ég
ælta ekki að láta sem það sé ekki í
mína eigin þágu lika. Ég elska móður
yðar og ég þoli ekki að sjá hana á-
hyggjufulla og kviðandi. Ank þess
ætla ég mér að giftast henni, en hún
vill ekki giftast meðan þér cruð i
þessu . .. þessum vanda. Og það er
laukrétt hjá yður, að henni mundi
ekki líka, ef hún vissi að ég hefði
komið hingað i dag. Hún er hrædd
um að ég hafi áhrif á yður.
— Áhrif á mig? endurtók Maxine
undrandi.
— En það er ég ekki. Það leggst
nefnilega í mig, að við tölum sama
málið, þér og ég. Hann gekk fast að
henni og rödd hans var alveg róleg er
hann liélt áfram: — Afsakið mig,
Maxine. Það er maður í spilinu, er
ekki svo? Það er um hjónabandið eða
listina að velja? Og þér völduð list-
ina. Þér elskuðuð hann, en nú er það
búið. Get ég ekki rétt til?
Maxine lygndi aftur augunum og
svaraði ekki spurningunni. í staðinn
sagði hún: — Viljið þér ... viljið ])ér
lita á myndirnar mínar, ég á nokkr-
ar, sem ...
Hann tók hendinni undir hökuna
á henni og lyfti andlitinu á lienni. —
Það er of seint, sagði hann og hló.
Spurningin um hjúskapinn er ])ýðing-
arlaus núna. Það varð of seint á sömu
stundu og þér urðuð ástfangin. IJann
er ekki einn af oss, ha? Jæja, það
kemur oft fyrir að allt gengur betur
þá. Það gerir yður frjálsari.
Hann dró að sér höndina og fór að
ganga um gólf. Nú fyrst tók hann eftir
hvernig umhorfs var þarna kringum
hann. — Þetta er ljómandi smekkleg
stofa! Nú vil ég gera samning við yð-
ur. Ef eitthvað er til, sem heitir til-
vera el'tir þetta og við hittumst i öðru
lifi, ætla ég að minna yður — og þér
mig — á að verða ekki ástfanginn!
Sammála? Hún brosti aftur. — Ágætt,
sagði hann. — Látið þér mig lita á
myndirnar yðar.
Hún fór með liann inn i vinnustof-
una sína. Hann leit á myndina sem
var á grindinni og varð hissa og lcil
viðurkenningáraugum útundan sér.
Maxinc var með hjartslátt og beið,
meðan hann var að snúa við mynd-
unum, sem sneru upp að þilinu.
— .Tú, jú, sagði hann — þér liafið
tvimælalaust listgáfuna. Ég mundi
ekki hafa trúað ... þér eigið tvímæla-
laust listgáfuna. Ég mundi ckki hafa
trúað ... Þér göbbuðuð mig með þvi
að látast vera svo hikandi. Það er
heilbrigði og æska í myndunum yðar,
Maxine. Hann tók um axlir hennar og
þrýsti fast. — Hafið þér nokkuð
fleira? Lofið þér mér að sjá.
Hún opnaði stóra möppu. Ilann
þagði. Þarna voru margar myndir, sem
hún hafði gert af móður sinni.
— Ég er talsvert ... forviða, sagði
hann loksins. — Þér þekkið hana vel,
betur en hún þekkir yður. En hún
ber hökuna dálítið hærra. Lítið þér
á! Hann tók svartkrit og dró nokkrar
línur til að sýna hvað hann átti við.
Hún ber alltaf höfuðið hátt. Og hún
er mjög tilfinninganæm.
— Já, sagði Maxinc. Allt í einu komu
tár i augun á lienni. En hún varð að
spyrja: — Hvers vegna giftist þér
lienni mömmu?
— Af því að hún þarf á mér að
halda, svaraði hann um hæl. — En
þér megið ekki misskilja mig. Ef ég
elskaði hana ekki þá mundi það ekki
hafa skipt máli hvort hún þurfti á
mér að halda. Það er enginn vafi á
því, að ungi maðurinn yðar þarf á
yður að halda og ef ])ér elskið hann
þá er þetta mjög mikilsvert. En það
sem þér ciginlega ætluðuð að spyrja
um var, hvers vegna ég væri yfirleitt
að giftast, var ekki svo?
— Jú.
— Jæja, það er aðeins að horfast
i augu við staðreyndirnar ... af því
að mér varð það á að verða ástfanginn,
og i mínum augum er það hið sama
og að giftast. Eftir að hafa séð mynd-
irnar yðar er ég þeirrar skoðunar
að þetta liafi verið mesti misgáning-
ur af yður líka. Kannske enn verra
fyrir yður, þvi að konurnar bindast
svo auðveldlega, livað tilfinningar
snertir.
Hún kinkaði kolli. — Ég hefi alltaf
verið hrædd við það.
— Já, auðvitað. Og þess vegna kom
ég hingað í dag. Og nú komum við að
þvi dularfyllsta: leyndardómi bræðra-
lagsins. Við erum sterk, Maxine —
þér og ég. Við crum sterk á þann hátt
sem starfandi fólk fær ekki skilið. Við
höfum ekki sömu þarfir og það. Móðir
yðar mundi blöskra cf hún vissi hve
litlu máli það mundi skipta yður þótt
hún giftist og færi burt frá yður. Við
erum sterk vegna ]>css að eitthvað er
í okkur, sem knýr okkur áfram, og
þegar við hrifumst erum við óþreyt-
andi. Þér gelið málað allan daginn
án þess að bragða mat, og alla nóttina
án þess að sofa. Þrýstingurinn kemur
innan að, en eyðileggur yður cf hann
fær ekki útrás á annan hátt líka. Sum-
ir hafa getað látið þennan þrýsting
beina sér i aðeins eina átt og þeir
hafa náð því óviðjafnanlega — Mic-
helangelo, Bccthoven ... IJann þagði
sem snöggvast en hélt svo áfram: —
En ég verð að játa fyrir yður, Maxine,
að ég cr ekki svo stór. Ég þarf að
dreifa mér i fleiri áttir.
Hún hlustaði á hann og horfði út
i bláinn. Þegar liann tók til máls aft-
ur fann liún að liugur hans snerist
i aðra átt. Það var að sjá sem honum
væri skemmt.
— Nei, ég gleymdi .Tohan Sebastian
Bach — þessum dásamlega snillingi
sem var jarðrænn og himneskur í
senn. Ég skal segja yður, Maxine, að
það eru engin takmörk fyrir því, sem
við listamennirnir getum gcrt. Þér er-
uð fyllilega fær um að eignast tutt-
ugu börn og mála betur en nokkurn
tíma áður eftir að þér eruð orðin
amrna.
Hún andvarpaði og opnaði hjarta
sitl fyrir honum með stóru fallegu
brosi. — Mér þykir vænt um yður,
sagði hún ósjálfrátt.
Hann kinkaði kolli. — Og mér um
yður lika. Og framtíðin er okkar,
Maxine.
Skömmu síðar hringdi hún til Mic-
haels og spurði hann hvort hann vildi
borða hádegisverð með sér.
— Ó, Maxine! sagði hann og hún
varð hrærð og sneypt er hún heyrði
gleðina í rödd hans. En þvi miður
bætti hann við: „Ég vissi að þú
mundir komast niður á jörðina aftur."
— Já, sagði hún undirgefin.
Hún beið hans í anddyri veitinga-
hússins, sem þau höfðu talað um að
hittast i. Hún hafði beðið tíu minút-
ur cr vikadrengur kom til hcnnar og
sagði að sími væri til hennar.
Framhald á bls. 43.