Fálkinn - 12.12.1958, Blaðsíða 51

JÓLABLAÐ FÁLKANS 1958 45
^*^*^*^* FRAMHA. LDSSAGA **£#****£**£
ÁjSTTR í feluleik
6.
^*^*^*^* FRAMHALDSSAGA *>** **tf **£ ***
--------------—------------- —>
En kannske var það ranglátt að miða Celiu
við sjálfa sig. Celia hafði líklega haldið að
systurástin mundi nægja til að gera krafta-
verk, og hafði orðið vonsvikin er hún sá að
Tim var of langt leiddur til'þess að láta sér
segjast.
Það var enn skammt liðið á dag er Elisa-
beth kom aftur í landstjórabústaðinn. Hún
gekk um stóru stofurnar og horfði á mál-
verkin og mörgu fallegu gripina, sem land-
stjórafrúrnar höfðu viðað að sér, hver fram
af annarri. Flest af þessu var smekklega val-
ið, en sumar stofurnar báru mismunandi
persónueinkennum vitni. Aðeins svefnher-
bergin átta voru öll sviplík.
Hún settist við að skrifa Elsu frænku sinni,
en litla enska húsið var svo langt burt frá
Iþessari hitabeltiseyju með hin nýju áhrif,
að Elisabeth féll erfiðlega að skrifa eðlilega.
Hún reyndi að hugsa um Elsu frænku og
David frænda. Núna mundu þau vera á leið
heim frá kirkjunni og David mundi að venju
víkja sér að einhverjum, sem honum finndist
einstæðingur, og bjóða honum heim í há-
degisverð. Hann vildi alltaf að öðrum liði eins
vel og honum sjálfum. David frændi var föð-
urbróðir hennar og hann og konan hans
voru elskulegustu manneskjur í heimi. Þau
höfðu tekið hana að sér eftir að foreldrar
hennar dóu, og hún var mjög skuldbundin
þeim, en í dag veittist henni erfitt að segja
þeim frá því, sem hún hafði upplifað síðustu
dagana. Henni hefði verið betra að hætta
við bréfið og ljúka við það á morgun.
Það var enn dauðaþögn í húsinu er hún
gekk niður á neði’i hæðina. Hún fór inn í
minni stofuna en þar hafði hún sett vasa
með magnolíublómum um morguninn. Hnapp-
arnir höfðu opnast og hún laut fram yfir fín-
gerðu blómin og snerti við krónublöðunum,
sem voru mjúk eins og silki.
Hún sá einhverjum bregða fyrir í opnum
franska glugganum og rétti úr sér um leið og
Julian kom inn í stofuna.
Hann brosti viðurkennandi. — Blátt fer
yður vel, sagði hann. — Og í þessari birtu er
sérstakur gljái í augunum í yður. Það er ein-
kennilegt við grá augu að þau geta verið
skær, eins og ráðgáta um leið.
— Nú? Hún horfði niður í gólfið. — Hvað
meinið þér?
— Það er hula á þeim, sagði hann. — Þér
viljið nefnilega ekki að ég geti lesið hugsanir
yðar.
— Kannske hulan dylji aðeins innra tóm?
— Nei, ekki held ég það. Þér hugsið alltof
mikið. Hann gekk að borðinu og tók eitt
blómið og stakk því í hnappagatið. — Mér
datt í hug að þér munduð bjóða mér í hádegis-
verði í dag úr því að ég ætla í ökuferð með
ykkur síðar í dag.
Hún hlammaði sér niður á stól. — Ég hafði
steingleymt því. Getum við ekki frestað þessu
ferðalagi?
— Þér eigið við að þér viljið helst ekki hafa
mig í hádegisverði í dag?
— Já. Svo hélt hún áfram með semingi: —
Hún vinstúlka mín er úti með Cranwood
kapteini. Hún verður ekki upplögð til að fara
neitt síðdegis í dag.
— Hún verður ekkert þreytt. Julian starði
út um gluggann á trén með öllum litsterku
blómunum. Þessi káta vinkona yðar er svo
tápmikil og þróttmikil. Ég vona að hún ætli
sér ekki að giftast kapteininum. Hann á
stúlku í Englandi. Ég mundi ekki hafa kynnt
þau ef mig hefði grunað að það gæti farið á
þessa leið.
— Hún giftist ekki kapteininum. Hún um-
gengst hann alveg eins og alla aðra, sem hún
hefir gaman af þá stundina. Hún er hrifin af
háum, þróttmiklum karlmönnum, en verður
fljótt leið á þeim.
Hann brosti. — Mig skyldi ekki furða þó
að hún — þegar til kastanna kemur — lenti
hjá einhverjum alvörumanni, sem fyrirliti
glens og gaman.
— Það megið þér ekki segja við hana, því
að þá vindur hún sér upp að altarinu með
einhverjum strák, af eintómum þráa.
Nú varð stutt þögn. Svo spurði hann eins
og af tilviljun: — Hvers vegna viljið þér helst
fresta bílferðinni í dag? Finnst yður of heitt?
— Nei, ekki sérlega. En maður verður að
vera í sérstöku skapi til að geta notið fallegs
umhverfis, og ég er ekki í þvi skapi í dag.
— Ég hafði ekki hugsað mér annað en aka
þjóðveginn og láta ykkur sjá útsýnið.
— Já, ég veit að það er illa gert af mér
að spilla þessu áformi yðar, en ég er ekki
upplögð til að fara í dag. Hún sagði þetta
óðamála og með talsverðri ákefð.
Hann hleypti brúnum og svaraði kulda-
lega: — Jæja, þá sleppum við því. Það tek-
ur ekki að rífast um það. Hann gekk út að
glugganum og horfði út í garðinn.
TALAÐ AF SÉR.
Elisabeth var gröm sjálfri sér. Hún hafði
aldrei komið fram gagnvart karlmanni með
vanstillingu, en það var eitthvað við Julian,
sem ergði hana fram úr hófi. Hann áleit að
ekki væri annar vandinn en leggja á ráð og
framkvæma þau, án þess að taka nokkurt
tillit til hvort öðrum líkaði. Hann hafði
ákveðið að hún skyldi heimsækja Celiu
Cartney og hún hafði gert eins og hann sagði
— þæg eins og lamb. Hann hafði sérstakt lag
á að láta fólk hlýða því sem hann vildi vera
láta. Hún óskaði að hún hefði ekki farið þarna
út á Cartney-ekruna.
En þrátt fyrir allt iðraðist hún eftir að
hafa látið andúð sína svona greinilega í ljós.
Það var leitt að hún hafði einhvers konar
grunsemdir á öllu því, sem hann stakk upp
á. En hún mátti ekki gleyma að vera á verði.
Hún andvarpaði og sagði:
— Viljið þér gefa mér vindling?
Hann opnaði vindlingahylkið og beygði sig
til að kveikja í hjá henni. Hún hélt vindlingn-
um milli fingranna og fann að hönd hans snerti
hana. Hún var hörð og köld. Svo sagði hún
án þess að líta á hann: — Ég fór út á Cartney-
ekruna í morgun.
— Já, bílstjórinn yðar sagði mér það þegar
ég kom. Hann kveikti í sínum vindlingi. —
Það var óþarfi. Bréf hefði getað gert sama
gagn. Húsið er í aumlegu ástandi, en Tim
vill ekki þiggja hjálp og Celia vill ekki fara
frá honum. Hún er fórnfús og á betri örlög
skilið, en það er ekki hægt að þvinga neinn
til að gera skyldu sína. Hvernig var þarna
hjá Celiu?
— Það fór vel á með okkur, en ég gat
ekki staðið lengi við. Hún kemur hingað í
tennis á miðvikudaginn. Kannske þér viljið
koma líka?
— Þökk fyrir. Ég skal koma ef ég verð laus.
Hann sneri sér að henni og brosti háðslega:
— Viljið þér ^ð ég fari núna?
Á þessu augnabliki gleymdi hún að þetta
var maðurinn, sem hún átti að gefa ráðningu.
Hún gleymdi því sem hún hafði lofað Amy,
og það eina sem henni var ljóst var að þetta
var karlmaður, og að hann gat vakið í henni
kven-kenndina. Hún sagði fljótmælt: — Þér
verðið að borða hádegisverð og við skulum
nú fara þessa ferð í dag þrátt fyrir allt. Mér
þykir leitt að ég var svo ólundarleg áðan, en
ég var að reyna að skrifa bréf heim í morgun
og komst að raun um að ég hafði ekkert til
að skrifa um.
— Heim?
Vindlingurinn hristist milli fingranna á
henni. — Já, heim ... til vina í Englandi.
Þegar maður er hérna getur maður ekki ann-
að en hugsað til Englands sem „heima“.
Hann kinkaði kolli og gekk að sófanum
beint á móti henni og settist. — Já, það er
ofur eðlilegt. Mig langar aldrei til Englands,
en mér mundi finnast ég vera rótlaus ef ekki
væri neitt England til. Það er eitt af hlunn-
indunum við að vera í nýlendustjórninni.
Maður er alltaf í tengslum við London.
— Alveg eins og grein af fjölskyldu. —
Ólust þér upp í Englandi?
— Já, að mestu leyti. Við höfum sykur-
ekrur í Indlandi og ég dvaldi að jafnaði í
Englandi þrjá mánuði ársins. Faðir minn
taldi það einn þáttinn í uppeldi mínu. Við
áttum stórt hús í Englandi, sem afi minn
hafði byggt, og garðurinn var í mestu órækt
sem maður getur hugsað sér. Við reyndum
að ryðja þennan frumskóg á hverju sumri,
en jafnan þegar við komum til baka næsta
ár var komið í sama horfið, en við tímdum
ekki að höggva skóginn. Kringum húsið voru
risavaxin tré, sem vafalaust hafa verið yfir
hundrað ára. Við kölluðum þau öll með nafni,
sem við höfðum gefið þeim þegar við vor-
um börn.
— Við? hváði hún.
— Ég átti bróður sem var yngri en ég,
þá. Hann dró lengi að sér reyk úr vindlingn-
um. — Þegar ég erfði sykurekruna gerði ég
það sem hann og ég höfðum verið sammála
um — ég skipti henni í smáskákir og gaf þær
innfæddu verkamönnunum. Og húsinu var
breytt í trúboðsstöð.
Það var ekki á honum að sjá að hann tæki