Fálkinn - 12.12.1958, Blaðsíða 49

JÓLABLAÐ FÁLKANS 1958 >l)&*>í)á*>í}&*>l)&*>ím>í)á*>í)&*>í)Á*>£)á*>í)á*>í)&*>l)á*>í)&*>im 43
Ástin jjtgn listinni
Framháld af bls.19.
Það var Michael. Hann sagði:
Halló? Röddin var eins og hann væri
að kæfa niðri í sér hlátur.
—• Hvar ertu? spurði hún.
— í klefanum hérna við hliðina á
þér. Númer 3.
Hún hló.
— Það er gaman að heyra þig hlæja,
sagði liann. — Gaman að sjá þig ganga
um þveran salinn með undrunarsvip
á andlitinu.
— Ég hata þig! hraut upp úr henni.
— Og elskar mig líka, Maxine.
— Já, það geri ég. Ég elska þig.
Hún heyrði að hann sleit samband-
inu og sneri sér við er hann stóð í
símaklefadyrunum hennar. Henni
fannst sem snöggvast að hún væri í
gildru. Iiann horfði á svipbrigðin í
andliti hennar um stund og hikaði.
En á næsta augnabliki tók hún um
liálsinn á honum og rétti fram munn-
inn.
Sveieibj. Sveinbjarnarson
Framháld af bls. 21.
majór þar, en ofursti í 15. kanadisku
riddaraherdeildinni áður en hann fór
úr hernum og gerðist bóndi. Þau Hel-
en áttu búgarð 6 milur frá Midnapore,
sem er smáþorp tíu mílum suður af
Calgary. En árið 1943 veiktist Ralpli
Lloyd og andaðist eftir tveggja ára
legu, sextugur að aldri.
Francis, eldri sonur þeirra hjóna
giftist i Skotlandi eftir að hafa tekið
þátt í síðari heimsstyrjöldinni, og
eignaðist eina dóttur, Kathleen Elisa-
betli. Hann starfar hjá fyrirtæki i
Calgary og býr hjá móður sinni, ásamt
dótturinni.
Eleanor dóttir þcirra hjóna giftist
manni af rúmenskri ætt, Dean Oltean
og stunda þau kornyrkjubúskap
skammt frá Regina i Saskatchewan.
Jón Edric er verkfærðingur og starf-
ar hjá oliufélagi við tilraunaboranir.
Vegna starfa síns verður hann að
flytja stað úr stað, og býr því með
konu sinni og börnum í vagnibúð sem
hann flytur á milli.
Þetta er það helsta, sem Fálkinn
getur frætt lesendur sína um, viðvíkj-
andi ættfólki tónskáldsins, sem samdi
„Ó, Guð vors lands“. Börn tónskálds-
ins og barnabörn liafa fengið það
hlutskipti að lifa alla ævina fjarri
föðurlandi sínu. En þó að fjarlæg séu,
munu flestir íslendingar hafa áhuga
á því að vita deili á fjölskyldu tón-
skáldsins, þvi að nafn hans verður
alltaf í heiðri haft, svo lengi sem ís-
lendingar kunna þjóðsöng sinn.
Pionette
Framháld af bls. 23.
hnakkann þarna rétt hjá sér. Eða upp
i loftið með öllum sprungunum.
Eftir nokkra stnnd vaknaði Kar-
lander.
Nú var það svo með Karlander, að
jafn kátur og Ijúfur og hann var all-
an daginn, jafn úrillur var hann rétt
í svipinn þegar hann vaknaði á
morgnana.
Hann var dálitla stund að átta sig
á að þetta væri jólamorgun.
„Gleðileg jól,“ sagði hann ósköp
dauflega.
„Þökk fyrir, sömuleiðis,“ svaraði
hitt rúmið stuttaralega.
Karlander varð hissa á þessum tón.
Hvað var nú að? hugsaði hann með
sér ... fékk hún ekki píanettu í gær-
kvöldi, og er nú eitthvað út á það að
setja? Það er ómögulegt að átta sig
á þessu kvenfólki. Hún fór meira að
segja að liátta án þess að segja svo
mikið senr svei þér.
„Heyrðu mig,“ sagði hann loksins
... „finnst þér þetta ekki nokluið dýr
gjöf?“
Jólin gufuðu upp úr veslings frú
Karlander og allt næsta ár með öllum
búsáhyggjunum kom i staðinn.
„Heldúrðu kanske að það sé mér
til skemmtunar, sem hljóðfærið er
komið hingað? kjökraði hún og snéri
sér á hliðina — frá honurn.
Birna litla kom inn. Hún hafði
aldrei heyrt mömmu sina gráta svona
mikið. Og jafnvel Knútur kom lika
í náttfötunum.
„Hvað gafstu henni mömmu eigin-
lega í jólagjöf í gær pabbi?
Niðurlagið á sögunni getur lesand-
inn liklega sagt sér sjálfur. En ekki
má gleyma kvittununum tveimur, sem
sýndi að píanettan var að fullu
borguð.
Mœrin frá Orleans
Framháld af bls. 21.
sem þú hefir gert fyrir konung þinn?“
„Ég hefi aldrei beðið raddirnar um
önnur laun en frelsun sálar minnar.“
„Væntir þú þess enn að konungur
þinn sigri?“
„Ég vænti ekki aðeins, ég veit að
liann sigrar. Guð gefur Frakldandi
mikinn sigur. Það veit ég jafn glöggt
og ég sé ykkur hérna fyrir framan
mig.“
„Þú veist að konungur þinn hefir
látið taka Burgundahertogann (Jó-
hann óraga) af lífi. Telurðu rétt af
honum að gera það?“
„Rikinu var mikið tjón af fráfalli
hertogans. En hvað svo sem gerst
liefir milli þessara tveggja, þá hefir
guð sent mig til þess að veita Frakk-
landskonungi lið.“
Yfirheyrslurnar stóðu mánuð eftir
mánuð og sömu spurningar voru end-
urteknar si og æ. Þetta var sálarkvöl,
sem þreklundustu menn hefðu kiknað
undir. En Jeanne bilaði ekki. Dóm-
aranum tókst ekki að fá hjá henni
játninguna sem þeir vildu: að hún
hefði syndgað og farið villur vegar,
að guð hefði ekki sent hana heldur
myrkrahöfðinginn. Dónmrunum sárn-
aði lika að allar læknisrannsóknir,
sem gerðar voru á Jeanne, vottuðu að
hún væri hrein mey. Þetta var sem sé
álitið trygging fyrir þvi, að kölski
gæti freislað hennar til galdra. En
þegar dómararnir gátu ekki notað
þessa leið fundu þeir aðrar snörur.
Loks voru tyeir pallar reistir í
kirkjugarði og söfnuðust á þá allir
dómararnir og fjöldi klerlca. Skammt
frá beið böðullinn með vagn sinn, al-
búinn til að fara með Jeanne á bál-
ið. Þrivegis var hún spurð hvort hún
vildi gera iðrun og yfirbót, og þrí-
vegis svaraði hún nei. Þá fór Cauchon
að lesa upp dóminn. Og nú loks ó-
kyrrðist Jeanne. Nú hafði liún fengið
vissu fyrir að eftir nokkrar mínút-
ur yrði liún ofurseld ensku hermönn-
unum, sem áttu að fylgja henni að
bálkestinum. Hún hafði verið afar
lirædd við eld frá þvi að liún var
barn. Og nú greip hana angist og hún
hikaði. Hún tók fram i fyrir dómaran-
um og sagði með lágri röddu að hún
væri fús til að meðganga allt sem
óskað væri. Þá tók dómarinn aftur til
máls og sagði að dómurinn væri
ævilangt fangelsi.
Jeanne liafði svignað undir hinni
ægilegu þolraun. En hún tók sig á.
Sálarþrek iiennar var ekki bugað enn.
Hún sagði Cauclion að loforð hennar
hefði verið logið, og að hún tæki aftur
það sem hún hefði sagt. Og eftir það
var liún jafn „harðsvíruð" og áður.
En nú voru örlög hennar ákveðin. Hún
liafði „óviðráðanlega orðið sinni
gömlu synd að bráð“, og nú var hún
bannfærð og fangelsinu breytt í
dauðarefsingu. Hún skyldi brennd lif-
andi á báli fyrir galdra, guðlasl og
villutrú. Hún horfði fast á kross
markið, sem einn presturinn hélt á
lofti um leið og hún steig upp á bál-
köstinn á torginu i Rouen. „Ég fyrir-
gef ykkur öllum,“ sagði hún. Eftir
að logarnir voru farnir að leika um
hana, hrópaði hún að það væri guð,
sem hefði talað til hennar með rödd-
unum sem hún hafði heyrt, og að þær
hefðu ekki verið tál. Ritari Englands-
konungs hrópaði: „Við erum glataðir
— við höfum brennt heilaga mann-
eskju!“ Og böðullinn flýtti sér lam-
aður til skriftaföður síns og sagði:
,.Ég liefi brennt dýrling, og það fyrir-
gefur guð mér aldrei.“ Og enskur her-
maður sór og sárt við lagði að hann
liefði séð hvíta dúfu fljúga upp úr
eldinum og stefna til Parísar.
Ösku hennar var dreift yfir ána
Signu.
Þannig launuðu örlögin stúlkunni
frá Domremy, sem samkvæmt boði
guðs lagði i stríð „vegna liinnar miklu
neyðar og þjáninga sem land Frakka
átti við að búa.
NIKETODD
Framhald af bls. 32.
nýrri telpu til að taka að sér hlut-
verkið. En frú Taylor vildi ekki taka
það i mál -— og dóttirin líklega ekki
heldur.
STERKUR ARMUR.
Forlögin sendu reikninginn tólf ár-
um siðar — árið 1956. En þá kom
maður lil sögunnar, sem átti sterkan
arm og sigurvissubros. Hann bar hana
hálft i hvoru inn í skrifstofu bæjar-
fógetans, og síðan hjó hann í tveggja
metrá liáa brúðkaupsköku og mataði
konuna sína, eins og hún væri smá-
barn.
— Þetta fer allt vel, væna min, sagði
Mike. — Ég skal sjá um það!
Og þessi sami Mike Todd, sem kunn-
ingjarnir höfðu talið hálfgerðan liarð-
jaxl og lausan við alla viðkvæmni,
breyttist allt i einu í nærgætinn eig-
inmann, sem hjúkraði konunni sinni
og jós yfir hana ævintýralegum íburði.
Og Liz náði sér aftur á ótrúlega stutt-
um tíma.
Á veðreiðunum í Ascot gekk hún
fram af öllum með þvi að sýna sig
í nærskornum reiðbuxum og japönsk-
um kímonó úr dýrasta silki. Þau
hjónin komu frá París í sérstakri
flugvél, því að farmiðar með áætlun-
arvélunum voru uppseldir.
Og samkvæmt ósk Mikes var hún
þarna — í fyrsta sinn — með hatt á
höfðinu.
— Mér er illa við að ganga með
hatt, sagði hún, — en Mike þykir
gaman að sjá mig með hatt, svo að
ég keypti fimmtiu.
Todd-lijónin leigðu sér úrvals
einkabústað við Rivieruna, af auðkon-
unni lafði Kenmare, Þar voru fimm-
tán falleg herbergi og luisið stóð við
Cape F',errat. Todd borgaði 6.000 doll-
ara á mánuði í leigu ■— hæstu leig-
una, sem nokkurn tíma liefir verið
borguð fyrir húsnæði á Cape d’Azur.
En í leigunni var kaup þjónustufólks
ekki meðtalið.
En Mike gat ekki leyft sér langt
iðjuleysi. Hann var áður en varði
kominn um borð með konuna og 54
koffort í „Liberté" og ferðinni var
heitið til New York.
Áður en hann kom í skrifstofu sína
i Broadway hafði hann gefið Liz
sinni nýtt hús i Ameríku. Það var elcki
fullgert þá, cn vandað var það. Liz
verður að liða vel þegar ég er ekki
hjá lienni, sagði Mike og brosti.
NÝ ÁHÆTTA — NÝR SIGUR.
í október 1957 leigði hann „Madison
Square Garden“ i New York. Þar
komast yfir 16.000 manns í sæti. Þar
sýna stærstu sirkusar veraldar og þar
eru frægustu hnefakappleikirnir og
íshockeymótin.
Og þarna fannst Milce Todd rétti
slaðurinn til þess að lialda upp á árs-
afmæli frumsýningarinnar á „Kring-
um jörðina á 80 dögum“. — Auðvitað
aðeins fyrir nánustu kunningja, sagði
Mike. Ég býð 'ekki nema fimm til tiu
þúsund gestum!
Þrátt fyrir allt var Mike Todd ekki
jafn frjáls gerða sinna og fyrr, síð-
asta árið sem liann lifði. Hlutur hans
í félaginu Todd-AO var metinn á 8
milljón dollara, en stjórn félagsins
leyfði honum ekki að eyða „eftir eig-
in vild“ meira en 10 þúsund dollurum
í einu,
Þegar liann lagði áætlunina að
„Kringum jörðina ...“ fyrir stjórn
félagsins hristu þeir höfuðið, allir
forstjórarnir.
— En þessi saga Jules Vernes er
eins og hún væri skrifuð fyrir kvik-
mynd! sagði Todd. — Jules Verne
liefir spáð hljóðmyndum, hann hefir
spáð sjónvarpi og hann hefir spáð
Todd-AO.
En forstjórarnir héldu áfram að
lirista höfuðið.
Hvað gerði Mike Todd? Hann seldi
meirihlutann af Todd-AO-hlutabréf-
um sínum til þess að eignast nóg fé.
Og svo fór hann að taka kvikmyndina
upp á eigin spýtur.
Auglýsingastarfsemina annaðist besti
auglýsingamaður hans: Mike Todd
sjálfur. Og hann vann þetta tafl — og
hafði meira upp úr þvi en nokkru,
sem hann hafði tekið fyrir áður.
Ef hann hefði lifað lengur mundi
hann kannske hafa staðið uppi aura-
laus einu sinni enn. En forsjónin tók
snögglega í taumana hjá þessum ang-
urgapa, sem aldrei kunni sér lióf. Þeg-
ar velgengni hans var sem mest hrap-
aði flugvél með hann og hann beið
bana — fyrirvaralaust. Það skal
ósagt látið hvort veröldinni var nokk-
ur missir að honum. Hann á marga
sina lika, en kannske enga sína jafn-
ingja í liópi þeirra ævintýramanna,
sem alltaf tefla á tæpasta vað.