Fálkinn - 17.12.1959, Blaðsíða 11

„En það bar til um þessar
mundir, að boð kom frá Ágúst-
usi keisara.“
Viðburðirnir, atvikin eru með
ýmsum lxætti. Sumt sýnist stórt,
annað smátt, sumt einskis virði.
Það sýndist hreint ekki svo
lítið, að boð kom frá Ágústusi
keisara, og vissulega gæti það
valdið aldahvörfum í veröld-
inni, hefðu margir haldið.
En að þessi tilskipun grði
upphaf nýs tímatals í mann-
kgnssögunni aðeins vegna þess,
sem gjörðist af þess völdum í
fyrirlitnu smáríki við botn Mið-
jarðarhafs, og ekki í þessu smá-
ríki, það gat út af fyrir sig ver-
ið þýðingarmikið, — nei það
var hjá einni fátækri f jölskyldu.
Mfirva — umkomulitil Gyð-
ingastúlka frá Nazarel fer sam-
kvæmt þessari skipun til Betle-
hem, og þar átti einmitt sá kon-
ungur að fæðast, sem yrði öll-
um þjóðhöfðingjum æðri, öll-
um keisurum meiri.
Þannig eru jólin tákn þess,
að Guð hinn mikli alheimsstýr-
ir gjörir hið mikla smátt, hið
smáia stórt. Hann reisir hinn
lítitmótlega, en steypir höfðingj-
um af stóli.
Það er því einn þátturinn í
boðskap jólanna, að ekki valda
stórveldin alltaf mestu í þró-
un og þroskasögu mannkyns.
Þar eru smáu þjóðirnar einmitt
oftast merkisberar æðstu hug-
sjóna.
Athöfn einstaklings veldur oft
mikið meira um allt, sem til
heilla horfir, en nokkurn get-
ur grunað. Ábyrgð lífsins er
svo margþætt og samanslung-
in, og hvert augnablik svo dýr-
mætt, að úr toga þess verða
aldaraðir spunnar og ofnar.
„Um þessar mundir“ er tím-
inn, sem varð naumast greindur
svo óákveðinn, svo þýðingar-
laus, en þó í sér berandi magn
hins mesia atburðar á jörðu,
fæðingu meistara meistaranna,
konungs konunganna.
Það skyldi því vakað yfir
liverri athöfn, hverju andartaki.
Það gildir jafnt um hina smáu
sem hina stóru. Fundur æðstu
manna þarf ekki að hafa meira
gildi í framfarasögu mannkyns
en ákvörðun umkomulausra
smábænda út á hjara veraldar.
Upphaf jólaguðspjallsins seg-
ir frá ákvörðun keisarans í
Rám. En hvern mundi þá hafa
grunað, að hið merkasta og
eina, sem gefur þessari tilskip-
un meiri frægð en öllum öðr-
um boðum Ágústusar, var að
ákvarða fæðingarstað fátæks
Gyðingadrengs, sem eftir þrjú
hundruð ár yrði búinn að
leggja undir sig og taka á sitt
vald gjörvalt Rómaríki.
Keisaravaldið i borginni ei-
lífu hnígur fyrir sigurfána
barnsins fyrirlitna og úthýsta
frá jötunni í Betlehem. Mesta og
sierkasta herveldi veraldar þái
er á svo skömmum tíma fallið
fyrir mönnum, sem aldrei báru
vopn í höndum, aldrei kunnu
að hefna né hata, mönnum og
konum, sem kunnu að hlýðnast
boði drottins síns, sem sagði:
„Þú skalt ekki rísa gegn mein-
gjörðaman ninum.“
Tilgangur hinnar keisara-
legu tilskipunar var að fá greið-
ari aðgang til skattlagningar og
undirokunar annarra þjóða. En
hún varð til að leggja hennar
tign að fótskör hins lítilsvirta
og einskis metna, þpss sem var
Gyðingum hneyksli og Grikkj-
um heimska.
Skyldu stórveldi heimsins í
dag bæði í austri og vesiri ekki
geta eitthvað af þessu lært um
smæð sína og lítiimótleika, þrátt
fyrir hroka sinn, ógnanir og
styrjaldarundirbúning?
Gætu smáþjóðirnar t. d. við
íslendingar elcki hins vegar geta
hugleitt, að engin þjóð er svo
smá, ekkert heimili svo fátækt,
að ekki lmfi það ábyrgðar að
gæta, ekki geti þjóðin, heimilið
átt sitt mikla hlutverk í liinni
miklu eilífðaráætlun Drottins
himnanna.
Látum það verða boðskap frá
upphafi jólaguðspjallsins í áir,
þegar mest er talað og ráðslag-
að um „fund hinna æðstu
manna“ heims.
Allir veraldarinnar Ágústus-
ar verða aldrei annað en verk-
færi í hendi máttarins mikla, ef
náð hans fær að ná til mann-
anna til að skapa hjörtunum
frelsi og frið.
„Og snúið af hrokaleið háu
og hallist að jötunni lágu,
þá veginn þér ratið hinn rétta,
því rósir í dölunum spretta."
Gleðileg j ó l.
Árelíus Níelsson.