Fálkinn - 17.12.1959, Blaðsíða 17

JÖLABLAÐ FÁLKANS 1959
-^l^: ■^Y'í -^I^: -^!4- -^I^: -^l^: ^I^ -^!£- -á'I^- -^M'a ■£]&: -^I^M^- -^l^; -^I^- -^!£- ■$ui- cí% cM^ ^M/^ ^M/^ ^M/^ _vM4>. ^,14. ^m/^ ^m/-. ^14. ^M4>_ ^m/^ ^14. ^14-.
13
armvi /\oiá:
imu 11 bikurin u
-K ÞESSI SAGA E R A F F R Ú,
i< SEM LANGAÐI MIKIÐ
i< TIL AÐ EIGNAST DÝRAN
-K CHINGHILLA-FELD
Ákærur Trevors voru staðleysur
sem kunningjar Niels í Wien höfðu
sent honum, stundum varð hún að
opna gluggann, svo að ilmurinn
yrði ekki of sterkur. Það var líka
ilmur af jólatrénu, sem var prýtt
kertum, vattsnjó og silfurglitri.
Gæsasteikin var etin með beztu
lyst. Ábætirinn var terta — keypt
í bakaríinu, til þess að reyna ekki
of mikið á frú Krenn. Og svo kom
mokkakaffi og þeyttur rjómi.
— Við kveikjum venjulega ekki
á jólatrénu fyrr en klukkan í Ser-
vitenkirkju slær níu, sagði frú
Krenn. Og nú sátu þau og hvíldu
sig, því að fólk er þreytt eftir mán-
aðar jólaundirbúning. Og svo urðu
þau að safna kröftum til þess að
taka á móti jólagjöfunum á viðeig-
andi hátt.
— Bara að maður hefði getað
verið með systkinum sínum í kvöld,
sagði frú Krenn, sem rétt einu sinni
var komin með hugann til Pernau
aftur í æskuljómann. — Hvernig
haldið þið upp á jólin heima hjá
ykkur, Niels?
Hann sá í huganum stofurnar
heima hjá sér, jólatré sem náði upp
undir loft, margt fólk og danskan
mat. Hann lét duga að svara henni
með því að brosa, hann átti ekki
hægt með að lýsa því.
— Já, í Pernau, sagði frú Krenn,
en komst ekki lengra.
— En nú erum við í Wien, gullið
mitt, og nú skulum við kveikja á
jólatrénu.
Frú Krenn spratt upp og batt
klút fyrir augun á Niels — hann
mátti ekki sjá tréð fyrr en búið
væri að kveikja.
Vitanlega var jólatréð ljómandi
fallegt. Og svo sungu Krenn-hjónin
„Heims um ból“ — öll versin, svo
að hóstinn í gauknum heyrðist
varla á meðan, og þegar söngnum
lauk var drukkið líkjörglas, áður en
tekið var til við gjafirnar.
Niels gat ekki sofið um nóttina.
Þó öll blómin hefðu verið sett fram
í ganginn og gluggarnir hefðu stað-
ið opnir, var enn svo mikil lykt í
herberginu — blóm og greni, ste-
arín og tóbak, að ógleymdu jurta-
seyðinu. Jólanótt .... neðan úr
Servitengötu heyrðist gaulið í bíl-
unum, hávaði og köll, og kirkju-
klukkan sló á hverju kortéri. Og
hann heyrði á hljóðunum að það
snjóaði, — þau voru svo mjúk.
Allt í einu fann hann að eitt
hljóð vantaði. Hann þreif úrið sitt,
— nei, það tifaði áfram. Hann sett-
ist upp í rúminu og hlustaði, eins og
hann ætti lífið að leysa.
Gaukurinn var hættur að hósta.
Niels vöknaði um augun. Það
yrði hræðilegt áfall fyrir frú Krenn
að gaukurinn var dauður. Og það
á sjálfa jólanóttina. Hún mundi
gráta og veina og telja þetta andlát
fyrirboða alls kyns ógæfu.
★
Það var framorðið þegar frú
Krenn kom inn til hans með teið
um morguninn.
Hún nam staðar í dyrunum, ef-
andi og hlustandi. Hafði gerzt
kraftaverk? Hún setti tebakkann
frá sér. Svo gekk hún að búrinu og
lyfti klútnum, sem breiddur hafði
verið yfir það til að verja súg. Svo
opnaði hún búrið og tók dauða
gaukinn í lófann. Þögnin var óþol-
andi.
— Hann er orðinn kaldur, hvísl-
aði hún, en það heyrðist vel samt,
því að nú var gaukurinn hættur að
hósta.
..3I_
G hef flett upp í alfræðibók-
'i-T.Ý inni, og þar stendur að chin-
chilla sé lítið dýr með loðna rófu
— einhvers staðar mitt á milli héra
og rottu. Mér fyrir mitt leyti finnst
það alveg óskiljanlegt, að kvenfólk-
inu finnist bjórinn af þessu kvik-
indi svo fallegur, að það vill borga
allt að því 10 þúsund dollara fyrir
chin-chilla-kápu.
Kápan, sem ég er að tala um lá í
klugga loðskinnaverzlunar í Sher-
man Boulevard og kostaði ofan-
greinda upphæð. Og lítil líkindi til
að hægt væri að fá hana með af-
slætti.
Konan mín sagði, að ef hún fengi
ekki kápuna, þá ....
Það er reyndar réttara að byrja
ekki á konunni minni heldur honum
afabróður hennar.
Já, konan mín átti afabróður, sem
hét Jeremías og sem varð 88 ára
áður en hann dó. Hann var millj-
ónamæringur, og okkur þótti mjög
vænt um hann. Við buðum honum
heim hvenær sem við héldum sam-
kvæmi, og á hverjum einasta af
hinum mörgu afmælisdögum hans
sendum við honum gjöf — dýra
gjöf. Maður vill gjarnan gera eitt-
mann ....
Þegar hann var dauður hringdi
Hamilton málaflutningsmaður til
mín og sagði:
— Robert, það væri gott ef þú og
konan þín vilduð líta inn til mín í
skrifstofuna klukkan 11 árdegis á
mánudaginn kemur. Þá verður opn-
uð erfðaskrá Jeremíasar frænda,
skilurðu.
Ég sagði Rósu konu minni frétt-
ina strax og hún hrópaði:
— Þarna sérðu, Robert! Jeremí-
as frændi hefur munað eftir okkur
í erfðaskránni! Heldurðu ekki að
það geti orðið milljón í okkar hlut?
— Kemur ekki til mála, sagði ég.
— Þú veizt að Jeremías frændi átti
átta börn, tuttugu og fjögur barna-
börn og nærri því hundrað barna-
barabörn.
— Já — en samt .... sagði kon-
an mín. — Þó að það verði ekki
nema 100.000 dollarar þá verðurðu
að lofa mér chin-chilla-kápunni,
sem við sáum í sýningargluggan-
um á Sharman Boulevard!
— Alveg sjálfsagt, Rósa mín,
sagði ég.
En það er hollast að fara fínt í
það að gefa konunni sinni þess hátt-
ar loforð.
Við vorum stútfull af eftirvænt-
ingu þegar við komum í skrifstof-
una til Hamiltons málflutnings-
manns. Við komum heilli klukku-
stund fyrir tímann til þess að fá
betra pláss — en það höfðu allir
hinir gert líka, svo að þarna var
— Nú er Lily orðin ekkja, sagði
hún. En í grárri skímunni inn um
gluggann sá Niels að andlit hennar
var rólegt. Hún hafði sætt sig við
örlögin.
þröng á þingi. Eins og áður segir
átti Jeremías frændi afkvæmi.
Ýmsir syrgjendurnir tróðust und-
ir, og nærri því allt kvenfólkið —
þar á meðal Rósa — grétu eins og
í akkorðsvinnu. Jeremías frændi
var heitt elskaður ....
En það hafa líklega mestmegnis
verið vonbrigðistár, sem Rósa grét.
Það kom sem sé á daginn, að við
höfðum erft mótorbátinn hans Jere-
míusar sáluga.
Ég hafði farið nokkrar ferðir í
honum með Jeremíasi og ekki spar-
að lofið um fleytuna, og það hafði
Jeremías munað.
— Hvað eigum við að gera við
þetta bátsskrifli? sagði konan mín
titrandi af reiði þegar við vorum á
heimleiðinni. — Ég sem alltaf verð
sjóveik! Og þú sem alltaf kvefast
ef þú kemur á sjó.
— Mér fannst það fallega hugsað
af Jeremíasi frænda að arfleiða
okkur að Stjömuhrapinu, sagði ég.
— Að vísu er báturinn líklega ekki
mikils virði, en hann verður kær
endurminning um blessaðan gamla
manninn.
— Kær endurminning! fussaði
Rósa. — Við seljum bátinn. Hvað
heldurðu að við fáum fyrir hann?
Hundrað dollara?
— Já, eitthvað þar um bil, svar-
aði ég spekingslega.
Mér fannst tilgangslaust að fara
að ræða tæknileg atriði við hana,
og þessvegna sleppti ég alveg að
segja henni að StjörnuhrapiS, sem
hún hafði ekki séð nema álengdar
fjær, var sérlega vandaður kapp-
siglingabátur úr fínasta rauðaviði
og með flugvélahreyfli og öðrum
afbrags tilfæringum. Úrvalsbátur,
sem ég giskaði á að mundi vera fast
að tíu þúsund dollara virði. Nærri
því á við chin-chilla-kápu ....
Næstu dagana var ég að skemmta
mér á Stjörnuhrapinu, hvenær sem
tími gafst til. Ég lét vélfræðing at-
huga bátinn og smyrja hreyfilinn
og það var unun að bruna á honum
út á sjó. Stjörnuhrapið komst afar
hratt.
Vinur minn, Trevor North, sport-
blaðamaður var oft með mér í sigl-
ingu.
— Ég er grænn af öfund, sagði
hann. — Þessi bátur er kostagripur.
Atómsprengja! Sem betur fer hefur
þú ekkert vit á að stjórna honum,
því annars mundirðu kannske fara
fram úr mér í Delaware-keppninni,
sem verður eftir hálfan mánuð.
— Ég hef hálfpartinn verið að
hugsa um að gefa mig fram í keppn-
ina, sagði ég. — Eru 1. verðlaunin
ekki gullbikar?
— Jú, alveg rétt. En láttu þér