Fálkinn - 17.12.1959, Blaðsíða 51

47
JÖLABLAÐ FÁLKANS 1959
unum og trufli allt saman. Ef þessi ungfrú Harri-
son er jafn mikils virði og þú segir hana vera,
væri leitt ef hún yrði fyrir einhverju þess hátt-
ar.“
Glöggur maður hefði getað tekið eftir að sem
snöggvast komu kippir í laglegt stúdentsandlit-
ið við þessa athugasemd. En svo rak hann upp
hlátur.
„Þú þarft engu að kvíða, pabbi. Fyrir mér
er engin stúlka til í veröldinni nema Sonja, og
ég skal veðja um að innan tveggja daga kem ég
með hana og sýni þér tengdadótturefnið."
GÓÐAN daginn, Sonja og ungfrú Richards. Ég
vona að þið hafið sofið vel. Það hefur líklega
verið þröngt um ykkur — tvær í sama rúminu.
Anna Murphy, gamla írska ráðskonan hjá
Sonju, dró gluggatjaldið frá og tveir úfnir koll-
ar risu upp af koddanum samtímis.
„Hvað er klukkan orðin, Annie?“ spurði
Sonja.
„Hún er yfir níu. Hérna er morgunmaturinn á
bakkanum.“
„Yfir níu! Þú mátt ekki láta okkur sofa svona
lengi, skilurðu. Brenda — þú verður að vakna.“
Brenda spratt upp í rúminu. Langt, Ijóst hár-
ið lafði niður í augu.
„Er klukkan orðin níu? Það er ómögulegt. Við
höfum ekki sofið svo lengi?“
„Jú, víst hafið þið gert það, ungfrú Richards,“
sagði Annie með mjúka írska hreimnum, sem
henni var laginn. „Þið sváfuð svo vel, báðar tvær
að ég tímdi ómögulega að vekja ykkur fyrr.“
Brenda hafði borðað hjá Sonju kvöldið áður,
og þær höfðu setið og talað saman svo lengi, að
Sonja hafði boðið vinstúlku sinni að verða um
nóttina. Rúmið hennar var fremur mjótt, en þær
höfðu báðar verið svo þreyttar eftir heillar viku
erfiði á sjúkrahúsinu, að þær urðu fegnar að
nota rúmið þó þröngt væri. í dag var laugar-
dagur, enginn fyrirlestur sem þær þurftu að
hlusta á og ekkert alvarlegt tilfelli yfirvofandi.
„Ágætt!“ sagði Brenda. „Nú þurfum við ekki
að hugsa neitt um sjúkrahúsið í heilan sólar-
hring. Hefur þú nokkuð sérstakt fyrir stafni í
dag?“
Sonja hristi höfuðið.
„Mér er þetta tilfelli, sem yfirlæknirinn og ég
höfðum fyrir nokkrum dögum, svo minnisstætt,
að ég hef ekki getað hugsað um neitt annað síð-
an. Annars held ég að mannauminginn sé úr
hættu núna. Æ, gerðu svo vel, Brenda — fáðu
þér eitthvað af þessu góðgæti, sem hún Annie
kom með. Ég vona að þú sért svöng. Annie hef-
ur búið til svo mikið af mat að það gæti dugað
handa heilum söfnuði.“
„Þú mátt skrifa hjá þér að ég er banhungruð,“
sagði Brenda og brosti ánægjulega er hún sá
diskinn með reykta laxinum, og glóðarbrauðið
og marmelaðið. „En hérna er líka bréf til þín,
Sonja — frá Max Brentford. Ég sé það á skrift-
inni. Kannske hann sé að bjóða þér í bíltúr
seinnipartinn í dag. Hugsum okkur að vesling-
urinn ég fengi að verða með ykkur einhvern-
tíma — það væri gott að komast út í hreint loft.“
„Komdu þá með okkur,“ svaraði Sonja. „Þá
getur hann ekki beðið mín á meðan. Ég er orð-
in hundleið á að segja nei í sífellij..Hún
þagnaði allt í einu og starði á pappírsörkina.
„Kannske hann sé að biðja þín skriflega?"
sagði Brenda ertandi.
„Já-en... ekki á sama hátt og hingað til,“
svaraði Sonja. „Hlustaðu nú á“:
„Kæra Sonja! Síðan við skildum í fyrra-
dag, hef ég alltaf verið að hugsa um þetta
stórfenglega áform þitt, að reisa hvíld-
arheimili fyrir lúnar mæður. Fæ ég að
hjálpa þér til að koma þessu áformi í
framkvæmd, góða Sonja? Ég er ríkur,
eins og þú veizt. Auk mánaðarpeninganna
minna, sem ég fæ hjá pabba og sem arð af
hlutabréfunum sem ég á, fæ ég fimmtíu
þúsund pund á afmælinu mínu þegar ég
verð tuttugu og fimm ára — það er arf-
ur eftir föðurafa minn. Viltu ekki taka
ákvörðun og segga já, Sonja? Sem eigin-
maður þinn mundi ég verða hróðugur af
að láta þig fá umráð yfir öllum arfinum,
svo að þú getir byggt. Við gætum kallað
þessar stofnanir „Mæðraheimili Roberts
Harrison“ til minningar um föður þinn.
Það væri réttmæt minning um hann. Ef
þú fellst á þessa ráðagerð, ætla ég að
vona að þú borðjr miðdegisverð heima
hjá okkur í dag og kynnist föður mínum?
Elsku Sonja — ég tilbið þig! Þinn Max
Brentford.“
„Fimmtíu þúsund! Nú hljóp á snærið hjá þér.“
„Hvað meinarðu með því?“ spurði Sonja.
„Að nú færðu peninga til að koma þessu líkn-
arstarfi í framkvæmd og myndarlegasta mann
í kaupbæti," svaraði Brenda. „Að hugsa sér hvað
þú ert heppin! Þetta sýnir og sannar hve gagn-
tekinn Max er af þér. Ég get ekki hugsað mér
nokkurn annan mann, sem mundi vilja fórna
fimmtíu þúsund pundum til þess að fullnægja
duttlungum stúlkunnar sem hann elskaði.“
„Þetta eru engir duttlungar, Brenda,“ sagði
Sonja móðguð.
„Nei, ekki frá þínu sjónarmiði, góða Sonja,“
svaraði Brenda móðurleg. „En ég dirfist að kalla
það duttlunga hjá Max Brentford. Þú gengur
væntanlega að þessu, Sonja. Þú færð aldrei ann-
an eins mann og Max. Hann er einstaklega lip-
ur og heillandi. Hefði ég ekki átt hann Jim,
mundi ég vel geta hugsað mér að eiga Max.“
Þegar Sonja hellti aftur í kaffiboilann, voru
augun í henni dreymandi. En það var ekki vegna
tilhugsunarinnar um Max Brentford. „Mæðra-
heimili Roberts Harrisons!“ Það var dásamlegur
hljómur í þessum orðum. Það gat maður kallað
fallegan minnisvarða yfir föður hennar, sem
hafði gert svo mikið fyrir mæðurnar í Marley.
Og nú sá hún mynd í huga sér — hún sá hóp
af hamingjusömum mæðrum, sem sátu í hvílu-
stólum á sólríkum svölum og nutu lífsins.
„Ég held það væri rangt af mér að hryggbrjóta
hann, úr því að hann gerir mér mögulegt að gera
svona mikið góðverk,“ sagði hún lágt.
Það kom furðusvipur á opinskátt andlitið á
Brendu.
„Þú ert svo skrítin, Sonja. Að hugsa sér að
giftast manni eins og Max Brentford aðeins
þess vegna. Þér hlýtur að lítast vel á hann sjálf-
an, er það ekki?“
„Auðvitað,“ sagði Sonja og hló. „Max er lgóm-
andi piltur. Við höfum verið mestu mátar í meira
en þrjú ár, og ég er viss um að okkur kemur
vel saman. En það getur ekki komið til mála
að við giftumst fyrr en eftir hálft annað ár, eða
svo, því að hvorugt okkar hefur lokið náminu
ennþá.“
„Nei, skiljanlega, en samt finnst mér afar
gaman ef þú trúlofast áður en ég fer suður á
Gullströnd,“ sagði Brenda og fór varlega fram
úr rúminu til þess að velta ekki bakkanum. „Ég
hefði haft áhyggjur af að fara svo langt og skilja
þig eftir eina. Kannske ég fái að nota baðklef-
ann fyrst, úr því að ég er gestur? Ég ætla að
fara í einhverja sundlaugina fyrripartrnn í dag,
því að fólkið er alltaf svo márgt þar síðdegis.“
„Það finnst mér heillaráð, Brenda. Ég kem
með þér.“
Þegar dyrnar lokuðust á eftir Brendu, kom
Annie inn til að sækja bakkann.
„Ég hef nokkuð óvænt að segja þér, Annie,“
sagði Sonja og fór í gamla slobrokkinn hans
föður síns. „Ég ætla að trúlofast honum Max
Brentford.“
Gamla konan leit snöggt á Sonju og svo kom
hrukka í ennið á henni.
„Það var óvænt frétt, Sonja,“ sagði hún.
„Það hafði mér aldrei dottið í hug. Ég hefði ekki
haldið, að þú vildir hann. Og ég er hrædd um
að honum föður þínum hefði ekki fundizt að
það ætti að vera svoleiðis maður, sem þú gift-
ist. Það er engin alvara í honum. Þetta er svodd-
an lausagopi.“
„Hann er það alls ekki í raun og veru,“ sagði
Sonja. „Hann er það bara á yfirborðinu. Og
pabbi hefði verið meira en ánægður með hann
fyrir tengdason, ef hann hefði vitað hvað hann
ætlar að gera fyrir mig.“
„Hvað ætlar hann að gera?“ spurði Annie tor-
tryggin.
„Hann ætlar að gefa mér peninga til að byggja
mæðraheimili, fyrir — svona heimili, sem ég
hef þráð svo mikið að koma upp. Og hugsaðu
þér: það bezta af öllu er, að hann vill láta þessi
heimili bera nafnið hans föður míns. Mæðra-
heimili Roberts Harrisons. Er það ekki dásam-
legt?“
Augu Sonju fylltust af tárum. Hún tók í hönd
gömlu konunnar.
„Finnst þér ekki sorglegt, að hann pabbi skyldi
ekki fá að upplifa þetta,“ hixtaði hún. „Hann
sem stritaði alla sína ævi og fékk aldrei neitt
þakklæti fyrir það.“
„Það voru þúsund mæður og börn, sem voru
þakklát lækninum,“ svaraði Annie og þurrk-
aði sér um augun með svuntuhorninu. „Og það
voru öll þau laun, sem hann kærði sig um, það
er ég handviss um. Og fínu mæðraheimilin, sem
þú ert að tala um — ég er viss um, að hann get-
ur séð þau þaðan sem hann er nú. Honum föður
þínum þótti svo vænt um þig, Sonja. Ég held að
hann skilji aldrei við þig, nokkra stund.“
„Svo maður víki úr einu í annað — þú munt
vera búin að láta Max vita, að þú ætlir að borða
heima hjá honum í kvöld, Sonja?“ sagði Brenda.
Þetta var fjórum tímum seinna, og stúlkurnar
höfðu fengið sér léttan hádegisverð í veitinga-
sal sundhallarinnar.
„Nei, því hef ég gleymt,“ hrópaði Son/ja og
spratt upp. „Þarna er símaklefi. Það er bezt að
ég fari og hringi undir eins.“
Framh.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. —
Afgreiðsla: Vesturgötu 3, Reykjavík. Opin kL
10—12 og lýá—6. Sími 12210.
Ritstjóri: Skúli Skúlason.
Félagsprentsmiðjan h.f.