Fálkinn - 17.12.1959, Blaðsíða 38

34
^M/^ ^l/^. ^M^. ^M^ jJI^. ^W^. ^/^. ^l^. ^l^. .jM^AUj. ^,l£. ^M^. ^l^. ^M^. ^W^, ^l^. ^l^ ^M^ ^M^. ^W^. ^ts. ^l^. ^l^. ^l^. ^W^. ^l^. ^il^. ^l^. ^l^j. ^.\/s. ^l^. ^M-fc. ^Uj. ^l^ jM£.
JOLABLAÐ FÁLKANS 1959
Stúlkan í músafeldinum
Ævintýri frá Jótlandi
Brúðguminn
sagði hátt og
skýrt já, og dró
dýrmœtan dem-
antshring á
fingurinn á
brúðunni. . .
ÍHÍjÍINU sinni var greifi, sem átti
HHI stóra höll. Og hann átti líka
skóga og akra, og skammt frá höll-
inni var hóll, og á honum voru þrjú
víðitré. Greifinn var ekkill og átti
eina dóttur, sem honum þótti mjög
vænt um.
En svo kom stríð og greifinn varð
að fara á burt með alla sína menn,
til að verja ættjörðina. Hann lét tvo
duglegustu mennina sína gera graf-
hýsi í hólnum, og ætlaði að fela
dóttur sína í því, svo að henni yrði
fremur óhætt. Hann lét flytja þang-
að mat og föt og eldsneyti og fleira,
sem átti að duga henni í sjö ár, og
þegar óvinaherinn nálgaðist fór
hann með dóttur sína í grafhýsið'
og sagði við hana: — Barnið mitt,
nú verð ég að fara frá þér, og eng-
inn veit hvenær við sjáumst aftur.
Þú verður að lofa því að fara ekki
héðan fyrr en ég kem og sæki þig!
En ef ég verð ekki kominn eftir sjö
ár, er þér óhætt að gera ráð fyrir
að ég sé dauður, og þá geturðu gert
hvað sem þú vilt.
Stúlkan lofaði þessu og fór í hól-
inn. Hún fékk að hafa litla hvíta
hundinn sinn með sér, og svo kyssti
faðir hennar hana og lokaði graf-
hýsinu vandlega, svo að engan
gæti grunað hvað í hólnum væri. —
Tíminn leið og stúlkan sat í hóln-
um og spann og óf og saumaði. Hún
var mjög iðin, og þegar á leið hafði
hún gert sér tvo undurfallega kjóla
— annar var gullofinn og leit út
eins og hann væri spunninn úr sól-
skini. Hinn var með silfurþráðum
og leit út eins og fegursta tunglsljós.
En svo átti hún ekki meira band
eftir og nú fannst henni tíminn
lengi að líða. Og loks var allur mat-
urinn uppetinn og eldsneytið þrot-
ið, og þá þóttist stúlkan vita, að
árin sjö væru liðin, og að faðir
hennar væri látinn, úr því að hann
kom ekki og sótti hana. Nú fór hún
að reyna að grafa sig út úr húsinu,
en það var erfitt, og meðan á því
stóð varð hún alveg matarlaus.
En þá sýndi hundurinn hvað hann
gat. Þarna í grafhýsinu var krökkt
af músum og hundurinn fór að
veiða þær. Stúlkan fláði bjórinn af
músunum og steikti þær, át ketið
og gaf hundinum beinin. Og úr
músaskinnunum saumaði hún sér
undurfallega loðkápu.
Loks hafði hún grafið svo langt,
að hún sá skímu af degi. Þá fór
hún í gullkjólinn og utan yfir hann
í silfurkjólinn og loks í músafeld-
inn. Og svo fór hún út með honum
og byrgði gatið.
ENGINN, sem hún hitti, þekkti
hana, fríðu hallarungfrúna frá í
gamla daga. Hún gekk heim að höll-
inni, en áður en þangað kom drap
hún á dyr og spurði manninn, sem
opnaði, hver ætti heima í höllinni.
— Ungi greifinn á heima þar,
svaraði maðurinn og var hissa á
spurningunni. — Veiztu það ekki?
Hann erfði höllina þegar gamli
greifinn féll í stríðinu.
Stúlkan gat varla varið gráti, en
hvíslaði: — Átti gamli greifinn þá
ekkert barn?
— Jú, hann átti dóttur, en hún
hvarf. Enginn veit hvað varð af
henni.
Nú varð stúlkan í músafeldinum
mjög hrygg, bæði yegna þess að
hún frétti lát föður síns og af því
að hún sá, að nú væri henni of-
aukið á æskuheimili hennar.
Svo spurði hún manninn, hvort
hann vissi af nokkrum, sem vant-
aði duglega vinnukonu.
— Jú, það er eflaust nóg handa
þér að gera í höllinni, svaraði hann.
— Ungi greifinn ætlar að fara að
gifta sig, og brúðurin og foreldrar
hennar eru komin.
Stúlkan þakkaði fyrir sig og hélt
áfram. Það kom á daginn, að nóg
var handa henni að gera í höllinni,
en þegar fólkið sá skrítnu loðkáp-
una, sem hún fór aldrei úr, setti
það hana í öll skítverkin, svo sem
að hreinsa til á hlaðinu og þvo stig-
ana. En hún tók öllu með þögn og
þolinmæði og sagði aldrei misjafnt
orð við nokkurn mann.
KVÖLDIÐ fyrir brúðkaupið kom
orðsending frá brúðurinni, um að
hún vildi tala við stúlkuna í músa-
feldinum. Öllum þótti þetta skrítið,
og henni sjálfri ekki sízt. En þó
varð hún enn meir hissa, er hún
heyrði hvað brúðurin vildi henni.
— Þú verður að hjálpa mér, sagði
hún. — Ég hef tekið eftir, að þú
ert alveg jafnhá og hefur sama vaxt-
arlag og ég. Á morgun verður þú
að fara í brúðarkjólinn minn og
fara til kirkjunnar með greifanum
og giftast honum. Ég fer í músa-
feldinn þinn, og svo skiptum við um
föt á eftir.
— Hvers vegna á ég að gera
þetta? spurði stúlkan.
— Af því að ég elska annan mann.
En foreldrar mínir vilja ekki lofa
mér að giftast honum af því að
hann er fátækur. Þau neyddu mig
til að trúlofast greifanum, og nú hef
ég samið við unnustann minn að
hann komi og nemi mig burt annað
kvöld, þegar allir eru að skemmta
sér í veizlunni og enginn hefur gát
á neinu. En ef ég játast greifanum
í kirkjunni er ég bundin í báða skó.
Þess vegna verður þú að fara í brúð-
arkjólinn og hafa þessa slæðu fyrir
andlitinu svo að enginn geti þekkt
þig, og síðan áttu að leika brúðar-
hlutverkið og segja „já“ fyrir mig.
Við skiptum um föt, þegar þið kom-
ið úr kirkjunni aftur. Þú verður að
gera þetta fyrir mig!
Stúlkan í músafeldinum kenndi í
brjósti um brúðina og féllst á þetta.
Daginn eftir, þegar brúðurin var
komin í skartið, kom allt fólkið á
heimilinu að skoða hana og dást að
henni. En þá sagði hún: — Ég sé
hvergi stúlkuna í músafeldinum. —
Lofið þið henni að sjá mig líka!
Svo var sent eftir stúlkunni, en
fólkið fór út og brúðurin aflæsti
hurðinni. Þær höfðu fataskipti í
flýti — brúðurin fór í músafeldinn
og stúlkan fékk fallega kjólinn
hennar og langa, hvíta, þétta slæð-
una, og svo ók hún til kirkjunnar
við hliðina á brúðgumanum.
Brúðguminn sagði hátt og skýrt
já, og dró dýrmætan demantshring
á fingurinn á brúðurinni.
Svo óku þau heim í höllina, en
áður en setzt var að borðum hljóp
stúlkan upp til réttu brúðarinnar,
hafði fataskipti við hana, fór í
músafeldinn og fór til hins vinnu-
fólksins við dyrnar á veizlusalnum.
En hringinn hafði hún gleymt að
taka af sér.
Þegar liðið var á kvöldið og brúð-
guminn var að dansa við brúðina
sína, sagði hann allt í einu: —
Heyrðu góða, hvað er orðið af
hringnum þínum?
Henni brá heldur en ekki við, en
svo tók hún sig á og svaraði: — Ég
gleymdi honum uppi í herberginu
mínu.
Svo hljóp hún út til stúlkunnar í
músafeldinum og hvíslaði: — Láttu
mig fá hringinn, sem þú fékkst —
hann vill sjá hann á fingrinum á
mér!
— Nei, hann færðu ekki, svaraði
stúlkan. — En nú skulum við fara
saman að dyrunum, og svo kallar
þú á brúðgumann. Þegar hann kem-
ur slekkur þú ljósið og svo rétti
ég honum höndina.
Og það féllst hin á. Þær fóru að
dyrunum á veizlusalnum, kölluðu á
brúðgumann, og stúlkan stakk
hendinni inn úr gættinni en brúð-
urin slökkti á kertinu. En þegar
brúðguminn sá höndina með hringn-
um greip hann í hana og togaði
stúlkuna inn í salinn, og nú sáu all-
ir, að það var ekki brúðurin heldur
stúlkan í músafeldinum, sem var
með hringinn.
En áður en nokkur gat sagt orð
svipti hún af sér músafeldinum og
stóð nú í gullkjólnum sínum og
sagði hver hún væri.
Nú varð mikill fögnuður. Allir
fóru að hrósa föður hennar fyrir
hreysti, og hylltu hana og sögðu að
hún væri rétti eigandinn að höll-
inni. Það fyrsta sem hún gerði var
að gefa brúðurinni svo mikið fé, að
hún gat gifzt fátæka piltinum sín-
um. Hann var sóttur í veizluna, og
svo var dansað áfram. En enginn
var glaðari í dansinum en ungi
greifinn með réttu brúðina sína,
sem hann hafði verið giftur í kirkj-
unni.
*
1»
o
L
I
N
M
Æ
»
I
I*
R
A
L
T
*
Klipptu myndina úr blaðinu og límdu hana á pappa. Svo býr þú
til smáspjöld og merkir þau með sömu tölum sem standa á spjaldinu og
á eitt þeirra málar þú knött. En af myndinni með markinu gerir þú ekk-
ert smáspjald. Svo raðar þú smáspjöldunum á stóra spjaldið, nr. 1 á töl-
una 1, knötturinn á knöttinn og svo framvegis, nema markið stendur autt.
Nú er listin sú að færa töflurnar þannig, um einn reit í einu, að
knötturinn komist í mark. Aldrei má hoppa yfir reit og heldur ekki færa
smáspjald út fyrir stóra spjaldið. Ef þið gefizt upp þá er ráðningin á bls. 44.