Fálkinn - 17.12.1959, Blaðsíða 18

14
JÓLABLAÐ FÁLKANS 1959
ekki detta í hug að þú hafir nokkra
sigurvon yfir mér og Marilyn Mon-
roe. .
Vitanlega var það Trevor, hrapp-
urinn, sem kjaftaði öllu saman í
hana Rósu.
Einn daginn þegar hann hitti
hana fór hann að tala um, að það
væri gaman að maðurinn hennar
skyldi hafa erft þennan kosta mót-
orbát — og að það væri að vísu
dýr lúxus að hafa þess konar til
að leika sér að. Og svo framvegis.
Rósa byrjaði ofur rólega en bráð-
lega komst skapið upp í fárviðri og
ýmislegt smávegis fór að fljúga
um stofuna.
— Ég hélt að þetta væri smájulla
með utanborðsmótor, sem við erfð-
um eftir Jeremías frænda, sagði
hún. — En svo er þetta lúxusbátur,
sem kostar mörg þúsund dollara!
Og þetta mátti ég ekki vita. Kanntu
ekki að skammast þín?
— Æ, hann Trevor ýkir alltaf svo
mikið, svaraði ég. — Það gera allir
blaðamenn. Stjörnuhrapið er góð
smáskekta handa einum, og þess-
vegna hef ég aldrei boðið þér í sigl-
ingu. Hann veltur alveg hræðilega
.... og mér finnst ekki sitja á þér
að öfunda mig af þeirri litlu ánægju
sem ég hef haft af bátnum.
— En þú lofaðir að ef við erfðum
peninga eftir frænda þá skildi ég
fá chinchillakápu!
— Við erfðum ekki eitt cent,
sagði ég.
— Ekki það? En hvað með
Stjörnuhrapið? Þú selur bátinn und-
ireins!
— Góða Rósa, nú finnst mér þú
vera ósanngjörn ....
Hún þreif borðlampann og
hvæsti:
— Ef ég fæ ekki chinchillakáp-
una þá ....
Ég flýtti mér og greip lampann
á lofti.
— Ég skal segja þér nokkuð,
Rósa. Eftir viku á Delaware-keppn-
in mikla að fara fram, og ég ætla
að taka þátt í henni. Trevor ætlar
að keppa á Marilyn Monroe. Ef ég
vinn þá fæ ég gullbikar.
— Gullbikar kváði hún.
— Já, úr skíru gulli og hann er
áreiðanlega tíu þúsund iollara
virði. Ef ég vinn hann þá skal ég
gefa þér hann. Og svo selur þú
hann og kaupir chinchillakápuna!
Nú fór Rósa að kyrrast. — Er
þetta loforð? spurði hún.
— Þrefalt æru- og samvizkulof-
orð, sagði ég.
— En það kemur ekki til mála
að þú vinnir?
— Jú, ef ég kemst fram úr Trev-
or þá vinn ég. Báturinn hans og
báturinn minn eru þeir einu, sem
geta unnið.
— Og ef þú tapar þá selurðu
Stjörnuhrapið?
— Kannske.
Delaware-keppnin var sú merki-
legasta, sem verið hafði í Phila-
delphia í mörg ár. Og sjálfum mér
varð hún stórfenglegasti atburður
ævi minnar. Að bruna þarna áfram
í hálftíma með boðaföllin í kjalsog-
inu og mótoröskrið í eyrunum var
tignarlegt. Og þegar ég brunaði yf-
ir marklínuna, sem fyrsti maður, lá
við að ég hrópaði húrra fyrir sjálf-
um mér.
Ég var ósegjanlega glaður og
hreykinn er ég stóð með gullbikar-
inn í fanginu, umkringdur af heilla-
óskendum og blaðaljósmyndurum.
Næstfyrstur var kvikmyndaleik-
arinn Jerry Morgan, sem kom í
mark sex bátslengdum eftir mér.
Hann tók ósigrinum eins og hetja
og óskaði mér til hamingju fyrir
framan sjónvarpstækið, tók báðum
höndum um hálsinn á mér og sagði:
— Sá bezti sigraði!
Hann kunni að taka ósigri. En
það kunni Trevor ekki.
Marilyn Monroe hafði verið sam-
hliða mér fyrri helming skeiðsins
en allt í einu varð hún kennjótt.
Hún hoppaði upp, hringsnerist í
loftinu og kastaði Trevor af sér,
eins og þegar ótemja kastar manni
af baki. Trovor var slæddur upp af
bát, sem brá við skjótt til að bjarga.
Daginn eftir höfðaði hann mál
gegn mér.
Málaferlin milli mín og Trevors
stóðu hálft annað ár og hefði lík-
lega staðið lengur ef ég ekki hefði
haft hinn snjalla lögfræðing, Ham-
ilton til að standa fyrir máli mínu.
Ákærur Trevors voru staðleysur.
Hann sagði að ég hefði skemmt
karbúratorinn í bátnum hans og
látið skrúflykil ofan í hreyfilkass-
ann og sorfið stýristauminn til hálfs.
Krafðist hann 100.000 dollara
skaðabóta og gullbikarsins að auk.
Hann fullyrti að hann hefði unnið,
ef ég hefði ekki gert spell á Marilyn
hans.
Ég var saklaus eins og nýfætt
gimbralamb.
Ég neitaði alltaf öllu í yfir-
heyrslunum. Þá hélt Trevor því
fram að ég hefði mútað vélamann-
inum hans til að skemma vélina.
Vélamaðurinn neitaði eindregið.
Svo voru sérfróðir menn kvaddir
til, og þeir sögðu sitt hver. Allt var
í óbotnandi garnaflækju.
Sem betur fór sigraði réttlætið
að lokum, og ég var sýknaður. En
þó blandaðist sú malurt í sigurinn,
að dómarinn, sem var orðinn sinnu-
laus af öllu riflildinu, úrskurðaði
að málsaðilar greiddu málskostnað-
inn sjálfir.
Reikningur Hamiltons var hár.
Af því að hann var frægur lögfræð-
ingur hafði hann vanizt á að taka
gífurleg ómakslaun. Ég varð að
selja bæði Stjörnuhrapið og gull-
bikarinn til þess að geta borgað
honum.
Annars reyndist meira látún en
gull í gullbikarnum. Hann seldist
ekki meir en 50 dollara.
Það var eiginlega það, sem kon-
unni minni gr-amdist mest.
— Nú hef ég lagt mig í líma til
þess að þú skyldir vinna, sagði hún
við mig. — Og svo lauk þessu svo,
að nú eigum við hvorki mótorbát né
gullbikar.
— Hvað ætli þú hafir lagt þig
í líma, sagði ég.
— Víst gerði ég það. Það var ég,
sem helti heilu kílói af sykri í benz-
ínið á bátnum hans Trevor. Eitt-
hvað varð maður að gera! Og ég
hafði heyrt að þetta væri alveg ó-
brigðult.
— Já, það reyndist líka áhrifa-
mikið, andvarpaði ég. — Og nú
geturðu kvatt chinchillakápuna
fyrir fullt og allt.
— Það hef ég gert fyrir löngu,
sagði Rósa mín. — En hún er ekki
lengur í glugganum við Sherman
Boulevard. Hún var seld í gær.
— Hver keypti?
— Frúin hans Hamiltons mál-
flutningsmanns.
Bráðum koma jólin og jólasýning-
arnar eru byrjaðar fyrir löngu.
Við ætlum að skoða þær á morgun.
Þá ætla ég að vera í nýju skónum,
sem naga mig á hælunum. Og ég
ætla að vera með stóra trefilinn,
sem mig klæjar undan. Og svo fer
ég með mömmu niður í bæ. Þegar
við komum þangað ætlum við í
stóra búð. Þar verðum við lengi og
skoðum hatta og kjóla og diska og
garn og sápu og fegrunarmél.
Og mig langar að skoða leikföng-
in, en þau eru uppi og mamma seg-
ist vera svo þreytt, að hún geti ekki
gengið upp stigann. En hún hefur
lofað mér því að ég skuli fá sprelli-
karl. Og þá má ég til að vera þægur
og má ekki gráta, því annars verð
ég flengdur þegar ég kem heim, og
fæ ekki að koma í testofuna með
mömmu.
Ég kemst þangað nú samt. Þar er
skelfing margt fólk og einhverjar
konur, sem manmma þekkir. Þær
segja, að ég sé orðinn skelfing stór
og spyrja mig hvort ég geti sagt
þeim hvað ég heiti og hve gamall
ég sé.
Ég fæ ekkert te, því að börn mega
ekki drekka te, og þarna eru engar
rjómakökur til, svo að ég fæ sand-
kökusneið. Og mér er skipað að eta
hana alla. Annars fæ ég ekki að sjá
teiknimyndina í Bíó.
Ég sé teiknimyndina. Það er bann-
að að standa uppi á stólnum svo
maður geti séð. En ég verð að sitja
grafkyrr meðan mamma sér. Þeg-
ar allir hlæja teygi ég úr mér svo
að ég sé ofurlítið af Andrési Önd,
en svo verð ég að sitja prúður eins
og áður og horfa á hve allir hinir
drengirnir eru prúðir.
Þegar við komum út er orðið
dimmt og svo er rigning, og við eig-
um að skoða í glugga. Mamma seg-
ir, að það séu ljómandi fallegir kjól-
ar í gluggunum, en það get ég ekki
séð. Ég sé bara í rassinn á feitum
manni, sem stendur fyrir framan
mig.
Svo flýtum við okkur heim að
búa til matinn handa pabba, því
annars verður hann ergilegur, og
við fáum ekki tima til að kaupa
sprellikarlinn, sem við töluðum um,
og þess konar er heldur ekki neitt
keppikefli fyrir svona stóran dreng.
Þegar við förum 1 strætisvagnin-
um á ég að rétta manninum far-
miðann, og hann verður fúll, þegar
ég missi hann, af því að ég gat ekki
náð af mér vetlingnum. Og ég má
ekki setjast, því að það er engin
kurteysi, þegar fullorðið fólk stend-
ur, og nú hef ég verið úti að
skemmta mér í allan dag, svo að
ég er réttur til þess að standa. Það
gerði heldur minnst til, ef ekki
væri alltaf verið að hrinda mér. —
Þegar ég verð stór sér fólkið mig og
hrindir mér ekki, en það verður
langt þangað til.
Svo kemur góð kona og spyr mig
hvort ég hafi séð jólasveininn. Ég
segist ekki hafa séð hann, en það
getur hún ekki skilið. Mamma seg-
ir, að ég trúi ekki á jólasveina. Það
getur konan ekki skilið. Svo tala
þær hátt um þetta, en ég reyni að
líta út eins og ég væri drengur ein-
hverrar annarar konu.
Frh. á bls. 45
Þegar ég verð stór sér fólkið
mig betur og hrindir mér ekki.