Fálkinn - 17.12.1959, Blaðsíða 48

44
JÖLABLAÐ FÁLKANS 1959
að þó ég ætti líf mitt að leysa, gæti
ég ekki komið niður einum einasta
bita af tertunni, og að hann yrði
að bjarga sér sem bezt hann gæti,
ef hann hefði veðjað á mig.“
„Ég er hrædd um,“ segir hún,
„að Hægan-hægan sé vonsvikinn yf-
ir mér, en nú verð ég að gera játn-
ingu. Ég gleymi alveg kappátinu,"
segir Violetta, „og borða miðdegis-
matinn eins og ég er vön, súrar
grísalappir og súrkál, bara klukku-
tíma áður en kappátið byrjar, og,“
segir hún, „það er enginn vafi á
að þetta hefur spillt fyrir mér. Svo
að,“ segir hún, „í rauninni á ég
Hægan-hægan að þakka hvernig
fór.“
Mörgum vikum eftir kappátið
hitti ég ungfrú Hildu Slocum á
Broadway og mér sýnist hún vera
talsvert bragglegri en síðast þegar
ég sá hana, og þegar ég drep á
þetta þá svarar hún:
„Já,“ segir hún, „ég er hætt að
hafa reglulega matarhæfi. Nú skil
ég að karlmönnum geðjast ekki að
kvenfólki, sem reynir að forðast
óþarfa fitu á áberandi stöðum. Karl-
mennirnir vilja hafa eitthvað til
að taka í. Það er ekki meira en
vika síðan ritstjórinn sagðist vilja
bjóða mér út að dansa, ef hann
hefði nokkuð til að taka í. Og ég
hef mjög gaman af að dansa.“
„En Jónsi Hægan-hægan?“ segi
ég. „Ég hef ekki séð hann um tíma.“
„Hann,“ segir ungfrú Hilda Slo-
cum. „Ætlið þér að segja mér að
þér vitið ekki hvað hann hefur gert,
afstyrmið að tarna? Undir eins og
hann er orðinn það hress, að hann
kemst af sjúkrahúsinu, nemur hann
á burt beztu vinstúlku mína, ung-
frú Violettu Shumberger, og skrifar
bara bréf til mín, þar sem hann
er eitthvað að þvaðra um tvær sál-
ir og einn hug. Þau eiga heima
i Florida núna og reka þar eins-
konar veitingastað," segir hún, „en
annars gera þau víst ekki annað
en éta, ef ég þekki þau rétt.“
„Ungfrú Slocum,“ segi ég, „get
ég freistað yðar með kjúkling í sósu
a la Mindy?“
„í rjómasósu?" segir ungfrú Hilda
Slocum. „Tvímælalaust!“ segir hún.
„Og á eftir ætla ég út að dansa við
McBurghie. Ég er vitlaus
dansa,“ segir hún.
☆
I vanda —
Framh. af bls. 23
kraftaverk á henni — og það var
barnið þarna, sem var orsök þess.
Hún titraði, þegar hún hugsaði til
þess, sem hafði gerzt. — Mikið hef
ég verið grimm og heimsk, hugs-
aði hún með sér. — Þetta er boð-
skapur jólanna, — að það mikils-
verðasta í heiminum er að elska
börnin, — hver svo sem á þau.
Hún lá enn á hnjánum við rúm-
stokkinn, þegar dyrnar opnuðust og
Henry kom inn, undrandi yfir því,
sem hann sá.
Noel leit til hans og kinkaði kolli,
eins og þetta væri ekki nema sjálf-
sagt.
— Er hún ekki fallag, Henry?
spurði hún.
Hann lagðist á hnén við hlið henn-
ar, en gat engu svarað.
— Ég veit ekki einu sinni hvað
hún heitir, hélt Noel áfram.
-— Rosemary, gat hann loksins
sagt.
Hún leit á hann. — Hvernig veiztu
það?
Hann horfði á hana og sagði hik-
andi: — Ég hef komið hingað stund-
um. Mér þótti gaman að sjá barnið.
Ég minntist aldrei á það við þig,
vegna þess að . . .
Hún rétti fram hendurnar og tók
í hendurnar á honum — Nei, þú
gazt ekki minnzt á það við mig.
Vitanlega gaztu það ekki.
— Ég varð svo hræddur, þegar ég
kom heim og fann þig hvergi. Og
þessvegna kom ég hingað og ætlaði
að spyrja Simpson-hjónin hvort þau
hefðu orðið vör við þig. Hvað hef-
ur komið fyrir?
Hún sagði honum alla söguna, og
meðan hún var að segja frá, varð
vissan um að hún hefið svikizt und-
an merkjum enn sterkari.
Hann sagði stamaridi: — En er
ekki allt eins og það á að vera milli
okkar núna?
Hún kinkaði kolli og þrýsti and-
litinu að öxlinni á honumi — Henry,
ef Ruth verður að vera á spítalan-
um um stund — getum við þá ekki
tekið barnið að okkur þangað til
hún kemur heim?
— Er þér alvara? spurði hann,
enn meir forviða en áður.
— Já, svaraði hún.
í miðju hjónarúminu lá hvítvoð-
ungurinn og teygði úr sér og geisp-
aði. Þau horfðu hvort á annað, og
öll orð urðu óþörf langa stund.
☆
Bræðurnir þrír —
Framh. af bls. 33
kartöflurnar spruttu ekki. En þetta
gat Sterkur ekki ráðið við, þó hann
væri sterkur. Keisarinn var í stand-
andi vandræðum og lét boð út
ganga, um að klókasti maðurinn í
ríkinu yrði að koma og hjálpa sér.
Og innan skamms var Klókur orð-
inn innsti kokkur í búri í keisara-
höllinni og fékk að ráða öllu, sem
hann vildi. Hann lét gera vatnsveit-
ur yfir túnin og kálgarðana og nú
spratt allt, og um haustið var meira
af heyi og kartöflum í ríkinu en
nokkurntíma áður. Og allir urðu
ríkir. Fjósamennirnir í sveitinni og
sendlarnir í borginni græddu svo
mikið, að þeir gátu keypt sér bíla,
sem voru eins fínir og bíll forsætis-
ráðherrans.
En svo fór fólkið að rífast um
hver væri eiginlega fínastur í rík-
inu, og allir rifust, því að allir vildu
vera fínastir. — Keisarinn bað Klók
um að ráða bót á þessu, en hann gat
það ekki. Þá lét hann boð út ganga
um að hann yrði að fá að tala við
bezta manninn í ríkinu til að stjórna
því með sér. Og nú kom Góður í
höllina. Hann var í skelfing lélegri
skyrtu, en var færður í forsætis-
ráðherrakápuna og byrjaði að
stjórna. Það fyrsta, sem hann gerði,
var að afnema meir en helminginn
af öllum lögum í landinu, svo að
fólk gæti hagað sér eins og það
vildi. Þetta gekk vel um stund. En
sumum datt í hug:
— Nú getum við rænt og stolið
eins og við viljum. Þessi Góður
segir ekkert við því. Og nú varð
uppreisn í landinu, og keisarinn réð
ekki við neitt. Ekki dugði Sterkur,
ekki Klókur og ekki Góður.
En þá birtist jóladísin allt í einu.
Hún heilsaði með óskakvistinum
sínum og sagði: — Jæja, keisari,
ertu ekki ánægður með neinn af
bræðrunum? — Æ-nei, sagði keisar-
inn.
En hefur þú ekki reynt þá alla
þrjá í einu? spurði hún.
— Ég ætti kannske að gera það,
sagði keisarinn, og svo setti hann
Sterk yfir herinn, Klók yfir ríkis-
fjárhirzluna og Góður átti að sjá
um skólana og börnin, sjúklingana
og gamalmennin. Þetta gekk vel og
nú var allt í blóma í keisararíkinu.
-— Jæja, svona fer það þegar rétt-
ur maður er á réttum stað, sagði dís-
inin við keisarann. Og svo hvarf
hún, og síðan hefur enginn séð hana
eða óskakvistinn hennar.
☆
GRÁMANN -
Framh. af bls. 33
andlitið. Hestur kóngsins fældist og
prjónaði og kóngurinn átti erfitt
með að stilla hann. Svo reið hann
að hinu horninu, hvort ekki væri
vegur þar, en þá kom Grákuflungur
á móti honum þar. Og aftur fældist
hesturinn. Hvar sem kóngurinn
reyndi kom Grákuflungur alls stað-
ar á móti honum.
Loks missti hann þolinmæðina og
kallaði til hans: —- Hvers vegna
stöðvar þú mig? Hvað viltu mér?
Grákuflungur svaraði: — Þú
kemst ekki héðan nema þú lofir að
gefa mér fyrstu lifandi veruna, sem
þú mætir þegar þú kemur heim til
þín!
Kóngurinn hugsaði með sér: —
Það er alltaf hvíti mjóhundurinn
minn, sem kemur hlaupandi á móti
mér, þegar ég kem heim. Mér þykir
vænt um hann og vil helzt ekki vera
án hans, en mér er nauðugur einn
kostur. Þessi grámann verður að
fá hann.
Hann játti þessu og nú var eins
og skógurinn opnaðist allur og kóng-
urinn sá hylla undir hallarturnana
sína í fjarska.
Nú reið hann greitt heim til sín,
en þegar hann nálgaðist höllina var
það ekki litli hundurinn hvíti, sem
kom hlaupandi á móti honum, held-
ur yngsta dóttir hans. Hann varð
úrvinda af sorg, því að hann gat
ómögulega fengið af sér að gefa Grá-
manni hana.
En hann varð að halda loforð sitt
og daginn eftir sagði hann elztu
dóttur sinni að hún skyldi ríða út í
skóg með sér. Þegar þau nálguðust
flötina með dökku grenitrjánum í
kring, stöðvaði hann hestinn og
wnartjt er
sagði við dóttur sína: — Haltu á-
fram, barnið mitt, og komdu aftur
eins fljótt og þú getur og segðu mér
hvað þú sást!
Dóttirin fór og kóngurinn beið
og hafði mikinn hjartslátt. Eftir dá-
litla stund kom dóttir hans aftur,
og var með afar fallegt men í festi
um hálsinn.
—- Ég hitti mann í gráum kufli,
sem gaf mér þetta, sagði hún. —
Hann var góður við mig en sagði
mér að fara heim, því að það væri
ekki ég, sem hann væri að bíða eftir.
Kóngurinn fór með hana heim,
mjög hugsandi, og daginn eftir reið
hann út í skóg með næstelztu dótt-
urina. Og nú gerðist það sama sem
í fyrra skitið. Hún kom aftur með
fallegt armband, en Grámann hafði
sagt, að hann væri ekki að bíða eft-
ir henni.
Þriðja daginn þorði kóngurinn
ekki annað en fara með yngstu dótt-
ur sína. Hann beið lengi í skóginum,
en hún kom ekki til baka. Svo reið
hann út á sléttuna, en sá hvorki
dóttur sína né Grámann. Og svo
sneri hann hryggur heim í höllina
sína.
UNDIR eins og yngsta kóngsdótt-
irin kom út á flötina kom Grá-
mann til hennar og án þess að segja
við hana orð fór hann með hana
inn í þéttan skóg, og loks komu þau
að hárri höll. Þar átti hún að vera
og eiga allt það fallega, sem þar
var saman komið. Hún sá eitthvað
nýtt á hverjum degi og gat unað
sér við alla þessa dýrgripi, sem hún
hafði eignazt. Hún mátti fara hvert
sem hún vildi. En uppi í turnklef-
anum var hlemmur í gólfinu, og
hann mátti hún aldrei opna, sagði
Grámann.
Prinsessan kunni ekki vel við sig
fyrst í stað, en svo vandist hún um-
hverfinu og varð glöð eins og hún
hafði verið áður. Hún uppgötvaði
Ráðningar
Þolinmœði-þraut.
Þið færið smáspjöldin í þessari
röð: Fyrst 5 á markið, 8 á 5 og svo
áfram 7, 10, 9, 6, 10, 9, 11, 7, 9, 10,
6, 11, 7, 9, 8, 5, 10. — Eða 5, 8, 7,
10, 9, 6, 4, 5, 10.
Hver á hvaða jarkost?
A (6), B (4), C 1), D (3), E (2),
og F (5).
fálkið ...?
í að