Fálkinn - 17.12.1959, Blaðsíða 27

JÓLABLAÐ FÁLKANS 1959
23
voru. Og þau þarfnast Henrys meira
nú en nokkurn tíma áður. Þau eru
hughraust og reyna að láta hvort
annað halda, að þau séu hamingju-
söm. Hamingjusöm! Blindur mað-
ur og gigtveik kona. — En ég ætla
að reyna að bera mig vel í dag.
Hún fór inn í svefnherbergið aft-
ur til að klæða sig. Henry heyrði,
að hún kom og settist upp í rúm-
inu. Sólin skein á hann og hárið
á honum var bjart eins og gull.
Noel fór beint til hans, beygði sig
að honum og kyssti hann.
Hann tók um hálsinn á henni og
dró höfuð hennar niður að kodd-
anum við hliðina á sér. — Elskan
mín, hvíslaði hann. — Góð og gleði-
leg jól!
Hún streyttist á móti, þó hún
reyndi að láta það ógert. Hann
hlaut að hafa fundið það, því að
hann sleppti henni strax.
— Mér dattt í hug að í ár, byrj-
aði hann vanfærinn, . . . að í ár
skyldi ég gefa þér gjöf, sem þú
gætir notað alveg eins og þú vildir.
Hún reyndi að finna viðeigandi
svar — vera með — haga sér eins
og þessi dagur krafðist. — Hvað
er nú það? spurði hún og reyndi
að láta forvitnina skína út úr spurn-
ingunni.
— Það er bara ávísun. Hún er
í efstu skúffunni.
Hún fór að kommóðunni og dró
út skúffuna. Umslagið lá ofan á öll-
um vasaklútunum. Allt í einu fékk
hún samvizkubit. Hún vissi, hve
mikla sálarraun það hafði kostað
hann, að gefa henni þessa ópersónu-
legu gjöf. Þegar maður elskar mann-
eskju, er sönn gleði að því að velta
fyrir sér hvaða gjöf geti glatt hana
mest. Nú fann hún, að hann hafði
gefizt upp við að endurheimta
gömlu tengslin við hana.
Hún þakkaði hún fyrir peningana
og fór inn til að sækja gjöfina handa
honum. Hún vonaði, að þetta mundi
verða ánægjulegur dagur, en samt
var einhver kvíði í henni, undir
niðri.
Þegar hann hafði þakkað henni
fyrir skjalatöskuna og sagt henni
að hún væri nákvæmlega eins og
hann hefði óskað sér, sagði hann:
— Hvernig er veðrið í dag, góða?
— Það er hlýtt ennþá. Og sólskin.
— Ágætt! Þá fáum við skemmti-
lega ferð.
Hún sneri sér undan, svo að hann
skyldi ekki sjá volæðisvipinn á
henni. — Já, svaraði hún. — Manstu
þegar við urðum að hafa bitabrúsa
í fanginu til að hlýja okkur?
— Já, það held ég. En nú vérð
ég að komast á fætur, Noel. Hann
mundi líka, að drengurinn hafði ver-
ið með í ferðinni þá.
Noel strauk hárið aftur. — Morg-
unmaturinn verður tilbúinn þegar
þú ert kominn á fætur.
Hún gekk fram í stóra anddyr-
ið. Þetta var gamalt hús og öll her-
bergin stór.
En þegar hún kom fram gerði
hún sér ljóst, að erindið hafði verið
að vita, hvort hún heyrði ekkert
hljóð að ofan.
Kannske var það vegna jólanna,
að hún var að hugsa um Simpson-
hjónin? Kannske hafði jólahelgin
gripið hana, þrátt fyrir allt? Nei,
hún reyndi að vísa þeirri tilhugs-
un á bug.
Hún var að hella vatni í ketilinn,
þegar hún heyrði að drepið var á
dyrnar. Líklega var það pósturinn,
sem gerði sér von um að fá skild-
ing í tilefni af jólunum. En þegar
hún opnaði dyrnar, var það Ruth
Simpson, sem stóð fyrir utan, með
barnið á handleggnum.
Hún brosti til Noel og sagði: —
Betra er seint en aldrei, og rétti
henni umslag. — Phil hefur legið
yfir þessu seint og snemma, til þess
að geta lokið því í tæka tíð.
Noel kreppti hendurnar. Hún varð
svo undarleg. Hún titraði, er hún
leit af barninu, sem var vafið í sjal
á handleggnum á móður sinni. Hún
sá að Ruth tók eftir, að þarna inni
var ekkert jólatré eða jólaskreyt-
ing.
Henni létti, er hún heyrði fóta-
tak Henrys bak við sig. Hann rétti
höndina yfir öxlina á henni til að
taka við umslaginu frá Ruth. —
Þetta var einstaklega fallega gert,
sagði hann.
Hann opnaði umslagið og tók út
blað. Noel sá, að það var mynd af
Maríu með' Jesúbarnið. Ljómandi
falleg teikning og með viðfelldnum
litum.
Henry tók fast í handlegginn á
Noel og sagði: — Er þetta ekki
fallegt?
Noel heyrði hljóminn í rödd hans,
en svaraði viðutan, kuldalega: —
Jú, þakka ykkur báðum fyrir.
Hún heyrði að Henry var að reyna
að breiða yfir, að hún hafði sýnt
ókurteisi. — Ég hafði ekki hugmynd
um að maðurinn yðar getur búið
til svona myndir, sagði hann. —
Þetta er verulega fallegt, bætti hann
við og horfði á myndina.
Og nú hvarf vonbrigðissvipurinn
fyrir brosi á andliti Ruth. — Mér
þykir svo vænt um, að yður skuli
þykja myndin falleg. Phil verður
glaður, þegar ég segi honum frá því.
Svo fór hún og Henry lokaði dyr-
unum hljóðlega á eftir henni. Þögn-
in var eins og múr milli þeirra,
þangað til Noel hvíslaði, svo lágt að
varla heyrðist: — Æ, hversvegna
kom hún með það hingað? Hvers-
vegna í dauðanum gerði hún það?
Henry tók utan um hana og leiddi
hana fram í eldhúsið. — Það er
sjálfsagt mér að kenna, sagði hann
þreytulega?
— Hvernig þá það?
Hún sneri sér að pönnunni og
hellti úr einu eggi á hana, og svo
úr öðru. Hún fann, að Henry horfði
á hana.
— Af því að ég sendi þeim jóla-
kort líka, þegar ég var að senda
jólakveðjurnar. Þau eru nágrannar
okkar, og mér fannst rétt að senda
þeim kveðju.
Noel svaraði ekki. Hún var sár-
reið og aum og þorði ekki að segja
neitt, — var hrædd um að hún hefði
ekki vald á röddinni.
Þau átu morgunverðinn þegjandi.
Þau höfðu ekki einu sinni neitt
dagblað til að fela sig bak við.
Henry sagði: — Við verðum lík-
lega að tygja okkur, klukkan er
orðin yfir tíu.
Hún vissi hvað hann var að hugsa
um. Þau þurftu að búa um gjaf-
irnar til foreldra hans. Það dróst
venjulega þangað til á síðustu
stundu.
Nú fann hún allt í einu, að hún
gat ekki farið í neina heimsókn.
Beiskjan fékk yfirhöndina á henni
og hinn góði ásetningur fauk út
í veður og vind. Hún varp öndinni
og sagði: — Þetta er ekki til neins,
Henry, mér er ómögulegt að leika
í dag. Ég get ekki heimsótt foreldra
þína.
Hann stóð agndofa og starði á
hana. — Þú verður að gera það!
sagði hann rólega.
Nú missti hún alveg stjórnina á
sér, hún varð ofsareið. — Ég hef
sagt, að ég vil ekki fara. Hvers-
vegna þarf ég að þola svona pynt-
ingu hver einustu jól? Láta eins
og maður sé að halda hátíð . . .
Hann tók um báðar hendur henn-
ar: — Þú mátt ekki tala svona.
Þú veizt, hve mikið þau hlakka til
að við komum. Við megum ekki
baka þeim vonbrigði á síðustu
stundu, — hún mamma hefur verið
að búa sig undir þennan dag í marga
daga. Hann var gramur.
— Ég vil ekki fara, hvíslaði hún.
Hann hristi hana. — Nú er nóg
komið af svo góðu, skilurðu það!
Fyrst sýnir þú Ruth veslingnum ó-
kurteysi — og svo þetta. Nú verð-
urðu, aldrei þessu vant, að hugsa
ekki aðeins um sjálfa þig. Þú hefur
lokað þig inni í sorgartilveru þinni
nógu lengi, og nú er kominn tími til
að þú farir að hugsa um eitthvað
annað. Þú hugsar ekki um neitt
nema sjálfa þig. Auðvitað kemur
þú með mér, eins og afráðið var.
— Hann var reiður.
Noel sleit sig af honum. Hvernig
dirfðist hann að tala svona við hana?
Skildi hann ekki hvað hann var að
gera. — Ég vil ekki fara! hrópaði
hún.
— Þá fer ég einn. Hann sagði
þetta þannig, að hún var ekki í vafa
um að honum væri alvara.
— Mér er sama um það. Farðu
bara, farðu, farðu, farðu! Og svo
hljóp hún inn í svefnherbergið.
Hún settist við gluggann og grét.
Hún heyrði að Henry var á gangi
inni í stofunni — og svo heyrðist
gangdyrunum skellt. Hún heyrði
suða í bílhreyflinum — og svo sat
hún ein eftir, með alla beiskjuna.
Hún vissi ekki sjálf hve lengi hún
sat svona og var að vorkenna sjálfri
sér. En nú heyrði hún dynk uppi
á efri hæðinni og að einhver rak
upp vein. Þá rankaði hún við sér.
Hún spratt upp — en áður en hún
komst að gangdyrunum heyrði hún
að barið var á þær og hrópað:
„Hjálp! Hjálp!“
Philip Simpson stóð fyrir utan og
angistin skein úr augunum á hon-
um. Orðin komu eins og foss.
Það er Ruth — ketill með sjóð-
andi vatni — helltist yfir hana —
ég verð að fá léðan síma!
Noel fölnaði af hræðslu. — Hann
er þarna á borðinu. Ég skal fara upp,
sagði hún og hljóp upp stigann.
Ruth lá á gólfinu. Stór ketill við
hliðina á henni, vatnið flóði yfir
gólfið og rauk af.
Noel lagðist á hnén — henni varð
ekki um sel þegar hún sá hve rauð
Ruth var á handleggjunum og háls-
inum. Hún hafði brennzt mikið.
Hvað átti hún að gera? Bórvatns-
bakstur — en hvar átti hún að finna
eitthvað hentugt í þá? Hún greip
sjal, sem lá á stólbakinu og vafði
því utan um stynjandi konuna.
Hún heyrði hana segja eitthvað.
— Barnið —, stundi hún.
Noel varð skelkuð, henni datt
fyrst í hug að barnið hefði brennzt
líka. Hún reyndi að hugga Ruth
með því að þetta væri ekki hættu-
legt og að hjálpin kæmi bráðum.
Henni fannst eilífð, þangað til
hún heyrði fótatak í stiganum. Phil-
ip kom inn, hann var náfölur. Hann
lagðist á hnén hjá Ruth og þján-
ingin skein út úr honum. — Þetta
batnar bráðum, læknirinn kemur
innan skamms.
Noel stóð upp. Hún leit kringum
sig, þarna var fátæktin uppmáluð,
hvar sem hún leit. Málaragrind var
úti í horni — og litaskálpar og
penslar á borði hjá. Við hliðina á
Ruth var gaseldavél og leifar af
búðingi undir henni.
Þó að þröngt væri þarna í eld-
húsinu var mesta regla á öllu. Þessi
súðaríbúð var gerólík íbúðinni henn-
ar. Fúablettir voru í loftinu, þar
sem leki hafði verið á þakinu. Úr
eldhúsinu voru dyr að svefnherberg-
inu. Hún leit inn þangað.
Þar lá lítið barn í tágakörfu fyr-
ir framan hjónarúmið. Hún læddist
að vöggunni og horfði á sofandi
barnið.
Hún heyrði mannamál og fótatak
í ganginum og fór fram í eldhúsið
aftur. Þar stóðu tveir menn með
sjúkrabörur á milli sín. Ruth var
lögð á þær og borin út. Annar mað-
urinn sagði við Philip: — Það er
bezt að fara í jakkann, hann er
kaldur úti.
Hann jánkaði því viðutan og tók
jakka úr skápnum. Noel varð að
hjálpa honum í hann.
— Barnið! hvíslaði Ruth um leið
og hún var borin út.
Noel færði sig nær henni og sagði
lágt: — Hafið þér ekki áhyggjur af
því, — ég skal annast um barnið —
ég átti einu sinni lítinn dreng sjálf.
Burðarmennirnir kinkuðu kolli.
Þá var sá vandi ráðinn.
Noel sat yfir barninu allan dag-
inn. Gaf því að drekka. Blandaði
mjólk, vatni og sykri — mjólkin var
í kæliskápnum. Líklega voru það af-
borganirnar af honum, sem stund-
um var verið að sækja.
En þegar hún sá hve flíkurnar
barnsins voru vandaðar og hve
vaggan var falleg, þóttist hún vita,
að fleira en kæliskápurinn hefði ver-
ið fenginn að láni.
Hana kenndi til er hún hugsaði
til þess, hve mikið þessi veslings
hjón höfðu orðið að leggja á sig
vegna barnsins. Allt, sem barninu
kom við, var nýtt og fallegt, en
annað í íbúðinni slitið og úr sér
gengið og af ódýrasta tagi.
Henni leið illa, þegar hún beygði
sig niður að vöggunni — endur-
minningarnar þyrmdu yfir hana. En
nú var hún ekki að hugsa um sjálfa
sig. Hún var að hugsa um Henry.
Henry, sem hljóp upp stigana, —
Henry, sem veifaði annarri hendinni
til hennar, með skjalatöskuna í
hinni — Henry, sem hafði læðzt
á tánum við vögguna, til að vekja
ekki drenginn sinn.
Henry, sem stóð bak við hana
þegar hún hélt á drengnum. Með
sælubros á vörunum, — bros, sem
aldrei sást núna.
-----svo fór barnið að hrína.
Mál til komið að þvo því og búa
það undir nóttina. Er hún hafði
’ skipt á því lagði hún það í hjóna-
rúmið, meðan hún var að finna nýtt
lak í vögguna. Kommóðan var mál-
uð öllum regnbogans litum. — Þetta
hefur Philip gert, hugsaði hún með
sér. Hún hengdi rúmfatnaðinn dá-
litla stund við ofninn, áður en hún
bjó um vögguna.
Svo horfði hún lengi á barnið.
Og allt í einu fór hún að brosa,
henni leið vel núna. Beiskjan var
hrofin, en einhver unaðskend fór
um hana alla, — hjarta hennar var
gagntekið af ást. Það hafði gerzt
Framh. á bls. 44.