Fálkinn - 17.12.1959, Blaðsíða 47

JÓLABLAÐ FÁLKANS 1959
43
ur á daginn, að McBurghie ritstjóri
hefur áhuga á málinu, og þegar
hann uppgötvar að ungfrú Hilda
Slocum hefur ekki, þrátt fyrir til-
lögur hans, viljað láta Hægan-hæg-
an taka þátt í samkeppninni sjálfan
heldur senda staðgengil fyrir sig,
þá verður hann talsvert æstur og
gerir þá kröfu að Hægan-hægan
þjálfi Violettu.
Auk þess fréttum við, að þegar
Hægan-hægan komi til baka á lög-
heimilið Slocum eftir þjálfunartíma
með Violettu þá hafi ungfrú Hilda
Slocum jafnan þann sið að þefa af
ásjónunni á honum til að grennsl-
ast eftir hvort hann hafi ekki étið
neitt í kennslustundinni.
Jóel Duffle er hár dólgur, slyttu-
legur og með angurværa ásjónu og
virðist ekki einu sinni geta étið upp
úr vínarbrauðspoka, en undir eins
og hann fer að ræða um tilhögun
kappátsins sjáum við, að hann veit
hvað hann syngur. Hægan-hægan
segir berum orðum, að það megi
heyra á tali Jóels að hann sé hættu-
legur andstæðingur, og hann segir,
að þó að ungfrú Violetta Shumberg-
er eigi glæsilega framtíð sem át-
vagl, þá geti það reynst hættulegt,
að hún hafi of litla æfingu.
Jóel Duffle leggur til að kappáts-
matseðillinn nái yfir tólf rétti, soðna
að amerískum sið. Hvor þátttakand-
inn kýs sex rétti og ákveður um
leið hve stór rétturinn sé, og skal
hverjum rétti svo skipt í tvo jafn-
stóra hluta. Og eftir að Hægan-hæg-
an og Violetta hafa pískrað eitt-
hvað saman, segist hún fallast á
þetta.
Hesturinn varpar hlutkesti um
hvort eigi að kjósa fyrst og hlutur
Jóels kemur upp og hann velur
tvo lítra af þroskuðum ólívum,
tólf búnt af stöngulselju og tvö kíló
hnetukjarna til skipta á milli þeirra.
Ungfrú Violetta velur tólf tylftir
af ostrum fyrir annan rétt og Jóel
stingur upp á átta lítrum af Phila-
delphia-piparsúpu sem þriðja rétt.
Svo pískra þau Violetta og Hæg-
an-hægan eitthvað saman og hún
velur hálft þriðja kíló af karfa —
haus og sporður ekki talið með,
og Jóel Duffle kýs steiktan kalkúna,
ellefu kíló. Grænmetið skal. talið
sérstakur réttur og ungfrú Violetta
Shumberger biður um sex kíló af
kartöflustöppu með brúnni sósu.
Jóel Duffle biður um tvær tylftir
af maískólfum og Violetta svarar
með tveimur lítrum af hvítum baun-
um. Jóel Duffle nefnir þá tólf búnt
af aspargus, soðnu í smjöri, og Viol-
etta heimtar fimm kíló af bauna-
stöppu.
Nú er komið að salatinu og Jóel
Duffle á völina og heimtar þrjú
kíló af blaðsalati með venjulegu
viðsmjöri og ediksblöndu, og nú
fellur það í skaut Violettu að kjósa
ábætirinn. Hún ákveður súkkats-
tertu, sem sé hálfur metri í þvermál
og ekki minna en átta sentimetra
þykk.
Þau sættast á að allt skuli étið
með hnífi, gaffli eða skeið, og að
engin takmörk séu sett um tímann
nema þau að aldrei megi líða nema
tvær mínútur milli bitanna nema
þau fái hiksta. Þau mega drekka
hvað sem þau vilja og hversu mikið
sem þau vilja, en það er ekki reikn-
að með, en dómararnir vega það,
sem þau skilja eftir á diskinum en
ekki það, sem þau klína utan á sig
nema það sé meira en þrjátíu
grömm. Sá, sem tapar, á að borga
matinn, en ef bæði eru jöfn í leiks-
lok skal þegar í stað keppt til úr-
slita með fleski og eggjum.
Keppnin fer fram í matsalnum yf-
ir veitingasalnum hjá Mindy, sem
er lokaður fyrir venjulega gesti í til-
efni af athöfninni, og aðeins þeir,
sem eru við þetta riðnir, fá aðgang
að keppninni. Keppendurnir sitja
hvor á móti öðrum við stórt borð í
miðjum salnum, og þrír þjónar bera
á borð fyrir þá.
Áhorfendurnir mega ekkert segja
og ekki gefa ráðleggingar. Þátttak-
endur í kappáti mega vitanlega tala
saman ef þeir vilja, en átvögl, sem
kunna sig, eru ekki vön að nota
þetta því að það er ekki nema orku-
sóun að vera að rabba, svo að það
eina, sem þeir segja, er gerðu svo
vel að rétta mér sinnepið, eða þess
konar.
Nálægt fimmtíu drellirar frá Bost-
on eru viðstaddir og álíka margir
frá New York hafa fengið aðgang,
meðal þeirra McBurghie ritstjóri,
og hann kemur til Hestsins og spyr
hvort hann sé ekki jafnviss um ung-
frú Shumberger og hann var um
hestana á brokkbrautinni forðum.
Hægan-hægan er kominn snemma
og það er gömlum vinum hans og
aðdáendum sannkölluð raunasjón að
sjá hann svona aumingjalegan, en
hann segir við Hestinn og mig, að
ungfrú Violetta Shumberger sé tals-
vert líkleg til að vinna.
„Hún er vitanlega græn,“ segir
hann. ,,Hún hefur ekki fengið neina
keppnisþjálfun, en það er ekkert
út á stílinn að setja! Ég get ekki
hugsað mér fegurri sjón en að sjá
hana éta. Og henni líkar einmitt
sami maturinn og mér, þegar ég
fékkst við þetta, og hún er einstak-
lega góð og alúðleg líka. Og svo
brosir hún svo fallega,“ segir Hæg-
an-hægan.
„En,“ segir hann, „hún er bezta
vinstúlka unnustunnar minnar, ung-
frú Hildu Slocum, svo að við tölum
ekki meira um það. Ég reyni að fá
Hildu til að koma og horfa á, en
hún segir, að það sé viðbjóðslegt.
Að minnsta kosti,“ segir hann,
„tekst mér að ljúga mér út nokkr-
ar kringlóttar og þeim veðja ég á
ungfrú Violettu Shumberger. En
meðal annarra orða,“ segir hann,
„taktu eftir því við tækifæri hve
fallega hún brosir.“
Hægan-hægan fær sér stól og sezt
þrjá—fjóra metra fyrir aftan ung-
frú Violettu Shumberger, því að
dómarinn vill ekki að hann sé nær
henni, og svo er hann áminntur um
að það sé óleyfilegt að gefa kepp-
endunum ráð eða bendingar, en það
veit Hægan-hægan betur en nokkur
annar, og auk þess virðist hann svo
máttfarinn, að hann geti ekki einu
sinni hvíslað.
Þrir dómarar hafa verið kvaddir
til frá hlutlausum stöðum, einn frá
Baltimore, Maryland, sem heitir
Packard. Hann er veitingamaður.
Annar frá Providence, Rhode Is-
land, Cropper að nafni og er bjúgna-
gerðarmaður og þriðja er roskin
kona, sem heitir ungfrú Rabarba.
Hún er frá Philadelphia og rak þar
um skeið matsölu fyrir leikara. Hún
er viðurkennd sérfræðingur í áti.
Mindy gefur merkið klukkan
20.30 stundvíslega. Menn eru ennþá
að veðja í óða önn, en nú verður að
hætta því, og Mindy segir:
„Tilbúinn, Boston? — Tilbúin,
New York?“
Og ungfrú Violetta Shumberger
og Jóel Duffle kinka bæði kolli og
Mindy segir: „Af stað!“ Og nú er
kappátið byrjað og Jóel étur sig
þegar í forustu með selju, ólívum
og hnotum.
Okkur skilst bráðlega, að Jóel er
einn af þeim, sem ekki er að súta
hvernig hann lætur matinn ofan í
sig, og maður, sem hægt er að heyra
éta í langri fjarlægð, sérstaklega
þegar hann étur súpu eða skeldýr.
Hann er líka einn af þeim, sem ét-
ur með augnabrúnunum, það er að
segja: þær ganga upp og niður, þeg-
ar hann étur, að það eitt fyrir sig
hvernig hann hleypir brúnunum
upp í hársrætur, sýnir, að hér er
ekkert. miðlungs átvagl á ferð.
Sannast að segja vekur það,
hvernig hann étur fyrstu réttina,
alls ekki litlar áhyggjur hjá Broad-
waymönnunum, og maður heyrir þá
pískra um sín á milli, að gaman væri
nú að hafa þann gamla og góða Hæg-
an-hægan við borðið. En persónu-
lega aðhyllist ég átlag ungfrú Viol-
ettu Shumberger, rólega en með
góðri lyst. Fyrst í stað miðar henni
að vísu miklu hægar en Jóel, því
að hún nýtur matarins miklu bet-
ur en hann, en eftir því sem þau
éta sig lengra sækir hún á og það
dregur saman með þeim, og ég sé,
að þetta stafar ekki af því að hún
hafi hert á sér, heldur af því að það
dregur af honum.
Loksins, þegar kalkúninn kemur
á borðið og er klofinn í tvennt, kem-
ur hundssvipur á ungfrú Violettu
Shumberger, og í fyrsta sinn opn-
ar hún munninn til að segja eitt-
hvað:
„Þeir hafa svikizt um að láta inn-
an í hann!“ segir hún.
En enginn hefur tekið fram að
epli og sveskjur skuli vera í kalk-
únanum, svo að matsveinninn hefur
ekki hirt um það, og ungfrú Violetta
Shumberger er svo bersýnilega von-
svikin, að Boston-drellirarnir fara
að ókyrrast. Þeir sjá, að persóna,
sem getur stungið jafnmiklu af mat
inn um ásjónuna á sér og ungfrú
Violetta Shumberger og vill fá
magafylli í kalkúnan í þokkabót, er
enginn liðléttingur.
Það leynir sér ekki, að Jóel sjálf-
ur hefur orðið hissa, er ungfrú Viol-
etta fer að minnast á fylluna, og
hann lítur á hana með virðingar-
svip, er hún mokar í sig hálfa kalk-
únanum, kartöflustöppunni og öllu
hinu með svo mikilli áfergju, að nú
geta þau byrjað á súkkatstertunni
á nákvæmlega sama tíma. Á þessu
augnabliki er sannarlega ekki gott
að segja hvort þeirra muni vinna.
Dómarinn frá Baltimore leiðir at-
hygli hinna að* kalkúnalæri, sem
hún að hans áliti hefur ekki nagað
eins vel og Jóel Duffle, en þessari
aðfinnslu er vísað á bug.
Nú rogast þjónarnir inn með tert-
una, og það er ekki vafi á, að hún
er óvenjulega stór. Hvað breiddina
snertir þá er hún svipuð loki á
sorpræsisbrunni, og ég tek eftir að
einhver undarlegur svipur kemur
á Jóel Duffle, þegar hann lítur á
tertuna, og ef ég á að segja það eins
og það er, þá verður ungfrú Violetta
Shumberger eitthvað skrítin á svip-
inn líka.
Svo er tertunni skipt í tvennt og
annar helmingurinn borinn fyrir
ungfcú Violetta Shumberger og
hinn fyrir Jóel Duffle, og hann
hefur ekki fyrr innbyrt bita en hann
sýpur gúlsopa af vatni og slakar á
mittisólinni. Þá skil ég, að hann er
farinn að finna til magans og að
tertan muni ráða úrslitum, og um
leið óska ég að ég ætti meiri pen-
inga til þess að veðja á ungfrú Viol-
ettu Shumberger. En í sömu and-
ránni, og áður en hún bragðar á
tertunni, snýr hún sér allt í einu
að Hægan-hægan og bendir honum
og hvíslar einhverju að honum.
Um leið sprettur Boston-drellir-
inn Conway upp og segir svik, og
sama segja fleiri af Boston-drellir-
unum. Jóel Duffle segir það sama,
en eftir á verða jafnvel Boston-
drellirarnir að játa, að Jóel Duffle
sé ekki galant, að segja svona við
dömu.
En að minnsta kosti verður tals-
vert uppistand og dómararnir bera
saman ráð sín og komast að þeirri
niðurstöðu, að úr því að ungfrú
Violetta Shumberger sé ekki enn
byrjuð á tertunni, hafi hún að
minnsta kosti ekki sýnt neina svik-
semi í átinu.
En að öðru leyti segja þeir, að
áður en þeir geti skorið úr hvort
um brot á reglunum sé að ræða,
verða þeir að vita hverju ungfrú
Violetta Shumberger hvíslaði að
Hægan-hægan og hvort hún hafi
spurt hann ráða, og dómarinn frá
Providence, Rode Island, spyr hvort
Hægan-hægan vilji gera svo vel að
segja þeim hvað ungfrú Violetta
Shumberger hafi sagt, svo að þeir
geti fellt úrskurð.
„Hún,“ segir Hægan-hægan,
„spurði bara hvort ég gæti útvegað
henni svolítið meira af þessari tertu,
þegar hún væri búin með bitann,
sem er fyrir framan hana.“
Um leið leggur Jóel Duffle frá sér
hníf og gaffal og ýtir frá sér fatinu,
sem aðeins tvær sneiðar eru eftir
á, og segir við Boston-drellirana:
„Herrar mínir,“ segir hann, „ég
er hættur. Ég kem ekki nokkrum
bita niður í viðbót. Þið hljótið að
viðurkenna, að ég hef barizt eins
og hetja, en,“ segir hann, „það þýð-
ir ekki að keppa við kvenmann, sem
heimtar meiri tertu áður en hún
byrjar á hleifnum, sem hún hefur
fyrir framan sig. Ég er sama sem
dauður fyrir löngu, og ég kæri mig
ekki um að gera út af við sjálfan
mig í vonlausri baráttu.“
Þetta er sama sem skilyrðislaus
uppgjöf, og Hægan-hægan bröltir
upp á stól og segir:
„Ferfalt húrra fyrir ungfrú Viol-
ettu Shumberger!“
Fyrsta húrraópið kemur frá Hæg-
an-hægan sjálfum, en það kemur
á daginn, að hann hefur oftekið sig
og fellur í ómegin niður af stóln-
um í sama augnablikinu og Jóel
Duffle missir meðvitundina þar sem
hann situr á stólnum, og læknarnir
á spítalanum, sem þeir eru fluttir
á, verður mjög forviða er þeir fá
tvo sjúklinga úr sama staðnum, ann-
an meðvitundarlausan af sulti, en
hinn af ofáti.
Loks er þessu uppistandi lokið
og við getum innheimt veðféð, og
við tökum ungfrú Violettu Shum-
berger að okkur og förum með hana
niður í veitingasalinn á neðri hæð-
inni til að fá okkur svolítinn auka-
bilta, og hún talar þannig um hinn
glæsilega sigur sinn, að heyra má,
að hún þakkar Hægan-hægan úrslit-
in að miklu leyti. „Þið skiljið,“ seg-
ir Violetta, „að ég hvíslaði að hon-
um, að ég væri þrotin. Ég hvíslaði,