Fálkinn - 17.12.1959, Blaðsíða 33

JÓLABLAÐ PÁLKANS 1959
29
I íslenzkum annálum segir
frá því, að ernir hafi rænt
börnum, og til skamms tíma
mun hafa verið á lífi hér á
landi kona, sem á barnsaldri
lenti í flugferð í arnarklóm.
Suður í Alpafjöllum hefur
þetta komið fyrir eigi sjaldan
á síðari árum.
ÐX»ARINO Mosele, 3 ára sonur ít-
alsks skógarhöggsmanns, var
að leika sér skammt frá Vicenza á
Norður-Ítalíu 6. maí, en foreldrar
hans og Teresina systir hans voru
að fella tré skammt þar frá.
Þau gáfu drengnum ekki sérstak-
ar gætur; töldu hann öruggan þar
sem hann var að leika sér að greni-
könglum og öðru í skóginum. En
allt í einu var hann horfinn! Þau
fóru að leita hans, en fundu ekki.
Og svo báðu þau um hjálp.
Hundruð manna, bændur, lög-
regla, herlið og ferðamenn tóku
þátt í leitinni. Jafnvel þefhundar
lögreglunnar fundu enga slóð. Eftir
að leitað hafði verið heila nótt,
heyrði einhver barnsgrát hátt uppi
í fjalli. Og þar fannst snáðinn, nærri
því allsnakinn, uppi á 4300 feta
háum fjallstindi. Hann var ósærður,
en hafði orðið ofsahræddur, sem
von var til.
Örn hafði komið og hremmt
dreginn og flogið með hann upp
á tindinn. Fötin höfðu rifnað utan
af honum á leiðinni.
Nokkrum mínútum eftir að móðir
hennar hafði sett Veronique Ouhet,
eins árs, í vögguna við bakdyrnar
á húsinu sínu í svissnesku Ölpunum
einn morguninn fyrir tveim árum,
heyrði hún hundinn gelta og fór
út aftur. Henni datt strax barnið
í hug. Og þegar hún kom út, var
vaggan tóm. Hún kallaði þegar á
hjálp, og grannarnir komu hlaup-
andi og fóru að leita. Hundurinn
hélt áfram að gelta og tók á rás
upp í fjall, og menn frá Verozzas-
þorpi eltu hann. Lögregluhundar
voru fengnir líka, en þeir fundu
enga slóð.
Það var líkast og barnið hefði
orðið uppnumið. Og einhver fór að
hafa orð á, að líklega hefði örn
hremmt barnið, en enginn vildi trúa
því. Það væri ekki nema þjóðsaga,
að ernir tæki börn, og þarna var
enginn, sem nefnt gæti dæmi um
að þetta hefði nokkurntíma skeð.
En hundurinn gafst ekki upp. Hann
hélt áfram upp hlíðina og leitar-
mennirnir eltu hann.
Þeir voru um 50 metra á eftir
hundinum og komnir í 3000 feta
hæð, þegar hundurinn gelti ákaft og
þeir heyrðu vængjaþyt. Þeir greikk-
uðu sporið, og allt í einu kom afar-
stór örn svífandi niður að höfðinu
á þeim og reyndi að hrekja þá burt.
Hreiður arnarins hlaut að vera
þarna nærri, úr því að örninn lét
svona. Mennirnir vörðust með staf-
prikum sínum, og sáu von bráðar
barnið, sem lá á klettasyllu fyrir
ofan þá.
Fötin höfðu rifnað utan af barn-
inu, og það var með mörg sár eftir
Svisslendingu með alpahorn. Þeir nota þau m. a. til að kalla á hjálp,
þegar slys ber að höndum.
arnarklærnar. Það var ekki um að
villast, að örninn hafði stolið barn-
inu og flogað því þangað sem það
var komið.
Þrátt fyrir þessa atburði, neitar
margt fólk í Sviss, Ítalíu og Frakk-
landi því enn, að ernir hremmi börn.
Það segir, að erninum sé kennt um
það, sem mennirnir geri. í þessum
tveimur tilfellum var það sannað,
að örn hafði verið að verki.
Franskur fuglafræðingur varð til
þess að rannsaka barnarán arnarins,
og gat spurt uppi níu tilfelli, auk
þeirra, sem hér hefur verið sagt frá.
Fuglafræðingur þessi, sem heitir
Pierre Lamoureux, spurði uppi og
fékk staðfest, að ernir hefðu rænt
níu börnum, á aldrinum 3—6 ára.
í fimm tilfellunum höfðu lík barn-
anna fundizt, en fjögur barnanna
hafa ekki fundizt enn.
Eitt einkennilegasta tilfellið, sem
Lamoureau segir frá, varðar fjögra
ára gamlan dreng, Roger Voeffray,
sem átti heima í sama þorpinu og
Vertonique Ouhet, nefnilega Veroz-
zas. Hann lenti í arnarklóm árið
1947. Hann var að leika sér að húsa-
baki, en móðir hans var í eldhús-
Mariano Mosele, sem var hremmd-
ur af erni 3 ára, og fannst uppi á
fjalli í 4300 feta hœð — lifandi
og lítt skemmdur.
inu. Eftir að móðir hans hafði at-
hugað, hvort honum mundi óhætt
þar sem hann var, hljóp hún út
í búð til að verzla. Barnið gat ekki
komizt út úr portinu, sem það var
í, því að fimm feta hár múrveggur
var í kring.
Þegar hún kom aftur, eftir tíu
mínútur, var barnið horfið. Lögregl-
an athugaði múrgarðinn og þar sá-
ust þess hvergi merki að barnið
hefði komizt yfir. Þar var enginn
stigi eða kassi, sem drengurinn hefði
getað notað til að komast yfir.
Sex ára systir hans var að leika
sér inni. Hún sagðist hafa heyrt
hann hljóða og líka hafði hún heyrt
vængjaþyt. Hún fullyrti, að örn
hefði tekið drenginn.
Lamoureux segir, að enginn hafi
viljað trúa því, sem barnið sagði.
Leitað var að drengnum í tvo mán-
uði, en árangurslaust. Loks fannst
arnarhreiður hátt uppi í fjalli og
örn réðst á mennina sem nálguðust
það, en þeir vörðu sig með stöfun-
um sínum. Þeir fundu leifar af
barnslíki við hreiðrið, og það var
Roger Voeffray. Líkið þekktist á
því, að Roger hafði fótbrotnað þeg-
ar hann var tveggja ára.
En leitarmenn fundu fleira. Þeir
fundu beinagrind af 3 ára telpu á
sama stað. Lögreglan sá, að þetta
hlaut að vera lík smátelpu, sem
horfið hafði á dularfullan hátt af
leikvelli fyrir tveimur árum. — Og
ofar í fjallinu, við afrækt arnar-
hreiður, fannst höfuðkúpa af 5—6
ára gömlu barni.
En þarna hafði enginn drengur
horfið síðustu árin. Lamoureux
komst að þeirri niðurstöðu, að þetta
mundi vera af sex ára dreng, Al-
bert Amuquet, sem horfið hafði
1937. Hann hafði aldrei fundizt.
-----En það er víðar en í Alpa-
fjöllum, sem ernir hremma börn.
Þann 23. júlí 1955 lagði móðir fjög-
urra gamalt barn sitt á teppi í garði
nálægt Izmir í Tyrklandi. Hún var
ekki nema tuttugu fet frá barninu
er örn kom fljúgandi, hremmdi
barnið og flaug burt með það. En
örninn hafði ekki náð nógu föstu
haldi og missti barnið úr tíu feta
hæð. Reyndi hann að ná því aftur,
en móðirin greip prik, sem lá þar
skammt frá og gat komið höggi á
bak erninum. Hann flaug þá upp
og fór marga hringa kringum barn-
ið en flaug svo burt. Barnið slas-
aðist ekki alvarlega, en margar smá-
skeinur voru á því eftir arnar-
klærnar.
Árið 1954 var 14 mánaða barn,
Mary Flore, í leikgrind á sveitabæ
einum í frönsku Ölpunum. Allt í
einu kom örn fljúgandi að grind-
inni. En hundurinn réðst að honum
og varð löng viðureign milli þeirra.
Faðir barnsins sá hvað um var að
vera og kom hlaupandi. Hann náði
í byssu sína og gat sært örninn, sem
lagði á flótta.
Eitt skrítnasta tilfellið af þessu
tagi gerðist árið 1956, er nokkrir
fjallgöngumenn fundur arnarhreið-
ur með ungum í. Þeir höfðu tekið
ungana og látið þá í kassa þegar
arnarhjónin komu aðvífandi. Giu-
seppe Demorell og Francisca Ma-
rone gripu til stafa sinna og hugð-
ust reka ernina á flótta. En svo
fóru leikar, að þeir urðu að flýja
sjálfir.
Það logblæddi úr báðum, eftir
sárin, sem þeir höfðu fengið. Loks
komu þeir auga á skúta, sem þeir
gátu skriðið inn í. Þar biður þeir
klukkutíma, unz þeir héldu að ern-
irnir væru farnir. En þegar þeir
skriðu fram, kom assan að vörmu
spori og réðst á þá á ný. Hún læsti
klónum í axlirnar á öðrum þeirra.
Þegar hann datt, gat hinn komið
höggi á örninn, svo hann varð að
sleppa takinu. Mennirnir tóku til
fótanna ....
Þeir voru ekki komnir langt, þeg-
ar tveir stórir steinar lentu á þeim.
Og svo rigndi yfir þá grjótinu frá
örnunum. Báðir mennirnir voru að-
framkomnir af blóðmissi, er þeir
komust undan.
En ernir ráðast alltaf á þá, sem
koma nærri hreiðrunum þeirra. Ár-
ið 1945 lenti 500 dátum úr 3. amer-
íska hernum saman við tólf erni,
sem réðust á þá og töfðu fyrir þeim
í 3 tíma!