Fálkinn - 17.12.1959, Blaðsíða 53

tAt A t>t *t\ I t TT A AJQ 1 Q c Q ^M4- 4'k. ^Uf. .$14. .$14. ^ifc. SY-c. £Vz- j&b. .$14. -$14. -áífcM4. -$14- cM4- .$14. .$'4. jMfc .$14. .$14. cM4- cM4- .$14. cM4- .$14. jM4. jM4. .$14. .$14. cM4- ^M4- cM4. jM4- cM4- .$14. jM4- .$'4. .$'4. jM4- a q
j uij aillí aij .FAL/iYAiNð íyoy
Eg geng í
Frh. af bls. 37.
an. Ég sat um stund þegjandi og
gat ekkert sagt. — Það var leiðin-
legt að þú skyldir aldrei hitta Ge-
orge Welsh, sagði ég loksins. — Þið
hefðuð átt vel saman, báðir jafn
angurværir og vonlausir og fullir
af sjálfsmeðaumkvun.
— Ég aumkva ekki sjálfan mig,
sagði Regan byrstur. — En mér
fannst ekki rétt, að láta blindan
mann verða konu til byrði.
— Alveg eins og George Welsh
sagði. Flónið að tarna. Stúlkunni
hans var alvara að hjálpa honum.
En hann komst ekki að raun um
það fyrr en um seinan.
— Hver var þessi Welsh? Og
hvað var það, sem kom fyrir hann?
spurði Regan forvitinn. Mér fannst
ákefðin skína út úr rödd hans. —
Þetta var í fyrsta skipti, sem ég
varð þess var, að hann sýndi ein-
hverju áhuga.
— Welsh vann með mér, sagði ég.
— Hann var kyndari, og trúlofaður
yndislegri stúlku, sem tilbað hann.
Hann var henni meira virði en allt
annað í heiminum, — alveg eins og
þú unnustu þinni. Þau ætluðu að
giftast eftir nokkra mánuði — al-
veg eins og þið. En fyrir fimm ár-
um rákumst við á vörulest á leiðinni
frá Natal til Johannesburg. Enginn
maður fórst. En sjóðandi vatnið úr
gufukatlinum dembdist yfir George
og mig. Ég brann mikið og George
missti sjónina.
— En járnbrautarfélagið hefur
getað fundið aðra atvinnu handa
honum, sagði Regan.
— Hann fékk að velja um þrennt
undir eins og hann náði heilsu: tal-
símavörzlu, loftskeytastarf eða
lyftustjórn í sjálfvirkri lyftu. En
hann taldi þessi störf sér ósamboð-
in og fannst minnkun í að taka við
þeim. Hann var orðinn blindur og
um leið maður, sem enginn gat not-
að til neins, fannst honum. Og þetta
sagði hann líka unnustunni sinni,
— og svo hvarf hann .... Hann
settist að hérna samtímis mér, og
við fórum að tala saman. Ég gat
fengið hann til að fá sér námskeið
í smásagnaritun. Og núna kemst
hann vel af. En hann missti stúlk-
una sína ....
Hún kom nefnilega hingað undir
eins og hún gat grafið upp hvar
hann var niður kominn og grát-
bændi hann um að koma aftur til
sín. En þetta var áður en George
hafði fundið sjálfan sig. Og þess
vegna sagði hann henni, að það væri
réttast að hún finndi sér annan
mann. Hún hlýddi honum og skrif-
aði honum í hverri viku fjögur
næstu árin. En hann svaraði henni
aldrei, af því að hann hafði ein-
skorðað sig við þetta: að hún gæti
aldrei orðið hamingjusöm með
blindum manni. Hann fékk síðasta
bréfið hennar fyrir nokkrum vikum.
Það var hrífandi bréf. Hún lýsti
fyrir honum, hve innilega vænt sér
þætti um hann.
George hafði góðar tekjur af smá-
sagnagerð sinni og meir en nægar
tekjur til að geta alið önn fyrir
konu og börnum. Þessvegna afráð
I I
yrkri —
hann að gera sér ferð og heimsækja
stúlkuna. Þætti henni vænt um
hann ennþá, ætlaði hann að giftast
henni. En hann kom of seint. Lækn-
arnir sögðu, að það hefði verið ein-
hver bilun í hjartanu. Það var meira
en satt. George vissi það vel. Hún
hafði blátt áfram dáið af harmi ....
— Skelfingar flón hefur maður-
inn verið, sagði Regan. — Hvers-
vegna gat hann ekki heimsótt stúlk-
una fyrr, úr því að allt gekk svona
vel fyrir honum?
— Af því að hnan var blindur
og áleit að blindur maður væri
einskis virði fyrir unga stúlku.
— Ef ég gæti unnið fyrir mér
blindur, mundi ég gera Jeanne orð
um að koma undir eins, sagði Re-
gan alvarlegur.
Ég sagði ekkert. Og nokkrum dög-
um síðar spurði Regan mig um þetta
námskeið, sem Welsh hafði fengið.
Ég sagði honum allt, sem ég vissi,
og lét Rósu, dóttur frá Rodriguez,
lesa fyrir hann prófskírteinið mitt.
Og enginn var glaðari en ég, þegar
hann kom til mín nokkrum dögum
síðar til að biðja mig ráða. Ég stakk
koma í frí til Lourenco Marques.
Ef henni þykir verulega vænt um
hann, hugsaði ég með mér, þá kem-
ur hún undir eins. Og það var ein-
mitt þetta, sem hún gerði. Hún kom
með flugvél sama daginn sem hún
fékk bréfið hans.
Ég afsakaði mig með því, að ég
þyrfti að fara ýmsra erinda til
Beira. Ég vildi ekki hitta Jeanne
Cameron og gerði það heldur aldrei.
Því að þegar ég kom aftur til Lou-
renco Marques, tveim vikum síðar,
voru þau bæði farin til Pi'etoria.
Frú Rodriguez sagði mér það, sem
gerzt hafði. Hvernig þau hefðu grát-
ið bæði, og stúlkan fullvissað hann
um, að enginn maður væri henni
nokkurs virði nema hann. Það skipti
engu mál þó hann væri blindur.
Um kvöldið sat ég aftur einn á
svölunum og heita goluna frá Ind-
landshafi lagði um mig allann. Ég
var að hugsa um, hve óheiðarlegur
ég hefði verið í þessu máli. Hvað
mundi Guð segja, þegar ég stæði
frammi fyrir hástól hans og ætti
að fara að standa reikningsskap
gerða minna á jörðunni. Mundu ó-
sannindi mín verða fyrirgefin, úr
því að þau urðu til góðs?
Ég sagði nefnilega aldrei Regan,
að þó að ég héti Elliott, skrifaði ég
undir dulnefni — George Welsh —
og að það var ég, sem hafði orðið
blindur í járnbrautarslysinu fyrir
fimm árum. Regan datt aldrei í hug,
að blindur maður getur lært að
ganga um eins og sjáandi með því
að þjálfa heyrn sína og lyktnæmi.
Hann vissi ekki heldur, að margt
af því, sem ég hafði lýst fyrir hon-
um, þegar við vorum á gangi sam-
an, var hvergi til nema í mínu eig-
in heilabúi. Ég vildi ekki láta hann
vita, að ég var blindur líka.