Fálkinn - 07.12.1960, Side 17

fram. Þau fuku eins og neistar eftir fros-
inni jörðinni, sem dunaði undir. Myrkr-
ið sveipaðist um hann, hann sá varla
niður fyrir fætur sér.
Öðru hverju nam hann staðar til að
kasta mæðinni. Hann hallaði sér í átt-
ina til árinnar og hlustaði eftir niðnum
unz hann heyrði hann. Svo hélt hann
áfram, eins og hann væri öruggur um
mátt sinn, ef hann bara villtist ekki.
Hann reyndi fyrir sér með broddstafn-
um og hjó honum fast niður, ef hann
þurfti að fara yfir lagðan læk eða harð-
an skafl.
Oft varð hann að standa lengi kyrr til
að hlusta eftir árniðnum. Hríðin var svo
hávær. Og hann hélt áfram að berjast
gegn storminum — fet fyrir fet — eins
og hann byggist við því, að élið liði hjá.
En það efldist aftur á móti. Það beit í
klæði hans og ólmaðist stundum svo
gegn honum, að hann ætlaði varla að
geta þokast áfram. Honum fannst eins
og hann væri að dragast með heilt hlass
á eftir sér yfir fjallið. Það voru eins og
reipi væru reyrð um brjóst hans, svo
að hann gæti varla dregið andann.
Þannig paufaðist hann áfram,
klukkustund eftir klukkustund, — þar
til hann loks varð að nema staðar, ör-
magna af þreytu. — Hann hafði suðu
fyrir eyrunum, svo að hann gat ekki
lengur greint nið árinnar gegnum byl-
inn. Hann stundi hástöfum og var skelfi-
lega þyrstur, en snjó þorði hann ekki að
bragða, það hefði aðeins æst þorstann.
Sviti og vatn hafði runnið í skegg hon-
um og gaddfrosið. Það brakaði í skinn-
kuflinum við hverja hreyfingu. Hann
studdist þungt fram á stafinn og sneri
baki í veðrið til að hvílast meðan hann
áttaði sig.
Hann gat ekki lengur greint árniðinn.
Hann starblíndi á steinana, sem stóðu
upp úr snjónum umhverfis hann, en
árangurslaust. Hann vissi ekki hvar
hann var. Hann gekk lítið eitt til hliðar
og nam aftur staðar til að vita hvort
hann gæti ekki heyrt til árinnar. En
hann gat ekkert heyrt annað en þyt
hríðarinnar og hvin haglsins. Óðar og
honum varð ljóst, að hann var orðinn
villtur, greip hann skelfingin. Hjartað
barðist tryllingslega, hugsanir og vilji
voru lömuð. Hann gekk áfram án þess
að vita hvert. Svo hljóp hann þangað
til fæturnir nötruðu undir honum af á-
reynslu. Þá nam hann staðar og hróp-
aði, en hríðin greip hljóðið á vörum
hans og kæfði það. Hann gat ekki einu
sinni heyrt til sjálfs sín. Þannig hvein
hríðin og gólaði umhverfis hann.
En allt í einu varð hann rólegur, Það
var eins og vilji hans brytist gegnum
angistina og kæmi honum til ráðs. Hann
skyldi sanna, að hann héti Jón sterki
með réttu ... Það skyldi fréttast að hann
hefði unnið sigur á stórviðrinu. Hann
fékk meiri trú á mátt sinn og megin en
nokkru sinni fyrr. Og hann brauzt enn
áfram með blossandi viljaþreki.
En þreytan kom aftur áður en langt
um leið. Hún seitlaði Þunglega inn í
æðar hans. Þá varð honum ljóst, að hann
mundi ekki komast lengra.
Nokkra stund stóð hann kyrr og
reyndi að hafa hemil á hugsunum sín-
um. Það var aðeins um eitt að ræða . . .
Hann varð að grafa sig í fönn ög bíða
eftir nýjum degi... Það var hættulegt,
en oft hafði það bjargað mönnum, það
vissi hann vel.
Hann sá móta fyrir skafli rétt hjá
og þangað fór hann, Snjórinn hafði fros-
ið saman í skjóli við klett.
Þarna tók hann nú að grafa sig niður
með höndunum og hætti ekki fyrr en
hann hafði gert nógu stóra holu fyrir
sig. Við opið stakk hann niður staf sín-
um sem neyðarmerki, ef eitthvað kynni
að koma fyrir. Síðan varpaði hann frá
sér pokanum og skreið inn.
Hann gat aðeins setið á hækjum sín-
um þarna inni. Hann hresstist snöggv-
ast, þegar hann fékk hlýjuna og hina
þráðu hvíld.
En skjótlega tók snjórinn að bráðna.
Droparnir drupu niður eftir honum,
hann varð rennandi votur um höfuðið og
það rann eftir hálsinum og brjóstinu.
Frh. á bls. 48
SMASAGA EFTIR JONAS GUÐLAUGSSON
FALKINN 17