Fálkinn - 07.12.1960, Síða 25

Fimmtán ára gömui Eæddist hún út á næt-
urnar og dansaði á krám, lærði að reykja
bezta sem hægt væri við tímann að gera,
væri að stíga benzínið í botn, sjá vísi
hraðamælisins færast hærra, hærra. Aka
æ hraðar, ó þessi æsandi hraði! Ekki
vera að hugsa um smávægileg ævintýri
hins fótgangandi, aðeins þjóta í gegn-
um sveitir og bæi. Tilgangslaus martröð,
sem þó veitir verunni við stýrið sálar-
ró, þar sem hún verður að beina allri
hugsun að því að halda hraðanum.
Einn góðan veðurdag steyptist kapp-
akstursbíll Francoise kollhnís, eins og
komið hafði fyrir James Dean, og lá
upp í loft og hjólin hringsnerust með
ofsahraða í sólskininu. En Francoise Sag-
k an hélt lífi...
Parísarútvarpið gerði hlé á dagskránni
og þulurinn flutti þá fregn, að Francoise
Sagan hefði velt bíl sínum, og óvíst væri
i hvort hún kæmist lífs af.
Fyrsti maður, sem kom til sjúkrahúss-
ins, var Guy S.choeller forstjóri stærsta
útgáfufyrirtækis í París: Hachette. —
Hann fékk að heyra að það fyrsta, sem
hún hefði sagt þegar hún kom til með-
vitundar, hefði verið hvort hún yrði
lömuð alla ævi. Hún virtist vera við því
búin, en fyrir kraftaverk slapp hún og
yfirgaf sjúkrahúsið eftir langa legu full-
komlega heilbrigð. Skömmu seinna gift-
ist hún Guy.
★
í annarri skáldsögu sinni, „Eins konar
bros“ lætur Francoise söguhetjuna,
unga stúlku, sem er persónugerfingur
hennar sjálfrar, segja, að maðurinn, sem
hún muni elska eigi að hafa grá augu,
vera þreytulegur, já, helzt svolítið þung-
lyndislegur á svip. Hinn 42-ára Guy
hafði líka grá augu og var þreytulegur
í útliti. Þessi ríki piparsveinn var ekki
aðeins önnum kafinn kaupsýslumaður
og eftirsóttur í samkvæmislífinu, held-
ur einnig kvennagull, sífellt á röndum
eftir ungum stúlkum. Hann var dauð-
hræddur við hjónabandið og áleit það
legstein yfir ástina. Já, hjónabandið gat
breytt sætasta kossi.
Hann var borðherra Francoise í útgef-
endamiðdegisverði. Það var ást við
fyrstu sýn. Og ekki leið á löngu unz
hann lýsti því yfir, að hann hlyti að
kvænast henni. Þó liðu nokkur ár áður
en svo varð.
Á þessu tímabili voru þau næstum
óaðskiljanleg, nema þegar þau flúðu
hvort frá öðru eftir ofsalegt rifrildi, sem
minnti frekar á að þau væru hjón en
elskendur.
Hún þaut að bílnum, steig fast á
benzínið og brunaði út í umferðar-
strauminn eins og vitskert og jók sí-
fellt hraðann. Heill englaskari varð að
fylgja henni og bjarga lífi smábarna og
annarra. Já, kappakstursvagninn hennar
var meira óttaefni en tryllt tígrisdýr.
En eftir sjúkrahúsvistina seldi hún hann
og ekur nú í venjulegum Buick, sem að
vísu er hægt að aka hratt, en ekki á
ofsaferð.
Eiginmaður hennar hafði einkennis-
klæddan bílstjóra, sem ók glæsivagni
og dreypa á gEasi...
hans. Og hann vildi helzt að hin
unga eiginkona hans notaði hann, en
það féll ekki í hennar geð. Henni féll
heldur ekki að taka þátt í því samkvæm-
islífi, sem hún hafði alltaf fyrirlitið.
Hún vildi þekkja fólk, en ekki glæsi-
legar leikbrúður.
Fólk var að finna í litlu veitingahús-
unum og börunum í hverfinu hjá St.
Germain de Prés, ungir listamenn og
bóhemar, sem myndu deyja úr hlátri ef
þeir ættu að fara í smóking.
Maður hennar var allt annarrar skoð-
unar. Hann var spjátrungur, sem áleit
samkvæmislífið himnaríki. Þeir, sem
brostu að því og gagnrýndu það, hélt
hann að væru bara þeir, sem ekki hefðu
aðgang að því. Vegna hans hafði kona
hans einmitt aðgang að samkvæmislíf-
Á efri myndinni sést Francois Sagan
ásamt útgefanda sínum og fyrrverandi
eginmanni. — Á neðri myndinni virðir
hún fyrir sér handritið að leikriti sínu.
inu og samt sem áður ... Þau fjarlægð-
ust hvort annað æ meir með hverri vik-
unni sem leið, og brátt vissi hvorugt
þeirra hvað hitt tók sér fyrir hendur.
Dag einn í marzmánuði 1959 sagði
Francoise kæruleysislega, að hún ætlaði
að skreppa út að aka. Hvenær kemurðu
aftur? spurði maður hennar. Ekki á
næstunni, sagði hún og sýndi sig ekki
aftur á heimilinu.
Hún flutti til bróður síns, sem var
orðinn ekkjumaður, en kona hans framdi
sjálfsmorð. Kunnugir segja, að hún hafi
ekki getað þolað áhrif mágkonunnar á
mann sinn.
Kiki tók að skrifa leikrit um ást, til-
viljanir og alvöru lífsins. Leikstjórinn,
André Barsaq, las handritið, og þau end-
urrituðu leikritið saman, sem hlaut nafn-
ið Höll í Svíþjóð. Það var frumsýnt í
marz síðastliðnum, og sumir gagnrýn-
endur líktu hæfileikum hennar sem
leikritaskáld við hæfileika Shakespear-
es. Það á að færa Það upp í London,
New York og Berlín o. s. frv. og hefur
þegar verið leikið í Málmey.
★
Verið er að ljúka við að kvikmynda
þriðju skáldsögu hennar, „Dáið þér
Brahms?“, og hún hefur fengið geysihá
tilboð um að skrifa kvikmyndahandrit.
Hún er sem sagt heimsfræg. Og það
bezta er, að frægðin stígur henni alls
ekki til höfuðs. Henni finnst lítið til um
sjálfa sig og er enn eins og hún var áð-
ur en hún varð fræg, mjög feimin ung
stúlka.
Þar sem hún hefur ekki áhuga á
munaði, höllum, lystisnekkjum, loðfeld-
um eða skartgripum, á hún í erfiðleik-
um með að eyða peningunum. Helzt vill
hún eyða þeim í kunningja sína, „Sagan-
istana“ svonefndu.
Síðdegis kemur hún furðulega stund-
víslega á krána, sem þau stunda, til að
drekka kokteil dagsins og síðan er hald-
ið áfram til morguns. Andstætt flestum
Parísarbúum hefur hún dálæti á viskí,
sem virðist vera tízkudrykkur hjá hópn-
um.
Augljóst er. að þetta líf hefur ekki
yngjandi áhrif, og 25 ára gömul lítur
Francoise þreytulega út, en hún hefur
aldrei verið það sem kallað er falleg.
En hópurinn dýrkar hana og fagnar
tilsvörum hennar og hugmyndum. Hún
finnur upp skemmtilega samkvæmis-
leiki, eins og t. d. „hverjir eru að tala
saman?“ Ásamt vinkonu sinni hermir
hún eftir t. d. de Gaulle hershöfðingja
og Brigitte Bardot. Þeir, sem horft hafa
á þetta, segja að það sé skemmtiatriði
Frh. á bls. 46.
FÁLKINN 25