Fálkinn


Fálkinn - 07.12.1960, Blaðsíða 28

Fálkinn - 07.12.1960, Blaðsíða 28
MINNISSTÆDASTA JÓLA Menn lifa jól við margs konar aðstæð- ur á ólíkum tímum. Gildir einu, hvort búið er við allsnægtir eða alls- leysi. Minningin um jólin máist ekki úr hugum manna, minning um ótalmörg jólakvöld, en ef til vill hefur eitt þeirra verið óvenjulegra en öll hin og þess vegna minnisstæðast. FÁLKINN brá sér í heimsókn til nokk- urra þjóðkunnra manna og bað þá um að segja lesendum frá minnisstæðasta jólakvöldinu. Við leituðum fyrst til séra Jóhanns Hannessonar, prófessors, og hann rifjar upp minningu um jólakvöld í Kína. ★ „Þetta var árið 1941, þegar ég var kristniboði í Sinhwa-sýslu. Styrjöldin í Austur-Asíu hafði þá staðið í fimm ár. íbúar í okkar umdæmi voru um milljón. Meðal þeirra voru kristnir flóttamenn úr ýmsum hlutum Kínaveldis. Flestir voru þar í borg, sem Lantien heitir, um sextíu kílómetra frá Sinhwa. í Lantien voru margir skólar flóttamanna, þar á meðal einn háskóli. Mennta-, gagnfræða- og barnaskólar voru þar einnig. Höfðu þeir allir orðið að flýja undan árásum Japana, en fengu að vera í friði í Lanti- en til haustsins 1944, þegar Japanir tóku síðasta stóra fjörkippinn í styrjöldinni gegn Kína. Um þetta leyti stóð svo á, að báðir kínversku prestarnir í sýslunni höfðu látið af störfum. Söfnuðurinn í Lantien þar sem kristnu flóttamennirnir voru fjölmennastir, hafði skrifað bréf og beð- ið um að prestur kæmi til þeirra um jólin. Fyrst hugsaði ég málið, en talaði síð- an við konu mína. Við ákváðum að gera það sem fáir gera á jólunum: fara að heiman og vera hjá þessum kínversku flóttamönnum á hátíðinni. Það var langt burtu frá heimili okkar og þeim þæg- indum, sem við höfðum þar. Eg bað annan kristniboða, sem þá var staddur í Sinhwa að sjá um stöðina fyrir mig, meðan ég væri að heiman. Við hjónin lögðum svo af stað fót- gangandi. Þetta var viku fyrir jól. Þá var rigning og kalt í veðri. Við fórum 20 km fyrsta daginn og gistum hjá Kín- verjum, sem við þekktum. Rúmföt urð- um við að hafa meðferðis. Þessa nótt breiddum við rúmfötin á fjalir og bjugg- um þannig um okkur. Þreytan olli því, að maður svaf sæmilega, þótt rúmið væri hart. Næsta dag fórum við 40 km og kom- umst á leiðarenda um kvöldið. Þá var gott veður, snjór í fjöllum, en frostlaust. Landslagið er fagurt þarna: hæðir, hól- ar, fjöll og dalir. Vegirnir, sem við fór- um, eru kínverskir þjóðvegir, að mörgu leyti svipaðir kúagötum og reiðvegum í sveit á íslandi, — viða brattir og krók- óttir. Við mættum fjölda af burðar- körlum, sem báru svín, pappír, korn, vefnaðarvörur, kol og salt. Enda þótt þeir ættu annríkt, var það ekki jóla- annríki, heldur venjuleg og hversdags- leg vinna. Fáir þessara burðarkarla höfðu hugmynd um að til væri nokkur jólahátíð. Á aðfangadagskvöld byrjaði hátíðin og kom fólk til kirkju. Unga kristna fólkið stjórnaði sjálft hátíðahöldunum. Jólaguðsspjallið var flutt þarna með allt öðru móti en hér hjá okkur. Unga fólkið hafði ákveðið að lesa og skýra það á alveg sérstakan hátt og skipti með sér verkum. Fyrst voru jólasálmar sungnir, en eft- ir nokkurt hlé kom jólaboðskapurinn fluttur af ungum Kínverjum. Fyrst kom inn ung, kínversk stúlka og sezt á stól fyrir neðan ræðupallinn. Hún var í hvít- um fötum með hvítan borða um hárið og var mjög falleg. Hún situr þarna á stólnum og segir ekki neitt. Skiljum við, að þetta muni vera jómfrú María. Rétt á eftir kemur önnur í svipuðum búningi með kertaljós í hendinni. Hún staðnæm- ist fyrir framan hina stúlkuna og segist mjög hátíðlega vera engillinn Gabríel og boðar Maríu, að hún muni eignast son, sem verði frelsari mannanna. Svo fór engillinn Gabríel og María varð ein eftir. — Eftir þetta komu þrjár verur inn á gólfið, skríðandi á fjórum fótum, allar sveipaðar hvítu lérefti. Á eftir þeim gengu menn með göngustafi og ýttu á eftir þeim, sem á gólfinu skriðu. Þegar hér var komið, hvíslaði sessu- nautur minn að mér: „Þetta eru sauð- irnir og hirðarnir á eftir með göngu- stafina.“ Nú staðnæmdust bæði sauðirnir og fjárhirðarnir þegjandi fyrir framan Maríu og enginn sagði neitt. Þá komu inn stúlkur í hvítum klæðum með kerta- ljós í höndum og auk þess með hvíta stjörnu, sem fest var í hári þeirra. Ein stúlkan fór á undan hinum og sagði: „Verið óhræddir! Sjá, ég boða yður mik- inn fögnuð . .. o. s. frv. Hinar stúlkurn- ar tóku undir og sungu: „Dýrð sé guði í upphæðum og friður á jörðu með Þeim mönnum, sem hann hefur velþóknun á.“ Þar með var jólaboðskapnum lokið og allir englarnir, María, hirðarnir og sauðirnir fóru út. Menn tóku nú aftur Séra Jóhann Har Kristmann Guðm I Yilhj. S. Vilhjálm að syngja, segja stuttar jólasögur og halda stuttar ræður. Næsti dagur var jóladagur og þá flutti ég hámessu á kínversku. Um kvöldið var aftur samkoma og þar söng ég meðal annars eftir ósk K,nverja „í dag er glatt í döprum hjörtum" á íslenzku. Annan jóladag kvaddi ég vini mína í Lantien og hélt heimleiðis. ,,Ping-an“, sagði ég á kínversku, — friður sé með yður. Og þeir svöruðu: „I — lu ping — an“ — friður sé með þér alla leiðina. Rigning var og vegirnir blautir, er við hjónin fórum heimleiðis gangandi allan daginn. Við gistum í kínversku þorpi við Tsu-fljótið. Um nóttina snjóaði dálítið. Við feng- um leigðan róðrarbát, þó að erfitt væri þann dag. En báturinn komst ekkert áfram, þótt undan straumi væri. Norð- anvindur var og kuldi. Við urðum að láta fyrirberast í bátnum hálfan dag og heila nótt. Veitti ekki af að vera í öll- um fötum og hafa dúnsængur og ullar- Kristmann Guðmundsson
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Fálkinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.