Fálkinn - 07.12.1960, Page 32

6R0ÐURLEITIN
FRAMHALDSSAGA EFTIR J. ÁMES
Kata sneri sér að Adrian. — Hvað
gerðist? Þú og Frank fluguð saman.
Gerðist Það ekki eins og þú hefur sagt
frá? Þurftir þú ekki að nauðlenda vegna
vélarbilunar? Fóruð þið Frank ekki hvor
í sína áttina til að ná í hjálp?
Hún fann glöggt, að hann forðaðist að
líta á hana.
— Ég játa, að ég bjó þessa sögu til,
Kata. Það var alls ekki svona, sem það
gerðist. En mér fannst sagan góð. Og
allir trúðu henni — meira að segja ut-
anríkisráðuneytið.
— Það er eingöngu af því að þeir
þekkja Frank. Þeir vissu, að hann mundi
aldrei svíkja land sitt.
— Góða mín, það er eðlilegt að þú
hugsir fallega um bróður þinn, — þér
er sómi að því, sagði Freda. — En þú
verður að horfast í augu við sannleik-
ann, og það verður ekki létt. Ég skil, að
þér er ekki sérlega vel til mín. Svo að
það er bezt að Adrian segi frá þessu, því
að hann er þó gamall vinur þinn. Þú
hlýtur að trúa því, sem hann segir.
Nú varð stutt þögn. Adrian yppti öxl-
um.
— Frank sagði, að hann yrði fyrir
hvern mun að komast til Pearth, og Rod
féllst á að ég flygi með hann þangað.
Það var ýmislegt, sem ég gat gert fyrir
Rod í Perth, svo að þetta samrýmdist vel.
Frank bað mig um að fljúga lágt, hann
langaði til að sjá landið. Allt í einu
sagði hann mér að búa mig undir að
lenda. Ég spurði hvað hann hygðist
fyrir — hélt, að hann væri að gera að
gamni sínu. En því fór fjarri. Röddin
var hörð, og svo hafði hann tekið upp
skammbyssu. Þá skildi ég að þetta var
dauðans alvara, og mér var einn kostur
nauðugur.
Lendingin gekk vel þarna í eyðimörk-
inni og við fórum út úr vélinni. — Hvað
ertu að hugsa? spurði ég hann.
— Önnur flugvél sækir mig hingað
bráðlega, sagði hann. — Við höfum
reiknað tímann mjög nákvæmt.
Ég var sem steini lostinn. Vissi ekki
hvað ég átti að halda eða gera. Ég hefði
heldur ekki getað gert neitt — hann
miðaði skammbyssunni á mig í sífellu.
Eftir stutta stund fór flugvél að hring-
sóla yfir okkur og lenti svo. Þetta virt-
ist vera venjuleg flutningavél, en áhöfn-
in var útlend. Allir vopnaðir. Mér var
nauðugur einn kostur að hlýða því, sem
þeir skipuðu mér. Þeir sögðu, að ég yrði
að láta svo út sem ég hefði orðið að
nauðlenda. Svo sögðu þeir mér í hvaða
átt ég ætti að fara, og að ég mundi finna
hús, sem sími væri í, svo að ég gæti
símað á hjálp. Ég gat ekki andmælt
þessu — ég var óvopnaður.
Þegar ég kom loks aftur með hjálp-
ina, var ókunna vélin horfin. Og Frank
líka.
Svona er nú sagan, sagði Adrian og
bætti svo við: — Hún er ekki sérlega
falleg, og ég hugsa að þig langi varla
til að hún berist út, Kata. En nú skilurðu
kannske að við höfum verið að hlífa þér
og bróður þínum, með því að þegja yfir
því, sem við vissum. Okkur fannst við
ekki geta gert annað.
— Nei, við gátum ekki gert annað,
tók Freda fram í. Hún var glaðleg og
ánægjuleg og Kata hafði meiri and-
styggð á henni en nokkurntíma áður.
— En fannst ykkur ekki skylda að
tilkynna yfirvöldunum þetta? sagði
Kata forviða.
— Vitanlega hefðum við átt að gera
það, sagði Freda, — en ég hef ekkert
gaman af að koma nærri hneykslismál-
um. Auk þess hef ég látið vináttuna
sitja í fyrirrúmi fyrir öllu öðru.
— En þú þá, Adrian, — sem hefur
verið í leyniþjónustunni? Hefði ekki
verið sanngjarnt að þú hefðir gefið
skýrslu um það, sem raunverulega gerð-
ist?
Hann yppti aftur öxlum.
— Jú, líklega. En eiginlega var ég
hættur þar, þegar ég fór úr starfinu.
Ég hafði lent í rimmu við sir Alexand-
er, og þrátt fyrir allt, sem gerzt hafði,
fannst mér ég enn vera bundinn Frank
sterkum vináttuböndum. — Vitanlega
fannst mér hann hafa veðjað á skakkan
hest, en þegar á allt er litið, þá eru
skoðanir hvers manns hans einkamál.
Ég vildi ekki að nafn hans yrði saurgað
í blöðunum. Ég hugsaði til þín, Kata, —
hugsaði um hverju þetta skipti fyrir þig
í framtíðinni.
— Já, það hefði orðið annað en gam-
an fyrir þig, Kata, sagði Freda, — það
hefði blátt áfram orðið hræðilegt. . .
Hún tók aftur handleggnum um herðar
henni. — Góða mín, mér þykir svo leitt
að við höfum orðið að segja þér þetta,
ég á engin orð yfir það! En ég er viss
um að Adrian hafði á réttu að standa —
það er bezt fyrir þig að vita sannleik-
ann. Þú hefur haft grun á okkur síðan
þú komst hingað. Okkur fannst þú halda,
að við værum eitthvað riðin við hvarf
Franks. En í raun réttri vildum við
hlífa þér við sorg og þjáningu. Ég skil
vel, að þér hafi liðið illa. Það bezta
sem þú getur gert núna, er að fara
upp í herbergið þitt og hvíla þig. Við
getum talað betur um þetta síðar, ef
þú vilt. Þó að ég álíti, að bezt væri
fyrir þig að hugsa og tala sem minnst
um það. Það verður ekki annað séð en
yfirvöldin hafi tekið skýrslu okkar góða
og gilda — að Frank hafi farizt þarna
í eyðimörkinni, er hann var að leita
mannabyggða. Ertu ekki sammála okk-
ur um að bezt sé að láta þau lifa í þeirri
trú, Kata?
— Ég veit ekki hvað ég á að halda,
sagði Kata lágt. — En ef þið viljið hafa
mig afsakaða, ætla ég að fara upp til
mín.
Hún gekk hratt út úr stofunni. Hún
var rugluð og veik, en jafnframt æst
og gröm. Hún læsti að sér dyrunum
og fleygði sér á rúmið. Barði hnefan-
um í koddann, hún var hamslaus af
gremju. Hún trúði ekki að þetta hefði
gerzt svona — enginn gat talið henni
trú um að Frank væri föðurlandssvikari.
En var nokkur vottur af sannleika
í því, sem þau höfðu sagt henni, eða
var það allt eintómur uppspuni? Hún
varð að játa, að eitthvað af því gat ver-
ið satt. Svo mikið var víst, að Frank
var horfinn! Allt svæðið hafði verið
gaumgæfilega kannað, og ekki hafði
fundizt nokkurt spor eftir hann. Hún
hugsaði líka með ógleði til þess, hve
undarlegur Frank hefði verið síðustu
mánuðina í Englandi, hve gerbreyttur
hann var. Hann hafði verið uppstökk-
ur og daufur, hún hafði séð að eitthvað
alvarlegt amaði að honum. Var það
hugsanlegt, að þetta væri eins og þau
sögðu: að hjarta hans og sannfæring
hefði breytzt? Hugur hennar sagði
henni, að Frank hefði aldrei getað svik-
ið ættjörðina. En hver var ástæðan
til þessarar deyfðar, sem stundum nálg-
aðist sára örvænting?
Tvímælalaust studdi ýmislegt sögu
þeirra. Gegn vilja sínum varð Kata að
játa, að það var mögulegt að Adrian
og Freda segðu satt. Adrian hafði sagt
satt. Svona hafði komið fyrir áður. Aðr-
ir ættingjar höfðu liðið sömu kvalirnar
og hún leið nú. Hún hafði einhversstað-
ar lesið, að stjórnmála-sinnaskipti gætu
orðið jafn snögg og róttæk og þegar
fólk verður fyrir trúarvakningu. Þegar
þetta grípur fólk, fyllist það ofstæki.
Var það þetta, sem hafði komið fyrir
Frank? Það gat komið heim við sög-
una, sem Adrian og Freda höfðu sagt
henni — og líka við háttalag Franks
síðustu mánuðina, sem hann var í Eng-
landi. Framh.
Gegn vilja sínum varð Kata að játa, að það var mögulegt að
Adrian og Freda segðu satt. Svona hafði komið fyrir áður.
32 FALKINN