Fálkinn - 07.12.1960, Side 46

hirði“ í annarri hendinni og gamla og
hrukkótta Indíánakonu í hinni, bland-
ast ég inn í hinn syngjandi skara með
öllum logandi kertunum.
Eftir að við höfum farið endilanga
kirkjuna fjórum til fimm sinnum í hring
og kertin okkar eru að brenna út, hætt-
ir söngurinn og keðjan er rofin.
Jólahátíðin er á enda, og meðan
presturinn og meðhjálparinn eru að
slökkva á stóru kertunum, tæmist kirkj-
an algerlega, smátt og smátt.
Við stöndum úti á Plaza undir þús-
undum af blikandi stjörnum jólanætur-
innar. Kliður lágra radda og fótatak
fjöldans á máðum götuhellunum, dvín-
ar út í fjarskann. Hér og þar blikar
og flöktir dauft Ijós í myrkrinu. Það
eru Indíánabörn með kerti, sem ekki
eru enn brunnin út. Með litlu höndun-
um hlífa þau mjóum, blaktandi logun-
um, til að varðveita sem lengst síðasta
endurskinið frá hinu gullna ævintýri
jólanna.
Francois Sagan -
Frh. af bls. 25.
á alheimsmælikvarða. En áhorfendur
borga ekki aðgangseyri, nema síður sé.
Blaðamaður spurði Francoise Sagan,
hvort hún ætlaði að gifta sig aftur, og
Kiki svaraði elskulega, að ef sá rétti
kæmi myndi hún gera allt til að gera
hann hamingjusaman. Meira áð segja
hætta að skrifa! Og þegar hann minnt-
ist á, hvort ekki væri mikið um ástar-
ævintýri meðal kunningjahóps hennar,
svaraði hún skynsamlega, að unga fólkið
nú á dögum geri mikið af því að hald-
ast í hendur, og vitaskuld séu eigendur
þessara handa ekki alltaf Þeir sömu.
Það væri óhrekjandi sannleikur.
Vinsældir sínar á Francoise því fyrst
og fremst að þakka að hún segir sann-
leikann um sína kynslóð.
Hann er alltaf spennandi, og hún seg-
ir sannleikann svo snilldarlega, að þeir,
sem venjulega kæra sig ekki um að
heyra hann, hlýða nú á í ofvæni.
Örsus prins -
Frh. af bls. 35.
an skrokkinn, — það var svo kalt
þarna. — Ég ætlaði að sækja hana Nani
prinsessu, stamaði hann. — Nani, hvaða
prinsessa er það? Kóngurinn strauk sér
um ennið, svo að hrímið hrundi af hon-
um. Nú skildi Úrsus að hann hafði ver-
ið gabbaður, og ætlaði að fara. En kóng-
urinn hélt áfram að spyrja þangað til
hann hafði fengið að vita það, sem hann
vildi. — Særingamanns-óþokkinn hefur
eflaust gabbað þig hingað. En nú skul-
um við gabba hann. Taktu hérna um
fremsta köggulinn á litlaputtanum á
mér, þá verður þú svo sterkur að þú
46 FALKINN
ræður við allt. Úrsus tók í puttann og
þá fór einhver stramur um hann og
hann varð allt í einu fílsterkur. Svo fór
hann.
Særingamaðurinn og Agot höfðu ekki
verið iðjulausir. Agot hafði borað gat á
snj ókofavegginn til þess að geta talað
við Nani, og bað hana daglega um að
eiga sig, — þá skyldi hún losna úr
fangelsinu undir eins. En Nani sagðist
heldur vilja deyja en giftast slægum
ref. Þá fékk Agot særingamanninn til
að búa til rok, og nú fór ísinn að springa
og meira og meira brotnaði af jakan-
um, sem snjókofi Nani stóð á. Agot
kallaði inn til hennar: — Ef þú lofar
að giftast mér skal ég hleypa þér út
áður en aldan ríður yfir jakann. En Nani
sagði: — Ég vil heldur deyja. Þá benti
Agot særingamanninum og hann lét
lygna, en breytti sér í hvítabjörn. Prins-
essan sá gegnum gatið á veggnum hvar
þessi ferlegi björn kom þrammandi.
Bráðum mundi hann mölva niður snjó-
kofann og éta hana lifandi. Hún nötr-
aði af hræðslu. Agot tók kajakinn sinn
og réri burt. Hann var hræddur, þó hann
vissi að þessi björn var enginn annar
en særingamaðurinn. Nú beygði hann
sig í kút og ætlaði að mölva kofann._
Þá blikaði á breitt spjót bak við kof-
ann. Þar var Úrsus kominn. Björninn
stanzaði og lét skína í tennurnar. Úrsus
hjó spjótinu gegnum kofavegginn og
náði í Nani. En nú tók björninn undir
sig stökk. Úrsus varð ekki nógu fljótur
til með spjótið, en Nani hafði náð í
skutulinn hans og skotið honrnn. Björn-
inn veltist um hrygg. Nani hafði hitt
hann. En þetta var enginn björn, heldur
bara bjarnarfeldur og innan í honum
var særingamaðurinn vondi.
Agot hafði flúið á húðkeipnum sínum.
Nú sagði Nani Úrsusi frá hverju hann
hefði hótað henni. En Úrsus þorði aldr-
ei að koma í landið framar. Og Nani og
Úrsus urðu hjón og áttu börn og buru,
grófu rætur og muru.
Jolabréf -
Frh. af bls. 33.
Og sem þér varla hafið gleymt, því
að honum gleymir maður ekki.
Ég hefði átt að bera yður kveðju hans
fyrir löngu, en samt hef ég ekki gert
neinum rangt til með því að bíða þang-
að til núna, því að hann bað mig sjálfur
um að ákveða staðinn, stundina og til-
efnið — aðeins að ég mundi það alltaf
og gleymdi því aldrei.
Ég gleymdi því aldrei. Ég hef munað
það á hverjum degi í þrjátíu ár. Á vor-
in þegar skógargrundin skrýddist blóm-
um og blöðin sprungu út á trjánum,
og á haustin, „þegar gull og purpuri
hélt innreið sína í skóginn og mettaði
hann eldi og glóð“, eins og stendur í
einu kvæðinu hans, sem ég þýddi á
óbundið mál.
En sízt gleymdi ég því um jólin, bezt
mundi ég það, þegar kveðjur flugu hús;
úr húsi, frá vini til vinar, frá manns-
sál til mannssálar:
Á hverjum jólum í þrjátíu ár hef
ég verið að hugsa um að senda yður
kveðjuna hans, en í hvert skipti frest-
aði ég því, því að mér fannst tíminn
ekki kominn til þess, eða kannske var
það ég, sem ekki hafði náð þroska til
þess, ég veit það ekki, ég veit aðeins
að núna í ár skuluð þér fá kveðju hans
og þau orð, sem ég lofaði honum að
koma á framfæri: Segið henni, að hún
hefði átt að treysta mér, segið henni
að ég elski hana nú og alltaf, segið
henni, að síðasta andvarp mitt verði.
andvarp til hennar. Segið það þannig,
að hún skilji það, segið það eins og ein
kona getur sagt annarri: hann elskaði
þig brennandi og að eilífu — þér hefði
verið alveg óhætt að treysta honum.
Nú hef ég sagt það, og nú vitið þér
það, ef þér hafið ekki vitað það áður.
Og það undarlega er, að nú svíður mig
ekkert í hjartað, er ég hugsa þetta og
segi það, og veit að þér vitið það.
En í þrjátíu ár hefur það kvalið mig
að hugsa til þess, að það var ég, sem
átti að bera yður þessa kveðju. í þrjá-
tíu ár — síðan hann fór burt og dó
svo skömmu síðar. Nei, í þrjátíu og
eitt ár. Því að mig kenndi svo til und-
an þessu, undir eins og hann sagði það
við mig í fyrsta skipti: Þér get ég trú-
að fyrir leyndarmáli, þú ert vinur minn,
þú mátt ekki hlæja að mér, þó að þér
sýnist að ég sé gamall, gishærður og
digur, — en þegar þú hittir hana —
eða þó að þú hittir hana aldrei, þá
heilsaðu henni frá mér og segðu--------
Ég hló og lofaði því. Ég hló af því,
að mér fannst hann alls ekki vera gam-
all, mér fannst hann vera sá eini rétti,
þó að ég vissi ekki um árafjöldann
hans, og mér fannst hann alls ekki vera
digur, mér fannst hann vera höfðing-
legur og beinn og fríður og karlmann-
legur. Og mér fannst hár hans vera
eins og silki.
Hann felldi sig vel við mig — ég
veit ekki hvers vegna.
— Þú ert vinur minn, þó þú sért
ung, sagði hann — ég sé á þér, að þú
skilur mig. Þú mundir trúa mér, er
það ekki, ef ég segði, að ég elskaði
þig! Þú mundir ekki vera hrædd við
að hafna öllu því, sem þú hefur og
fylgja mér, — heldurðu það?
Ég hló aftur. Því að hann var ekki
að spyrja mig, hann var að tala við
sjálfan sig. — Og hví skyldi ég ekki
fylgja honum, hvert á land sem hann
færi?
— En þegar þú sérð hana — eða
jafnvel þó að þú hittir hana aldrei, þá
skilaðu til hennar orðsendingu minni!
Segðu, að ég-----------
Ég kinkaði alltaf kolli, þegar hann
sagði þetta. í hvert einasta skipti. Ég
skyldi áreiðanlega muna það.
Vitið þér það — hann var hérna heilt
ár! Og hélt loforð sitt: að koma aldrei
til yðar! Og þegar þér voruð á leik-