Fálkinn - 07.12.1960, Qupperneq 47

sviðinu, þá þorði hann ekki að sjá yður.
Stundum málaði hann borgina rauða,
hann og þessir ungu fylgifiskar hans.
Og eftirá kom hann heim til mín og
bað um að mega hvíla sig í stofunni
minni. Ég hafði svo róandi áhrif á hann,
sagði hann.
En hann hafði ekki róandi áhrif á
mig. Nei! En hann spurði ekkert um
það. Og hefði hann spurt, þá hefði ég
fullvissað hann um að hann gerði það.
Ég var ung þá, og mér fannst þér
ekki vera það, því að þér voruð tíu
árum eldri en ég. Ég hafði séð yður
margsinnis og heyrt talað um yður og
fannst þér ekki vera falleg og ekki
geðfelld. En gáfuð! Og mikil!
— Þú ert vinur minn, þú ert ung
og indæl, sagði hann. — Ég kæri mig
ekkert um að eiga karlmenn fyrir vini
— og ekki heldur konuna, sem ég elska.
Þú ert vinur minn, svo góð, svo mild.
Ég var höfuðverkjaskammtur. Glas af
köldu, tæru vatni. Vinur hans.
En hvað fjúkið var nístings kalt dag-
inn sem hann fór. Eins og í dag. En
þann dag buldi íshagl á hjartanu í mér.
Það gerir það enn í dag.
— Ég vildi gjarnan, að þú kæmir
með mér, vinur minn, sagði hann —
en það er ekki sæmandi. Fólk mundi
misskilja okkur, vertu viss um það!
En mig mundi fólk ekki misskilja, ef
ég færi líka, nei, ekki mig!
En mundu, sagði hann og beygði sig
út í vagngluggann — mundu, að þú
hefur lofað, að einhverntíma, þegar þú
sjálf ákveður, áttu að segja henni þetta
— að hún hefði átt að trúa mér -— að
ég elskaði hana! — Og meira til, sagði
hann, allt það sem þér vitið.
Missiri síðar las ég í blaðinu, að hann
væri dáinn. Hann hafði ekki skrifað mér
eitt einasta skipti, ekki eitt einasta
skipti, einasta vini sínum. Og ég vissi
ekki einu sinni heimilisfangið hans.
Ef til vill hafið þér fengið síðustu
kveðju — bréf? Ég þorði ekki að heim-
sækja yður og spyrja. Ég gat ekki fært
yður kveðju hans strax, — fylling tím-
ans var ekki komin. Eða að minnsta
kosti: ég hafði ekki þroska til þess.
Nú hef ég hann. Fjúkið er svo níst-
ingskalt. Og mér finnst eins og sál míns
elskaða vinar sé úti í þessu veðri. Hún
á ekki heima hjá mér, — viljið þér
skjóta skjólshúsi yfir hana?
Þér eruð ein núna. Ef til vill ein-
mana. Þér hafið leyfi til að elska hann.
Viljið þér gera það —■ ó, viljið þér gera
það?
■Hann sagði mér, að þér hefðuð leyft
sér að kalla yður ísabellu, og einu sinni
andaði hann á rúðuna hjá mér og
skrifaði með fingrinum á frostrósirnar.
Ég hef oft litið á þessa rúðu og þótzt
lesa nafnið yðar á glerinu.
Fyrst í stað var það ekki gert með
neinni vingirni! Æ, nei! Lengi var ég
bitur, þegar ég gerði það — með kulda
og gremju. En nú að síðustu með kvíð-
andi efa: Voruð þér honum samboðin,
ísabella? Hafið þér þjáðst líka? Eins
og hann? Og svo fann ég allt í einu, að
fýlling tímans var komin. Og mín líka.
Þér urðuð að fá gjöfina, sem hann
hafði falið mér að koma til skila. Núna
í dag, þegar allir fá gjafir, einmitt í
dag, verðið þér að fá hana. Hérna er
hún: vissan um, að ást hans var eilíf
og á yður.
Ef til vill eruð þér jafn efunargjörn
ennþá, og þér virtust vera fyrrum, þeg-
ar ég mætti yður stundum á götu. Og
máske hugsið þér með yður, að ej þér
hefðuð haft traust á honum, og ef ‘þér
hefðuð elskað hann — þá mundi ást
hans tæplega hafa orðið jafnviss og
heldur ekki jafneilíf.
Það veit ég ekkert. Ég þekkti hann
ekkert. Ég elskaði hann bara.
Og þessa gjöf fáið þér í dag. En hún
er svo lítil! Því að hún er frá mann-
eskju, sem þér þekkið jafnlítið og þér
þekkið X.
Stúlkan leit upp.
— Veslings maðurinn sem dó. Mikið
hlýtur hann að hafa elskað frúna heitt.
Frúin brosti og starði fram undan sér
eins og í draumi.
— Já — sagði hún — en það merki-
legasta er, að ég get ómögulega munað
hver hann var.
— Og stúlkan, sem skrifar? Henni
hefur líka liðið illa, sagði stúlkan með
samhyggð.
Frúin kinkaði kolli.
— Hræðilega! sagði hún með ánægju-
svip. Það var blátt áfram hörmunga-
saga. Og svona lengi! Hringdu. Flýttu
þér að hringja til hennar systur minn-
ar. Hún má til með að koma!
Fimm krónur -
Frh. af bls. 37
— Ég er að þvo upp! svaraði Mikjáll.
— Hvernig stóð á að þú lentir hérna?
spurði Adda, sem hafði óljóst hugboð
um, að ekki væri allt eins og það átti
að vera.
Mikjáli tókst að gefa henni sundur-
lausa skýrslu, sem henni varð nokkurn
veginn skiljanleg áður en lauk.
— Mér skilst, sagði Adda, — að þú
hafir ekki sérstaklega miklar mætur á
þessari krá.
— Hann er fúlmenni! sagði Mikjáll
og ranghvolfdi í sér augunum.
— Ekki sérlega hjálplegur, hugsa
ég? sagði Adda og beit í fingurinn á sér
og setti upp spekingssvip.
— Einmitt það sama, sem ég ætlaði
að segja, sagði Mikjáll.
Adda leit út um gluggann. Snjókoma
var enn og ófærðin enn meiri en daginn
áður. — Ef mér skjátlast ekki, er mann-
herfan sofandi núna.
Mikjáll var á sama máli og kinkaði
þess vegna kolli.
— Nú skaltu gera alveg eins og ég
segi, sagði Adda. — Ég læðist upp á loft
og held mig í skugganum, én þú kémur .
með bakkann og kastar honum í gólfið,
eins fast og þú getur.
Mikjáll skildi ekki hvaða tilgangur
væri með þessu, en kinkaði dauflega
kolli. Hann var í því sálarástandi, að
hægt var að láta hann gera allt.
— Þú skilur mig, — ég fer upp og þú
dengir bakkanum í gólfið, sagði Adda
og hvarf út úr dyrunum.
Ef nokkuð er til, sem getur vakið
gestgjafa, þá eru það hljóð, sem bera
með sér að verið sé að mölva postulínið
hans. Eins og lesandinn mun skilja, er
ég nú kominn að þeim þætti málsins,
sem drepið var á í upphafi þessarar
frásögu.
Mikjáll hafði framkvæmt sinn þátt
fyrirtækisins óaðfinnanlega. Gestgjafinn
kom að honum, þar sem hann stóð högg-
dofa yfir rústunum af morgunverði
Öddu. Hann starði á gestgjafann, eins
og í leiðslu.
Gestgjafinn var enn í náttskyrtunni
og flókaskónum og pírði augunum um
leið og hann færði sig nær Mikjáli, setti
undir sig hausinn og lét handleggina
dingla. Mikjáll lokaði augunum. í sömu
svifum og gestgjafinn virtist ætla að
láta til skarar skríða, heyrðist rödd
Öddu úr dyrunum að nr. 17.
— Stopp, mannbjálfi! sagði hún fast-
mælt. Gestgjafinn snerist á hæli. Hann
horfðist í augu við Öddu, og augnaráð
hennar negldi hann við gólfið, eins og
hann hefði orðið fyrir eldingu.
— Viljið þér, maður minn, sjá um að
unnustinn minn og ég verðum sam-
stundis flutt — akandi, fljúgandi eða á
kviktrjám — að forstofudyrunum á
Silfrastöðum! Röddin var hörð eins og
stál.
Gestgjafinn áttaði sig, og það er virð-
ingarvert af gestgjafa, sem stendur á
náttskyrtunni og flókaskónum augliti til
auglits við fallega unga stúlku, sem sjá-
anlega er mjög reið.
— Því ætti ég að gera það? spurði
hann.
— Vegna þess, sagði Adda hægt og
lagði áherzlu á hvert orð, — vegna þess,
að meðan þér voruð að vaga niður stig-
ann eins og flóðhestur, skrapp ég inn í
herbergið yðar og hnuplaði buxunum
yðar.
Adda hafði átt kollgátuna, er hún
treysti því að gestgjafinn ætti ekki nema
einar brækur. Og nú voru góð ráð dýr
hjá gestgjafanum. Vindurinn fór úr hon-
um eins og sprunginni blöðru.
— Já, en — síminn er í ólagi, sagði
hann hásum rómi, — lestin gengur ekki
og vegirnir eru ófærir.
— Annaðhvort gerið þér eins og ég
segi eða ég sting buxunum yðar í eld-
inn, sagði Adda.
— Já, — en, hvað á ég að gera, sagði
manngarmurinn kjökrandi, og var nú
orðinn eins og menn í náttskyrtu eiga
að sér að vera.
— Ég sá gamlan sleða út um glugg-
ann hjá mér, sagði Adda, — og í morg-
FALKINN 47