Fálkinn - 07.12.1960, Page 48

un heyrði ég hest hneggja. Ég vona, að
ég þurfi ekki að segja meira.
Gestgjafinn andvarpaði. — Jæja, ætli
maður verði þá ekki að skussa ykkur.
Komið þér með buxurnar!
— Nei, ekki alveg — svo vitlaus er ég
ekki, sagði Adda. — Þér akið okkur
fyrst, og síðan skuluð þér fá buxurnar.
— Dettur yður í hug að ég geti ekið
ykkur svona? sagði gestgjafinn og
renndi augunum niðureftir nærbrókun-
um sínum.
— Mér finnst að þessi búningur sæmi
yður ágætlega, svaraði Adda, — en eng-
inn bannar yður að vefja værðarvoð um
yður, svo að yður verði síður kalt.
★
Adda hélt dauðahaldi um dálítinn
böggul í mórauðum pappírsumbúðum,
en í honum voru buxur gestgjafans.
Þegar sleðinn nam staðar við aðaldyrn-
ar á Silfrastöðum steig hún út ásamt
unnustanum og rétti ökumanninum
böggulinn. Hann þreif hann og ók burt
á fleygiferð, svo að snjóinn skóf undan
meiðunum.
★
Það var farið að rökkva. Adda og
Mikjáll sátu í sófanum við arininn. Út
um gluggann sáu þau kirkjuna með ljós
í öllum gluggum. Og umgerðin um þá
mynd var samsett úrbirkigreinum,þung-
um af snjó. Eldur brann á skíðum og
Adda kreisti úr sítrónusneið ofan í
toddýið hans Mikjáls.
— Við giftum okkur þá í vor, elskan,
hvíslaði Mikjáll.
Adda kinkaði kolli og vatt lokk úr
hári hans um vísifingurinn á sér.
— Og förum í brúðkaupsferð í ein-
hverja krána og sjáum kirsiberjatrén
blómgast, tísti hún og hjúfraði sig að
honum.
Mikjáll hrökk við og sperrti upp aug-
un.
— Adda, þú mátt ekki misskilja mig,
elskan mín; þú veizt að ég vil gera nærri
því allt fyrir þig, en eitt verð ég að segja:
Við förum aldrei framar á neina krá!
Jón sterki -
Frh. af bls. 17
Kuldahrollur fór um hann og honum
fannst loftið vera óþolandi mollulegt.
Hann hallaði sér út að skaflinum.
Fæturnir fengu ekki risið undan þunga
hans.
Og þannig sat hann starandi galopnum
augum út í myrkrið. Óveðrið hamaðist
jafntryllt og áður. Honum varð hugsað
heim til konu og barna. Nú sátu þau
heima í hlýrri og bjartri baðstofunni
og höfðu beðið hans lengi. En fyrst hann
kom ekki mundu þau halda að hann
hefði frestað ferðinni til næsta dags ...
Hann fór að sljófgast. Hann fann nú
ekki lengur til neinna óþæginda vegna
kuldans eða bleytunnar. Og þung, syfju-
leg vellíðan breiddist út um limi hans.
Myrkrið grúfði yfir honum, þungt og
48 FALKINN
lamandi. Það var eins og hann lægi í
gröf, djúpt í jörðu. Hann reyndi að ein-
beita vilja sínum til þess að halda sér
vakandi. Hann vissi að honum var bráð-
ur bani búinn, ef hann sofnaði... En
gæti hann haldið sér vakandi þar til
hríðin væri afstaðin, þá var von ...
En slappleikinn óx. Limir hans dofn-
uðu. Þá stakk hann fingrunum í munn-
inn og beit í. Hann beit fastara, en sá
sársauki leið einnig fljótt úr. Þá féll
hann í eins konar dvala, hann hvorki
vakti né svaf.
Þá barst til hans hljómur gegnum
myrkrið, eins og klukknahljómur úr
fjarska. Hann lá með lokuð augu og
hlýddi á sem í draumi. .. Líkfylgd fór
framhjá ... Hann þekkti andlitin ... Það
voru allir þeir, sem höfðu orðið úti á
heiðinni um hans daga. Aftastur gekk
Sigmundur Björnsson. Hann var grett-
ur í andliti og hæddist að honum ...
Nú voru þeir horfnir. Það var undar-
lega kyrrt og þögult umhverfis hann ...
og hann heyrði konu sína og böm syngja
jólasálminn: í Betlehem er barn oss
fætt... Hann var nú sjálfur staddur
þarna heima og hafði opnað pokana og
útbýtti gjöfunum... En allt í einu var
það líka horfið.
Þá heyrði hann hrópað nafn sitt: Jón,
Jón, á fætur með þig!... Jón, gakk þú
til vinstri — til vinstri!
Hann hrökk upp, settist upp og glað-
vaknaði, eins og það hefði verið kallað
inn í eyrað á honum. Hann starði út í
myrkrið hálfruglaður. Allt í einu vissi
hann upp á hár hvar hann var staddur.
Honum fannst hvíla á sér einhver
þungi, eins og snjórinn yfir honum hefði
steypzt yfir hann. Hann skreið fram að
opinu og gróf sig út.
Hríðin geysaði ennþá, en hann vildi
freista þess að komast brott. — Hann
skjögraði á fætur og þreif stafinn, skjálf-
andi af kulda. Eitt andartak fannst hon-
um hann vera of örmagna til að geta
haldið áfram. En svo komu hin leyndar-
dómsfullu orð aftur fram í huga hans,
eins og hann heyrði þau sögð á ný.
Gakk þú til vinstri. .. til vinstri, end-
tók hann.
Hann var ekki lengur á báðum átt-
um, honum hafði verið sagt til vegar á
dularfullan hátt.
Hann fálmaði eftir pokunum og fékk
varpað þeim á axlir sér með erfiðismun-
um, síðan staulaðist hann af stað út í
myrkrið.
Hríðin kippti honum fram og aftur,
eins og hann hefði verið sviptur öllu
afli og bolmagni. En hann barðist á-
fram til vinstri og tautaði orðin fyrir
munni sér, eins og þau gætu gefið hon-
um mátt.
Hann fálmaði fyrir sér með stafnum,
því að hann óttaðist gilin. Og loks virt-
ist honum fara að halla undan fæti.
Öðru hverju lá við að hann hrasaði
og félli, en það var eins og hríðin bæri
hann uppi. Hann reikaði áfram eins og
maður í svefni, nú þegar hann var loks-
ins kominn af stað.
En allt í einu nam hann staðar, ein-
blíndi fram fyrir sig og studdist við
stafinn til að geta staðið kyrr.
Langt úti í myrkrinu skein lítið ljós
... ekki stærra en auga, fannst honum.
Svo sýndist honum það hreyfast allt í
einu, hoppa upp og niður, eins og það
hoppaði stein af steini.
í sama vetfangi byrjaði hjarta hans
að slá, eins og það vaknaði af dauðadái.
Hann gekk á ljósið .. . en það kom
ekki nær ... Þá setti hann hendumar
fyrir munninn og hrópaði:
„Halló ... halló ... halló!“
En enginn svaraði nema stormurinn.
Svo æpti hann að nýju og stóð svo
grafkyrr og hlustaði.
Þá fannst honum hann heyra óm af
kalli, sem heyrðist óglöggt gegnum
stormgnýinn. Og hann hrópaði aftur og
aftur.
Það var sem hann hefði náð kröftum
sínum aftur. Hann hljóp áfram, en hras-
aði og spratt upp aftur. Þá heyrði hann:
„Jón . .. Jón! Er það Jón?“
„Já, það er ég,“ svaraði hann hárri
röddu. Hann kannaðist við málróm konu
sinnar. Það var hún!
Eftir andartak mættust þau.
„Guði sé lof, Jón,“ andvarpaði hún
og lýsti framan í hann með ljóskerinu.
. „Já, guði sé lof... Já, guði sé lof...“
endurtók hann, og nú brást honum
röddin.
Þá sá hún óðara hvað honum leið.
„Komdu, Jón . .. Komdu!“ sagði hún
áköf. Hún tók undir hönd hans til að
styðja hann, og lýsti framundan með
ljóskerinu.
Hún lagði arm hans yfir herðar sér,
þegar hún fann að hann reikaði í spori.
„Þú verður að halda áfram. Bráðum
komum við heim.“
„Já, já . . . já, já,“ svaraði hann sljór
eins og allt færi framhjá honum.
Fyrst þegar hún hafði komið honum
í baðstofuna, sá hún hversu langt hann
var leiddur. Hún reif pokana af öxlum
hans og leiddi hann til sængur. Hann
hné út af lémagna með hönd undir kinn.
Hár og skegg var gaddfrosið og fötin
freðin, svo að brakaði í þeim við hverja
hreyfingu. Hún hafði engin umsvif, en
reif klæðin utan af honum og velti hon-
um upp í rúmið, en börnin störðu á með
skelfingu. Síðan sótti hún ketilinn, sem
var yfir eldinum og hellti heitum drykk
í könnu og blandaði með brennivíni.
Hún lyfti upp höfði hans og hellti
blöndunni niður í hann dropa fyrir
dropa.
„Drekktu nú, Jón, drekktu nú, Jón.“
Síðan tók hún ullarábreiðu og tók að
núa fætur hans og brjóst og linnti ekki
fyrr en hún fann, að honum hlýnaði
og heyrði hann draga andann djúpt og
rólega.
Þá reis hún upp og lét börnin koma
að rúmstokknum.
„Komið þið hingað til pabba,“ sagði
hún og brast í grát. „Það er vegna ykk-
ar og mín að hann er svona þreyttur.“
Þannig sat hún allt jólakvöldið, þakk-