Fálkinn - 07.12.1960, Síða 49

lát og róleg í skapi. Hún hafði fundið
það á sér að hann var á fjallinu. í rökkr-
inu hafði hún lagt sig út af. Hún vissi
varla hvort hún var vakandi eða sof-
andi. En allt í einu hafði hún séð hann
sitja í snjónum uppi á fjallinu, um-
kringdan dauðum mönnum. Þá hafði
hún þotið upp og kallað nafn hans,
— hrópað að hann ætti að ganga til
vinstri.
En þegar leið á kvöldið og hann kom
ekki, fór hún að skilja, að eitthvað hefði
komið fyrir hann.
Þá hafði hún tekið ljóskerið og farið
upp eftir. Hún vissi ekki til hvers. En
nú skildi hún það.
„Guði sé lof og dýrð,“ sagði hún og
strauk yfir úfið hár hans.
Síðan hjálpaði hún börnunum í rúmið.
En pokana hreyfði hún ekki. Þá átti
hann sjálfur að opna.
Hún sveipaði um sig sjali og settist á
stólinn. Hún ætlaði að vaka. Hann mátti
ekki vakna án þess að mæta augnatilliti
hennar og vita hvar hann var staddur . ..
Leitað Ijósmóður-
Frh. af bls. 27.
fötu í hendinni — þú verður að koma
og grafa stíg að fjósinu.
— Já, nú kem ég. —
Hann fékk skyndilega undarlega
mikla löngun til að slá sig til riddara
í hennar augum enn einu sinni. Ef til
vill yrði það í síðasta sinni, en — það
var sem byrðin af nýrri ábyrgð hefði
leyst unga krafta í líkama hans úr læð-
ingi. Hann kastaði snjónum, svo að
hann flaug yfir skaflana og var orðinn
sveittur áður en hann komst að fjós-
dyrunum.
Amma starði á hann stórum augum
og brosti, en sagði ekki neitt. Hann
sagði heldur ekkert, þau gengu aðeins
inn í fjósið.
Aðfangadagur! Það er aðfangadagur
í dag, hugsaði Árni litlu um leið og
hann vaknaði á dimmu hlöðuloftinu og
heyrði dýrin jórtra á morgungjöfinni.
Hann skildi ekki vel hvað afi og
amma voru að tala um niðri í fjósinu,
en fann til hlýju og öryggis yfir því,
að þau sátu þar og mjólkuðu kýrnar,
svo að söng í fallegu tréfötunum. Smám
saman fannst honum þessi söngur svo
indæll, að honum fannst hann----------
og hann féll í djúpan, væran svefn án
þess að hugsa frekar.
Hann vaknaði á ný við að ókunnug
kona kom inn í fjósið. Hún talaði hárri,
skýrri röddu. — Nei, það er ekki nauð-
synlegt. Svefn og hvíld fæ ég nóg af
seinna og ef ég verð hér til morguns,
vil ég verða til gagns eins og þið hin.
Þeirra launa krefst ég, skaltu vita,
Ingjebrikt.
Síðan gekk hún aftur til bæjar og
Árni litli skildi, að fleira yrði ekki
sagt í þessu máli. En hann varð að
bæta eitthvað úr þessari nagandi óvissu,
sem ætlaði alveg að kæfa hann. A.m.k.
varð hann að deila henni með öðrum.
— Inga, hvíslaði hann varlega að
systur sinni. — Sefurðu, Inga? —
— Nei, en þú?
— Nei. — Veiztu, að Ane er kom-
in —?
— Já, ég heyrði til hennar í fjósinu
áðan.
— Hvað heldurðu um það —?
— Ég held, að við höfum eignazt
nýjan bróður, sagði Inga stolt.
— Af hverju heldurðu það?
— Ég heyrði þau minnast á það áðan.
— Ertu alveg viss?
— Já, næstum.
Það varð dauðaþögn. Það var eins og
þetta hvísl hefði fært þau þangað, sem
orð voru bannhelg.
Þegar börnin þrjú komu til bæjar
fundu þau strax, að eitthvað hafði kom-
ið fyrir og að eitthvað var ekki eins
og áður. Þeim fannst eins og það væri
aðfangadagur, og þó ekki aðfangadagur.
Þau gátu ekki fyllilega gert sér grein
fyrir hvort eitthvað væri að og hvað
það gæti þá verið. Ane gekk þarna að
störfum, eins og þau höfðu búizt við.
Afi og amma voru þarna líka og einnig
mamma. En byssan hans pabba lá brot-
in við skápinn, og hvar var pabbi? Þau
ætluðu að spyrja að því, þegar mamma
kallaði til þeirra gegnum opnar dyrnar.
— Þið verðið að koma og sjá hann
litla bróður ykkar.
Þau urðu svo undarlega lítil og magn-
laus við þessa rödd. Það var sem ís-
múr hryndi — og þau stóðu þarna og
horfðu á mömmu brosa — milt og ást-
úðlega, svo fallega klædda, að þau urðu
næstum feimin. -—
Svo stóðust systurnar ekki freisting-
una. Þær komu alveg að rúminu og
sögðu báðar í kór:
— Ó, hvað hann er lítill og falleg-
ur — —
Árni litli stóð og barðist við grát-
inn og vissi ekki hvað hann átti að
segja. Loks sagði hann:
— Hvar er pabbi?
Þessu var ekki svarað, því að í sömu
andrá birtist pabbi í dyrunum. Andlitið
var torkennilegt og bundið um vinstra
handlegginn, svo aðeins sást á fingur-
gómana.
— Jæja, Árni, sagði hann hlæjandi,
þegar hann sá, hvernig barnið starði á
hann. — Þarna sérðu hvernig fer, þeg-
ar maður reynir að handsama úlfa með
berum höndum — —
— Með berum höndum? sagði Árni
ruglaður. — En hafðir þú ekki byssu?
— Jú, byssuna. En heldurðu ekki að
brennisteinninn hafi eyðilagzt, svo að
hún varð óvirk, þegar ég ætlaði að
skjóta öðru skotinu. — Ég átti í höggi
við tvo úlfa, og það var aðeins fyrir
heppni, að mér tókst að rota annan áð-
ur en ég datt og--------
— Og hvað — —?
— Já, og svo, sagði pabbi hægt, —
svo — það verður þú heldur — —.
Hann sagði ekki fleira, því að afi kom
skyndilega og allir þögnuðu. — Já, já,
sagði hann lágt. — Það var áreiðanlega
ekki okkur að þakka, að fór sem fór,
jafnvel þótt það væri á elleftu stundu.
— Annars — hann ræskti sig og
þagnaði — annars held ég, að við ætt-
um ekki að segja meira um þetta núna,
því að ef við ætlum að halda jólin
hátíðleg á þessum bæ, finnst mér kom-
inn tími til að hugsa um það. Ég held
við ættum að byrja á að fara með jóla-
glaðning til fuglanna, — finnst þér ekki,
Árni?
Rödd hans skalf, er hann sagði það
síðasta. Veikur, næstum ókennilegur
skjálfti ....
(Saga þessi ar byggð á sannsöguleg-
um viðburðum, sem gerðust í Sunnylven
á Sunnmöre í Noregi 1848. Býlið fór
í eyði skömmu síðar, þar sem lífshœttu-
legt var að ganga gegnum dalinn að
býlinu mestan hluta vetrar).
FALKINN
49