Fálkinn - 07.12.1960, Síða 50

Minnisstæðasta
jólakvöldið -
Frh. af bls. 29
Ég sat í herberginu og las. Ég hafði
fengið nóg af bókum á Landsbókasafn-
inu. Um kvöldið fór ég út og gekk um
bæinn. Og þá fann ég þá mestu matar-
lykt, sem ég hef fundið um ævina. Ég
gekk um bæinn þveran og endilangan
og ég hef aldrei á ævi minni fundið
aðra eins matarlykt. Ég finn hana enn.
Mér er þetta jólakvöld minnisstætt
af því, að það varð jólakvöld úr þessu,
þrátt fyrir allt. Ég rölti heim í her-
bergið, sat í frakkanum við gluggann,
sem var alsettur frostrósum, Ég sat
lengi og horfði á þetta jólaskraut á rúð-
unni, — sat þar til ég varð syfjaður
og datt út af.
Seinni jólin voru síðustu jól mín í
Noregi 1936. Þar bjó ég við allsnægtir.
Ég hafði 'mjög fallega íbúð í Osló og
hélt vinum mínum veizlu. Um kvöld-
ið, þegar dóttir mín var sofnuð, fór
ég út og gekk um Osló nákvæmlega á
sama hátt og ég hafði gengið um Reykja-
vík forðum. Þá uppgötvaði ég allt í
einu, að sál borgarinnar var horfin mér.
Ég átti ekki erindi við neinn. Það var
24 stiga frost og ég var vel klæddur.
Það var undarlegt að sjá auðar göturn-
ar, húsin, lokaða gluggana, — þessa
borg, þar sem ég hafði fengið allt, sem
ég vildi. Nú var þetta allt orðið dautt
og sálarlaust. Horfið úr hlutunum það
sem gerði þá ríka og gaf þeim lit. Mér
fannst eins og ég væri staddur á jörð,
sem einhverntíma hefði verið búið á.
Það var allt farið. Dautt ....
Heimþráin hafði náð tökum á mér.
Alkar að norðan -
Frh. af bls. 13
— Þessi, sem var með húfuna.
— Sagðirðu ekki hann væri alkóhól-
isti?
— Hann getur unnið i verzlun fyrir
því.
— Það er skrítið.
— Það er engin sönnun upp á aum-
ingjaskap að vera alki, sagði ég.
— Nei, hvað er þá aumingjaskapur?
— Við getum bæði verið alkar, þótt
við vitum það ekki.
— Ég anza ekki þessari vitleysu.
— Kannski eru allir alkar, en fara
bara misjafnlega með það.
— En bindindismenn.
— Það eru ekki annað en skynsamir
alkar, sagði ég.
— Það er skrítið.
— Hann vinur minn, þessi berhöfð-
aði, vissi ekki honum þætti gott brenni-
vín fyrr en hann byrjað að drekka það.
50 FALKINN
— En þessi Lalli eða Balli með húf-
una?
— Hann drakk brennivín til að herða
sig upp.
— Herða sig upp?
— Já, strákur, sem lendir í ýmsu,
verður að herða sig upp.
— Þurftir þú að herða þig upp.
— Auðvitað.
— Og hvernig herðist maður upp.
— Þarna sérðu; þú værir til með það.
— Ég var nú ekki að hugsa um ann-
að en lífsbaráttuna almennt.
— Þú yrðir prýðilegur alki.
— Nú?
— Þetta með lífsbaráttuna. Það var
gott.
— Æ, mig varðar ekkert um þetta.
— Hann þurfti líka brennivín vegna
baráttunnar.
— Hver?
— Balli.
— Heyrðu,
— Já.
— Hvernig stendur á að þú ert ekki
alki.
— Ja, það væri nú ekki þægilegt.
— Er nokkuð spurt að því.
— Að vera alki er líka að vera stolt-
ur af veseninu. Ég hef mitt vesen. Það
er þessi hjólastóll.
— Og ef þessi Lalli eða Balli væri
í hjólastól?
— Þá hefði hann aldrei lent í þessu
með baunadósina.
— Hvað kemur þetta baunum við?
— Það þarf heila fætur til að brjót-
ast inn í verzlun eftir baunadós.
— Hafði hann hert sig upp til þess?
— Nei, ekki til þess, en hann var
orðinn svangur.
— Hvað gerðu þeir við hann?
— Ekkert. Þeir fundu hann um morg-
uninn sofandi undir hrúgu af niður-
suðuvafningi og reistu hann upp, dust-
uðu af honum og báðu hann vel að lifa.
— Þá held ég hann hafi ekki þurft
að kvarta.
— Þú skilur þetta ekki. Það var slæmt
að lenda í þessu fyrir norðan. Hérna
veit enginn af svona gluggavillu, og þótt
blöðin birti frétt um hana, fylgir nafnið
aldrei. Fyrir norðan þurfti engin blöð
og enga nafnbirtingu. Fólk bara vissi
þetta, en það hugsaði aldrei út í þá stað-
reynd, að næstu dyr voru að verzluninni
þar sem hann vann.
— Og nú er hann kominn á Bláa
bandið.
— Einmitt.
— Hann hefur þurft að herða sig
þetta mikið upp.
— Einmitt.
— Samt hefur hann borgað baunadós-
ina.
— Hann fann aldrei neina helvítis
baunadós.
Konan fór fram og ég var einn eftir
í stofunni að hugsa um þessa vini mína
að norðan, sem voru þessa dagana að
láta hressa upp á skrokkinn og andann
á Bláa bandinu. Ég hafði heyrt að Al-
máttugur sjálfur væri dálítið hafður um
hönd í þeirri stofnun og það gat verið
hollt fyrir þá að kynnast honum þótt
seint væri. Menn voru að minnsta kosti
ekki eins heiftarlega eftir sig af honum
og brennvíni. En samt sannaði það eitt
með öðru, að fólk gat orðið alkar í mörg-
um greinum.
Konan hafði verið stutt frammi, þeg-
ar hún kom aftur eftir ganginum og
kallaði:
— Þeir eru á leiðinni hingað.
— Þeir hverjir.
— Þessir að norðan.
— Heyrðu, hentu hálsbindinu í mig.
Ég get ekki tekið á móti þeim eins og
ræfill.
— Og þú verður að fara í jakkann.
— Auðvitað. Stattu ekki þarna eins
og þvara.
Hún henti þessu í mig í sama mund
og þeir hringdu dyrabjöllunni og ég
setti á mig bindið og mjakaði mér í
jakkann meðan hún fór til dyra. Stóll-
inn minn er þannig, að ég get ýtt mér
áfram með höndunum þegar ég vil og
ég færði mig fram í ganginn til að taka
á móti þeim.
Þeir voru ósköp fölir og alvarlegir
þegar þeir komu upp. Ég fór á undan
þeim inn í stofuna, þegar við höfðum
heilsast. Þeir sögðust hafa verið að leita
að húsinu en ekki áttað sig á númerun-
um fyrr en þeir voru komnir neðar í
götuna. Seinna, þegar þeir höfðu drukk-
ið kaffið og þegar ég hafði sagt þeim
allt um það, hvernig ég lamaðist og
hvernig tryggingarnar greiddu mér ör-
orkubætur og hvernig ég væri öðru
hverju að skrifa til að auka tekjurnar,
þá datt það upp úr Balla, að þeir væru
hér í Reykjavík til að keppa á lands-
móti 1 skák.
Indriði G. Þorsteinsson.
Miðsvetrarveizlan-
Framh. af bls. 19.
heimtar hún dýrkun nokkurs manns,
ekki einu sinni þakklæti. Menn þekkja
hana, virða og óttast. Nú bar okkur
aðeins að gera hinum byggðunum við-
vart, þá kæmu gistivinirnir og dagarnir
liðu við bumbuslátt og félagsgleði, en
þó fyrst og fremst við mat.
Fám dögum síðar hélt ég ferð minni
áfram með sleðann hlaðinn kjöti og ná-
hvelistönnum, og mér fylgdu minning-
arnar um allt það, sem ég hafði séð,
um jól, þar sem hver mínúta var lof-
söngur til gleðinnar og þrunginn þeirri
elsku til lífsins, sem ég mun aldrei geta
gleymt meðan ég lifi.
HriAtjáh (juÍlauyAMh
hæstaréttarlögmaður.
Hafnarstræti 11. — Sími 13400.
Reykjavík.