Fálkinn - 05.04.1961, Blaðsíða 12

Efnið í þessum kjól frá Pierre
Cardin er eins skásniðið og
frekast er unnt. — Beltið und-
irstrikar þetta fullkomlega.
Laus slá úr sama efni og pils-
ið á samkvæmt skoðun Ninu
Ricci að koma í staðinn fyrir
kápu í vor og sumar.
pG HAFÐI oft séð Galdrabúðina og
einu sinni eða tvisvar hafði ég.
farið framhjá henni, glugga með freist-
andi smáhlutum, svo sem töfrakúlum,
töfrahænsnum, undursamlegum keilum,
búktalarabrúðum, efni í körfugaldurinn,
spilum, sem litu út eins og venjuleg
spil, og öðru þvílíku. En mér hafði aldr-
ei komið til hugar að fara þar inn, fyrr
en dag nokkurn að Gip togaði mig á
fingrinum alveg upp að glugganum, og
það eiginlega mér að óvörum. Og hann
hegðaði sér þannig, að ég gat ekki ann-
að en farið inn með hann. I sannleika
sagt hafði ég ekki haldið að hún væri
á þessum stað. Þetta var yfirlætislaus
framhlið af Regent Street, á milli mál-
verkabúðarinnar og búðarinnar þar sem
hænuungarnir hlaupa um nýkomnir úr
útungunarvélunum. En það vaj- ekki
um að villast, þarna var hún, Ég hafði
ímyndað mér að hún væri nær Cirkus,
eða handan við hornið í Oxford Street,
eða jafnvel í Holborn, mér hafði alltaf
virzt hún í þeirra átt, dálítið óaðgengi-
leg og eins og í hillingum. En hvað sem
því leið, hér var hún og það iskraði í
rúðunni undan feita vísifingurgómnum
hans Gips.
,,Ef ég væri ríkur, mundi ég kaupa
mér þetta,“ sagði Gip, og benti á Egg-
ið sem hverfur, „og þetta,“ sem var
Grátandi barn ákaflega eðlilegt, „og
þetta,“ sem var eitthvað mjög dular-
fullt og hét að því er smáspjald til-
kynnti, Kaupið eitt og vekið undrun
vina yðar.
„Það er hægt að láta allt hverfa undir
svona keilu,“ sagði Gip, „ég hef lesið
um það í bók.“
„Og þarna, pabbi, er fimmeyringur-
inn, sem hverfur, þeir hafa bara snúið
honum svona, svo að maður geti séð
hvernig farið er að því.“
Hann Gip hefur hæverskuna frá henni
móður sinni, blessaður drengurinn, og
hann var ekkert að rella um að fá að
fara inn, heldur togaði bara ósjálfrátt í
fingurinn á mér, í áttina að dyrunum,
og lét þannig skiljast hvað hann vildi.
„Þessi þarna,“ sagði hann og benti á
Galdraflöskuna.
„Ef þú ættir þessa?“ sagði ég, og við
þetta hálfkveðna loforð leit hann upp,
og andlit hans ljómaði.
„Ég mundi sýna Jessie frænku hana,“
sagði hann, hugulsamur eins og hans
er vandi.
„Það eru innan við hundrað dagar
þangað til þú átt afmæli Gibles“, sagði
ég og tók um hurðarhúninn.
Gip anzaði ekki, en tók þéttar um
fingurinn á mér og þannig gengum við
inn í búðina.
Þetta var engin venjuleg búð, það
var galdrabúð, og í stað þess að taka
forystuna og verða mikil'l á lofti eins
og Gip hefði gert í venjulegri leikfanga-
búð, lét hann mig bera vandann.
Þetta var lítil og þröng búð, ekki sér-
lega vel lýst, og bjallan yfir hurðinni
gaf aftur frá sér raunalegan hljóm þeg-
ar við lokuðum á eftir okkur. Um stund
vorum við einir og gátum litast um. Það
stóð tígrisdýr úr hertum pappa á gler-
kassanum, sem var yfir lágu afgreiðslu-
borðinu — alvarlegt tígrisdýr með vin-
gjarnlegt augnaráð, sem velti vöngum
á kerfisbundinn hátt. Þarna voru marg-
ar krystalkúlur, postulínshönd, sem hélt
á galdraspilum, ýmsar stærðir af skál-
um með töfrafiskum, og óskammfeilinn
galdrahattur, sem blygðunarlaust lét
skína í gormana. Á gólfinu stóðu spé-
speglar, einn sem gerði mann langan
og mjóan, annar sem sýndi mann fóta-
lausan og með úttútnað höfuð, og sá
þriðji sýndi mann stuttan og digran
eins og aumingja, og á meðan við vorum
að hlæja að þessu kom kaupmaðurinn
fram, eða það held ég að hann hafi
verið.
Að minnsta kosti stóð hann þarna á
bak við afgreiðsluborðið, einkennilegur,
gugginn, dökkhærður maður, með ann-
að eyrað stærra en hitt, og höku eins
og táhettu á stígvéli.
„Hvernig get ég þóknast yður?“ sagði
vhann og breiddi sína löngu útglenntu
töfrafingur á glerkassann. Við hrukk-
um við þegar hann birtist okkur þann-
ig allt í einu.
„Mig langar til að kaupa nokkrar auð-
veldar smáglettur handa drengnum
mínum,“ sagði ég.
„Sjónhverfingar? Vélfræðilegar? Eða
úr dýraríkinu? sagði hann.
„Eitthvað skemmtilegt," sagði ég.
„Hm, sagði kaupmaðurinn og klóraði
sér í höfðinu eins og hann væri að hugsa
sig um, svo dró hann glerkúlu út úr
höfðinu á sér.
„Eitthvað í þessa átt?“ sagði hann og
rétti hana að okkur.
Þetta kom mér á óvart. Ég hafði þrá-
sinnis séð þetta bragð leikið á skemmt-
unum, það er fastur liður á dagskrá
galdramanna, en ég átti ekki von á því
hér. „Þetta er ágætt,“ sagði ég og hló.
„Já, er það ekki?“ sagði kaupmaður-
inn.
Gip rétti fram lausu hendina til að
taka við kúlunni, en greip í tóman lófa.
„Hún er í vasa þínum,“ sagði kaup-
maðurinn. Og þar var hún.
„Hvað kostar hún?“ spurði ég.
„Við tökum ekkert fyrir glerkúlur,"
sagði kaupmaðurinn kurteislega, „við
fáum þær.“ Hann tíndi eina út úr oln-
boganum á sér „ókeypis" Hann tog-
aði aðra úr hnakkanum og lagði á
borðið við hlið þeirrar fyrri. Gip skoð-
aði kúluna sína af mikilli kostgæfni,
leit svo spurnaraugum á hinar tvær og
loks rannsakandi á kaupmanninn, sem
brosti og sagði: „Þú mátt eiga þessar
líka, og ef þú hefur ekkert á móti því,
eina úr munninum á mér. Svona.“
Gip ráðfærði sig þögull við mig um
stund, lagði síðan kúlurnar fjórar til
hliðar án þess að mæla orð, tók svo
aftur fingur minn traustataki og jafnaði
sig fyrir það sem næst kæmi.
„Allar smáglettur fáum við á þennan
hátt,“ sagði kaupmaðurinn.
Ég hló, eins og maður hlær að skrítlu.