Fálkinn - 05.04.1961, Blaðsíða 32

Lausn á verölaunakrossgátu nr. 11
Fjölmargar lausnir bárust á verS-
launakrossgátu nr. 11. Dregið var úr
réttum lausnum og upp kom nafn
Gyðu Brynjólfsdóttur, Heiðargerði 19,
Reykjavík. - Rétt lausn birtist hér
að neðan.
B A IC S A R X Á S X X X X X
X D E T T U R X K X X X X X.
S X F É X N 0 L 0 X X X X X
K Á L F X U R A L X X X X X
F L A N X N X I L X X X X X
X S V I K A H R A p p U R X
X X I R X X A X L A R F A R
X X K X 11 E n X E R F I Ð I
X X X K A R p X I R E N A N
X X X A F T A N K U L X R S
X X X R í N X F U R U X A 6
X p R E D I K A R I R A N I
gangstéttarbrúnina og stöðvaði leigu-
bil með því að lyfta regnhlífinni minni.
„Stöðvarbíll,“ sagði Gip og hrifning
hans náði hámarki.
Ég hjálpaði honum inn í bílinn, gat
með naumindum munað heimilisfang
mitt, og sté svo inn á eftir honum. Ég
fann fyrir einhverju óvenjulegu í jakka
vasa mínum og þreifaði og fann gler-
kúlu. Ég þeytti henni ólundarlega í göt-
una.
Um stund þögðum við báðir.
„Pabbi,“ sagði Gip loksins. „Þetta var
alvörubúð."
Þá vaknaði hjá mér sú spúrning,
hvernig hann hefði litið á þetta. Hann
leit út fyrir að vera algjörlega óskadd-
aður — enn sem komið var, ágætt, hann
var hvorki óttasleginn né ruglaður, hann
var bara alsæll eftir skemmtilegan dag,
og í fangi hans voru fjórir bögglar.
Fari það grábölvað! Hvað skyldi vera
í þeim?
„En,“ sagði ég, „litlir drengir geta
ekki farið í svona búð á hverjum degi.“
Hann tók þessu með sínu venjulega
jafnaðargeði, og sem snöggvast þótti
mér leitt að ég skyldi vera faðir hans,
en ekki móðir, og gæti þess vegna ekki
kysst hann þarna í leigubílnum okkar
íyrir allra augum. Þegar öllu er á botn-
inn hvolft, þá er þetta ekki svo voða-
legt, hugsaði ég með mér.
En ég var samt ekki í rónni fyrr en
við höfðum opnað bögglana. Þrír þeirra
höfðu inni að halda kassa með hermönn-
um, ósköp venjulegum tindátum, en svo
vönduðum að efni og gerð að Gip
gleymdi alveg að upprunalega höfðu
þeir verið töfraleikfang af hinni einu
sönnu gerð. Og úr hinum fjórða kom
32 FÁLKINN
kettlingur, lítill hvítur bráðlifandi
kettlingur, hraustur, kátur og lystugur.
Það var eins og mér gæfist stundar-
fró við að sjá það, sem úr bögglinum
kom. Ég veit ekki hversu lengi ég var
á vappi í barnaherberginu ....
Þetta átti sér stað fyrir sex mánuð-
um, og nú er ég farinn að halda, að allt
sé með felldu. Kettlingurinn var einung-
is gæddur þeim töfrum, sem kettlingum
eru eiginlegir, og hermennirnir virtust
svo staðbundnir sem nokkur herforingi
gat óskað sér. Og Gip?
Allir hugsandi foreldrar hljóta að
skilja, að ég verð að fara varlega í sak-
irnar við Gip, en dag nokkurn gekk ég
þó svo langt, að ég sagði: „Hvernig þætti
þér, ef dátarnir þínir lifnuðu við og
færu að ganga um af sjálfsdáðum?“
„Mínir gera það,“ sagði Gip, „ég þarf
ekki annað en að segja eitt orð, sem ég
kann áður en ég opna lokið.“
„Og þá ganga þeir einir um?“
„Já, pabbi, alveg. Ég mundi ekki vilja
þá, ef þeir gerðu það ekki.“
Ég lét ekki í ljós neina undrun né
vanþóknun, en síðan hef ég einu sinni
eða tvisvar sætt lagi að koma honum
að óvörum, þegar hermennirnir hafa
verið uppi við, en fram til þessa hef ég
ekki séð þá hafa neitt það í frammi er
minnt gæti á galdra ....
En það er aldrei að vita.
Svo er það líka hin fjárhagslega hlið
málsins. Ég hef þann óviðráðanlega
vana að greiða alla reikninga. Ég hef
oftsinnis gengið upp og niður Regent
Street í leit að þessari búð, og satt að
segja liggur mér við að halda að heiðri
mínum sé borgið, hvað þetta snertir.
Og úr því þeir þekkja nafn og heim-
ilisfang Gips, þá get ég eins vel látið
þessa menn, hverjir sem þeir kunna
að vera, senda reikninginn þegar þeirra
tími kemur.
Parísartízkan -
Frh. af bls. 11
Sniðið er allt mjög laust og mikið
um lausar slæður, sem vafið er um háls
og herðar og endarnir látnir lafa. Ann-
ars gefa myndirnar nokkra vísbend-
ingu og sýna, að sniðin eru mjög marg-
vísleg.
Helztu litirnir eru allir fölir og mattir
litir, einna líkastir pastellitum. Allir
grænir litir eru mjög mikið í hinni
nýju tízku og einnig er hvítt og blátt
mikið notað.
Mjúk og lin efni eru mikið notuð.
„Slim Look“ mun sennilega hafa það
í för með sér, að megrunaræfingar verði
enn þá tíðari meðal kvenfólks en þær
hafa verið. Það er nefnilega í anda
þessarar nýju tízku, að vera tágrönn í
útliti. Einnig á kvenfólkið að vera ung-
legt og barnslegt í útliti, og er fyrir-
myndin hin nýja og unga forsetafrú
Bandaríkjanna, Jacqueline Kennedy.
Lykillinn -
Frh. af bls. 26
sér í fallinu. En ég reisti hann við til
þess að geta slegið hann niður aftur.
Svo lagði ég hann til ofan á mélsekki
í vagninum, svo að hann fengi að sofa
á mjúku og svæfi það sem eftir var leið-
arinnar.
Og svo fór ég að leita að lyklinum
að handjárnunum. Ég varð að losa um
tengslin- okkar sem fyrst, því að eftir
kortér mundi lestin fara upp brekku og
hægja á sér. Og þá yrði hægur vandi
að hoppa út í frelsið.
Ég leitaði og leitaði. Nú var lestin
komin neðst í brekkuna, og smátt og
smátt dró úr hraðanum. En ég fann
engan lykil. Ég leitaði í öllum vösum
sýslumannsins með frjálsu hendinni og
á öllum hugsanlegum stöðum. En hvergi
fann ég lykil . . .
Ég froðufelldi af vonzku og hlamm-
aði mér á dausinn við hliðina á sýsla —
það reyndist miklu erfiðara að losna
við hann en mér hafði dottið í hug.
Kortéri áður en við áttum að koma til
Green West opnaði hann glyrnurnar.
Ég laut niður að honum. — Fáðu mér
lykilinn, sagði ég. — Annars . . .
Hann hló lágt og spekingslega.
— Ég hef alltaf þá venju að fleygja
lyklinum undir eins og ég hef hand-
samað hættulega glæpamenn, sagði
hann. Það getur alltaf hugsazt, að lyk-
illinn komist í annarra manna hendur.
En á lögreglustöðinni er enginn vandi
að saga handjárnin sundur.
Ég andskotaðist yfir þessari óheppni.
Undir eins og lestin nam staðar í
Green West og kipptist við um leið, var
hurðinni lokið upp. Tveir lögreglumenn
komu inn í dyrnar — með skammbyssur
á lofti.
— Verið þér velkominn, sýslumaður.
En hvað hefur komið fyrir . ..
Þeir sáu á svipstundu hvernig kom-
ið var.
— Það tekur varla að minnast á
það, sagði hann. — Það kemur oft fyrir
að svona peyjar komast í vont skap. Vilj-
ið þið gera svo vel að opna handjárnin.
— En lykillinn?
— Æjá, lykillinn, vel á minnst, sagði
hann og sneri sér að mér. Ég stakk hon-
um í vasa þinn. Mér þótti hann vera
öruggari þar en í mínum eigin vasa.
Mér datt í hug að þér mundi ekki detta
í hug að leita í þínum vasa, ef þú færir
að beita brellum . . .
Annar lögreglumaðurinn stakk lúk-
unni ofan í hægri vasa minn. Þar lá
lykillinn, sem ég hafði verið að leita að!
í vasa mínum!
Lögreglumennirnir í Green Town
voru ekki eins sniðugir og sýslumaður-
inn í heiðabyggðinni. Ég strauk nefni-
lega um nóttina og enn er ekki farið að
herða snöruna að hálsinum á mér.