Fálkinn - 05.04.1961, Blaðsíða 25

undrast hver þorparinn geti verið,
sem sýnir svo litla tillitssemi og svo
botnlaust ábyrgðarleysi gagnvart börn-
unum, sem voru alls óvön allri var-
kárni hér við þessa friðsælu götu. Og
þetta gat aðeins endað á einn veg. Með
slysi. Skyndilega sá hann bílinn nema
staðar svo að hvein í hemlunum. Hann
fylltist ískaldri hræðslu, þegar hann sá
börn og fullorðna þyrpast utan um bíl-
inn, og heyrði ópin og köllin. Beðið
var um lögreglu og sjúkrabíl, og hann
skildi að alvarlegt slys hlaut að hafa
orðið. — Hver var það, sem hafði orðið
undir bílnum? Var það kannski Tommy,
sonur hans? Var það ef til vill hann,
sem lá þarna niðri á götunni í blóði
sínu? — Kannski dáinn? Axel fölnaði
við hugsunina. Hann skynjaði á þessari
stundu hversu skammt er á milli lífs
og dauða, sorgar og hamingju. Hann
hafði horft á það með eigin augum,
hvernig börnin léku sér áhyggjulaus og
glöð í sakleysi sínu, og andartaki seinna
var gatan orðin leiksvið, þar sem harm-
leikur dauðans var leikinn í allri ógn
sinni. Harmleikur, sem myndi hafa
djúptæk og ógleymanleg áhrif á líf allra
nærstaddra. í hjörtum foreldranna ríkti
nú sorg og myrkur, og heimili þeirra
var hús dauðans, þar sem allt minnti
svo átakanlega á barnið, sem nú var
ekki lengur til. Sem aldrei framar
myndi hlupa um og fylla stofurnar lífs-
gleði og gáska, aldrei labba út með
föður sínum á sunnudögum eða trúa
móður sinni fyrir gleði sinni og sorgum.
Þau áttu aðeins minningar eftir, minn-
ingar, sem fyrst í stað væru aðeins kvöl
og sársauki, en sem með tímanum
myndu breytast í ljúfar myndir af horf-
inni hamingju. Og bílstjórinn, sem af
gáleysi hafði grandað hinu unga lífi,
hann sat nú í bíl sínum, yfirkominn af
iðrun, lamaður og sljór. Aldrei gat hann
bætt fyrir brot sitt eða kveikt aftur
það líf, sem hann á svo hörmulegan
hátt hafði slökkt, áður en það fékk
tíma og tækifæri til að sýna, hvað það
fæli í sér. Um alla framtíð myndi þessi ó-
gæfa hans fylgja honum eftir, eins og
dimmur skuggi, sem aldrei hleypti sól-
inni í gegn. Og lengi eftir að hann væri
búinn að afplána refsingu sína fyrir
mannanna dómstól, myndi skugginn
ennþá myrkva tilveru hans.
Allt þetta flaug í gegnum huga Ax-
els á fáeinum andartökum. Svo flýtti
hann sér niður stigann og inn til konu
sinnar. Hún leit upp og brosti til hans,
kaffið var einmitt tilbúið. En brosið
hvarf af vörum hennar þegar hún sá
svip hans, og hún fylltist angist, sem
hún gat ekki sjálf skilið: „Axel, er eitt-
hvað að?“ stundi hún loks. Og hann svar-
aði henni með annarri spurningu:
„Hvar er Tommy? Það hefur orðið slys
hérna úti á götunni.“ — Þau störðu
hvort á annað, orðlaus og skelfd. Já,
hvar var Tommy? Hann var vanur að
vera úti allar stundir. Það gat alveg eins
verið hann, eins og einhver annar. Allt
annað hvarf á þessari stundu og var svo
FÁLKINN 25