Fálkinn - 05.04.1961, Blaðsíða 16

AD GEFA PÁSKAEGG
Eins og góðum heimilisföður sæmir,
þá hef ég nú alltaf gefið konunni páska-
egg, og síðan stelpan okkar fékk tenn-
urnar, hefur hún fengið egg líka. í
fyrra var ég seinn í því og varð að
leita um allan bæ að hæfilegum eggj-
um, því að heppilegustu stærðirnar
voru allar uppseldar. Þess vegna ætlaði
ég nú ekki að lenda í því sama, því ég
hafði ákveðið að leita til kunningja
míns, sem vinnur í sælgætisgerð, og
fá hjá honum mátuleg egg, og það meira
að segja í heildsölu.
Lét ég konu mína vita af þessu snjall-
ræði mínu fyrir víst einum tveim mán-
uðum, og gumaði mikið af því; að nú
myndi ég spara mikið á því að fá páska-
eggin í heildsölu. Ég hafði nefnilega hitt
þennan vin minn úr sælgætisgerðinni
á götu og ámálgað þetta við hann, en
hann tekið vel í, og sagt mér að koma
og finna sig fyrir páskana. Konan var
alltaf að tala um, að ég skyldi nú fara
að drífa mig að tala við manninn, því
óðum liði að páskum, en einhvern veg-
inn dróst þetta, svo að ég fór ekki fyrr
en í vikunni fyrir hátíðina.
í sælgætisgerðinni var hið mesta ann-''
ríki, og mér sýndist súkkulaðivinur
minn ekki neitt sérlega kátur að sjá
mig, því hann byrjaði á því að tilkynna
mér, að ég væri nú heldur seint á ferð-
inni og mest öll eggin þegar uppseld.
Þó sagðist hann hafa hér eitt egg, sem
að vísu væri nokkuð stórt, en ég fengi
það á sérlega hagstæðu verði. Brá hann
sér á bak við og kom, ja, eiginlega rog-
aðist með eitt heljarstórt egg inn og
lagði það á borðið. Annað eins egg hef
ég aldrei séð, nema þá kannski í út-
lenzkum myndablöðum. Mér féll allur
ketill í eld. Spurði ég þó, hvað svona
stórt egg kostaði, en hann kvað mig
geta fengið það fyrir fjögur hundruð.
Það myndi kosta sjö hundruð í búð,
svo ég beinlínis græddi þrjú hundruð.
Ég velti þessu fyrir mér og fór að gera
mér í hugarlund undrun mæðgnanna,
þegar þær sæju þetta risaegg. En svo
setti að mér efa og ég velti því fyrir
mér, hvort þessi vinur minn, væri nú
ekki meiri kaupmaður heldur en vinur,
og ég meiri vinur en kaupmaður.
Jú, þið getið ykkur rétt til. Ég borg-
aði fjögur hundruð og rogaðist með
eggið út. Það var leiðindaveður og ég
fór heim í strætó. Það var hinn mesti
troðningur eins og alltaf, og ég átti i
hinum mestu vandræðum með byrði
mína, því ég varð að halda um eggið
með báðum höndum, en gat þá ekki
haldið mér. Það vildi mér til happs,
að ég komst um síðir í sæti við hliðina
á karlfauski einum. Hann ávarpaði mig,
og spurði, hvað það væri, sem ég héldi
svona varlega á. Ég kvað það vera
páskaegg, en hann sagðist ekki trúa,
að svo stórt páskaegg væri til. Þá kom
upp í mér stoltið, og ég sagðist nú
skyldu sýna honum, að ég hefði rétt
að mæla. Reif ég gat á umbúðirnar og
leyfði honum að gægjast inn. Hann
sannfærðist að vísu, en fór að spyrja,
hve mikið svona egg kostaði. Sagði ég
það, en tók réttilega fram, að ég hefði
fengið það í heildsölu, svo ég hefði grætt
þrjjú hundruð. Fer þá ekki karlræfillinn
að halda yfir mér sparnaðarræðu. Hann
sagði, að þetta væri ógnarlegt bruðl,
og þetta bæri nú ekki vott um það, að
ég færi vel með peninga. Blessuð börn-
in gleddust ekki meira af svona risa-
eggi heldur en hænueggi, og allt þetta
sælgæti væri ekki gott fyrir heilsu
þeirra. Svo klykkti hann út með því að
segja, að nær hefði verið að leggja pen-
ingana á bók, því það væri einmitt það,
sem þjóðin þarfnaðist, að minna væri
eytt í óþarfa, en meira sparað.
Ég varð eldrjóður í framan, því
fjöldi manna í vagninum fylgdist með
samræðum okkar, og margir kímdu, en
krakkar tóku að biðja mig lofa sér að
kíkja á risaeggið. Varð ég þeirri stund
fegnastur, þegar ég komst burt úr
vagninum og strunsaði svo heim á leið
með mitt egg. Ég var kominn í versta
skap yfir óskammfeilni karlsins. Ekki
bætti það úr skák, að ég hafði ekkf
gengið nema nokkur skref, þegar ég
hitti vin minn einn og skólabróður. Og
nú hófst upp aftur þessi feiknar spurn-
ingaleikur. Hann spurði, hvað í ósköp-
unum ég væri með. Ég var afundinn og
bað hann geta. Hann átti bágt með að
geta, en að lokum sagði hann, að það
gæti jafnvel verið páskaegg. Ég varð
að viðurkenna, að hann hefði rétt fyrir
sér. Hann sagði þá, að ég hlyti að vera
orðinn vitlaus, og að ég væri aldeilis
orðinn efnaður, að geta kastað svona
peningunum, því þetta hlyti að hafa
kostað fleiri hundruð. Ég kvaddi í flýti,
því ég vildi ekki hlusta á meira.
Þegar heim kom, fór ég beint niður
í geymslu með feng minn. Á meðan ég
var að opna geymsluna, sá ég kerling-
arálftina í kjallaranum vera að kíkja á
Framh. á bls. 26.