Fálkinn - 05.04.1961, Blaðsíða 26

L*'

$3 ícjj
r
Smásaga
að „westan'
eftir
JERRY STONE
óendanlega lítilmótlegt og smátt. Hvaða
þýðingu hafði þetta allt, samanborið
við þetta hræðilega?
Axel hvarf til konu sinnar og strauk
hár hennar blíðlega, og hann hét sjálf-
um sér, að hann skyldi aldrei framar
nota slíkt orðbragð og það sem hann
viðhafði í dag. Hér eftir skyldi hann
leggja sig allan fram til þess að vera
henni góður, því að lífið væri svo stutt
og of dýrmætt til þess að eyðileggja það
með smámunasemi. Sorgirnar kæmu
víst nógu fljótt samt. — Og Jenny hall-
aði sér að manni sínum og hvíldi höfuð
sitt við öxl hans, eins og hún gerði svo
oft þegar þau voru í tilhugalífinu. og
hvíslaði að honum, að hún elskaði hann,
og vildi aðeins hans hamingju.
Andartak stóðu þau þannig, lömuð
af helkaldri angist út af barninu, og
uppfyllt af heitri ósk um framvegis að
gera allt betra. Um hug þeirra og
hjörtu streymdi ást og skilningur á
vandamáli hvors annars, og sterk til-
finning yfir því að vera tengd órjúf-
andi böndum, hvað sem kynni að bera
að höndum. — — Einmitt þá, á því
augnabliki ástar og skilnings, var hurð-
inni hrundið upp og inn þaut Tommy.
„Pabbi, mamma, hrópaði hann æstur,
„það varð slys hérna úti. Það var bíll,
sem keyrði á hann Jón í nr. 10.“ — Svo
snarstanzaði hann á miðju gólfinu og
starði á foreldra sína á víxl. Hann þagn-
aði. Barnssál hans skynjaði óljóst til-
finningar þeirra. Svo hvíslaði hann
lágt, og röddin titraði af geðshræringu.
„Hélduð þið að það hefði verið ég, sem
varð fyrir bílnum?“
í dagsins önn -
Frh. af bls. 15
mig, en ég lézt ekki sjá hana, því ég
kærði mig ekki um fleiri yfirheyrslur.
Það var nú meira, hvað mannskepn-
urnar voru forvitnar. Fyrr mátti nú
vera.
Konan varð hneyksluð alveg ofan í
tær yfir þessum eggjakaupum, því
þeim gat ég náttúrlega ekki haldið
leyndum lengi. Hún hélt yfir mér langa
sparnaðarræðu, sem ég gat ekki komizt
undan. Þó kastaði fyrst tólfunum, þeg-
ar bannsett eggið var opnað, því á
málshættinum stóð: Græddur er geymd-
ur eyrir.
Dagur Anns.
MriAtjáh (juilaugMch
hæstaréttarlögmaður.
Hafnarstræti 11. — Sími 13400.
Reykjavík.
26 FÁLKINN
VIÐ GENGUM fram Aðalstrætið, sýslu-
maðurinn og ég. Hitinn var kæfandi.
Fyrir utan knæpuna stóðu nokkrir hest-
ar bundnir og í dyrunum stóðu dólgarn-
ir og gláptu á okkur.
Ef ég segi að við höfum verið bundnir
tryggum böndum, sýslumaðurinn og ég,
er ykkur óhætt að trúa því. Um vinstri
úlnliðinn á mér var hringur, og úr hon-
um hlekkjafesti í annan hring um hægri
úlnliðinn á sýslumanninum.
Ég var stórhættulegi vitfirringurinn,
sem hafði komið öllu í uppnám í knæp-
unni fyrir rúmri viku. Einhver kyn-
blendingur norðan úr fjöllum hafði
gerzt svo bíræfinn að ganga í veginn
fyrir eina af kúlunum mínum. Og þá
skarst sýsli í leikinn. í heila viku dvöld-
um við saman öllum stundum í skrif-
stofunni hans. Það er að segja: þræl-
sterk járngrind var á milli okkar, en
þó gátum við rætt ýmis málefni ítar-
lega.
Snemma í morgun fór simaritunar-
tækið á borðinu hans að tifa.
„Skipun frá lögreglustjóranum í
Green West Town: Sendið fangann hing-
að. Hann verður hengdur á morgun!“
Við vorum á leiðinni í þessa hengingu
núna.
Og ég sárvorkenndi sýslumanninum,
því að við vorum orðnir mestu mátar
þessa viku. Að hugsa sér að vera sýslu-
maður og láta skipa sér að framselja
hættulegan skammbyssubófa eins og
mig. Og koma svo slyppur á leiðar-
enda...
Ég ætlaði nefnilega að flýja. Maður fer
ekki sjálfviljugur í snöruna þegar allt
westrið stendur manni opið og maður
er ekki nema þrítugur.
Lestin másaði inn á stöðina, og okk-
ur var stungið inn í vöruvagn. Og slag-
brandar settir fyrir dyrnar þegar við
vorum komnir inn.
Lestin var varla komin af stað aftur
fyrr en ég greiddi sýsla hnefahögg und-
ir hökuna með hægri hendinni, sem var
laus. Hann varð hvo hissa að hann valt
um koll og flutti kerlingar á gólfinu, og
munaði minnstu að hann drægi mig með
Framh. á bls. 32.