Fálkinn - 05.04.1961, Blaðsíða 30

UNDRAVERZLUNIN-
Framh. af bls. 13.
„Hann er í vasa þínum.“
Og þarna, sepi hann hallaði sér fram
á afgreiðsluborðið, — hann hafði reynd-
ar óvenju langan búk — særði þessi
furðulega mannvera hlutina fram á
venjulegan galdramannahátt. „Pappír,“
sagði hann og tók örk úr tóma hattin-
um með gormunum, „band,“ og sjá,
munnur hans varð þráðaraskja, úr hverri
hann dró endlausan þráð, sem hann svo
beit í sundur þegar hann hafði gengið
frá bögglinum, og gleypti hnotuna —
að því er ég bezt gat séð. Síðan kveikti
hann á kerti með nefinu á einni búk-
talarabrúðunni, stakk einum fingri
sem var orðinn að rauðu innsiglisvaxi,
í logann og innsiglaði þannig böggulinn.
„Svo var það Eggið sem hverfur", sagði
hann og dró eitt úr jakkabarmi mínum
og vafði því inn, og sömuleiðis Grátandi
barn ákaflega eðlilegt. Ég rétti Gip
hvern böggulinn um leið og hann var
tilbúinn, og hann hélt þeim í fanginu.
Hann sagði fátt, en augnaráðið og
hvernig hann þrýsti bögglunum að sér
sagði meira en nokkur orð fá lýst. Hann
var leiksoppur ósegjanlegra tilfinninga.
Þetta voru sannkallaðir galdrar.
Allt í einu hrökk ég við, ég fann eitt-
hvað kvika í hattinum mínum — eitt-
hvað mjúkt og hoppandi. Ég þreif hann
af mér, og úfin dúfa — samherji vafa-
laust — datt úr honum og hljóp eftir af-
greiðsluborðinu, og inn í pappakassa á
bak við tígrisdýrið, held ég.
„Uss, uss,“ sagði kaupmaðurinn og
tók hattinn fimlega af mér, „óreiðufugl,
og sem ég er lifandi maður — búinn að
verpa.“
Hann hristi hattinn minn, og hristi
niður í lófa sinn tvö eða þrjú egg, stórt
marmarastykki, vasaúr, svona hálfa
tylft af þessum óhjákvæmilegu glerkúl-
um, og svo krukklaða bréfsnepla, fleiri
og fleiri, á meðan hann rausaði um það
hvernig fólk trassaði að bursta hattana
sína að innan. Hann sagði þetta kurteis-
lega en þó svo að ég gat tekið sneiðina
til mín. „Alls konar drasl safnast fyrir
herra minn ... Auðvitað ekkert frekar
hjá yður, en hjá öðrum ... Hér um bil
hver einasti viðskiptavinur .. . furðu-
legt hvað fólk getur borið með sér ...“
Krukkluðu bréfsneplarnir hrúguðust
upp á borðinu, fleiri og fleiri, þangað
til hann var næstum því kominn í hvarf,
þangað til hann var alveg kominn 1
hvarf, og enn lét hann móðan mása.
„Enginn okkar veit hvað maðurinn hef-
ur að geyma, herra minn. Erum við þá
engu betri en gljáfægðir hlutir, kalkað-
ar grafir ..
Röddin þagnaði. Það var alveg eins og
þegar manni hefur tekizt að hæfa glym-
skratta náungans með vel miðuðum
steini, sama skyndilega þögnin. Það
hætti að skrjáfa í pappírnum, og allt
varð hljótt.
„Hvað hafið þér gert við hattinn
minn?“ sagði ég eftir drykklanga stund.
Ekkert svar.
Ég horfði á Gip, og Gip horfði á mig,
og þarna voru afskræmi okkar í spé-
speglinum, ákaflega skringileg og alvar-
leg og hljóð ásýndum.
„Ætli við förum ekki að fara,“ sagði
ég. „Viljið þér segja mér hvað allt kost-
ar?“
„Ég er að segja,“ sagði ég ögn hærra,
„að ég vil fá reikninginn og hattinn
minn, ef þér vilduð gjöra svo vel.“
Mér heyrðist eins og blásið úr nös á
bak við bréfahrúguna.
„Við skulum gá á bak við afgreiðslu-
borðið Gip,“ sagði ég. „Hann er að
draga dár að okkur.“
Ég leiddi Gip framhjá tígrisdýrinu
sem velti vöngum, og hvað haldið þið
að hafi verið á bakvið afgreiðsluborðið?
Alls enginn. Aðeins hatturinn minn á
gólfinu, og venjuleg hvít galdramanna-
kanína með lafandi eyru, niðursokkin í
hugsanir sínar, og svo heimskuleg og
úfin ásýndum sem einungis galdra-
mannakanínur geta orðið. Ég tók hatt-
inn minn, og kanínan hoppaði frá mér
eitt hopp eða svo.
„Pabbi,“ hvíslaði Gip sektarlega.
„Hvað er að Gip?“ sagði ég.
„Mér finnst þetta skemmtileg búð,
pabbi.“
„Það fyndist mér líka,“ sagði ég við
sjálfan mig, „ef afgreiðsluborðið færi
ekki allt í einu að teyg(ja úr sér, til að
króa mig frá dyrunum." En ég lét ekki
á því bera við Gip. „Kansa,“ sagði hann
og teygði höndina eftir kanínunni, þeg-
ar hún hoppaði framhjá okkur. “Kansa
mín, gerðu galdur fyrir Gip.“ og hann
elti hana með augunum þegar hún
smaug inn um dyragátt, sem ég hafði
svo sannarlega ekki veitt eftirtekt fyrr.
Síðan opnuðust dyrnar betur og maður-
inn með annað eyrað stærra en hitt kom
aftux í ljós. Hann var enn brosandi, en
hann leit á mig ögrandi og glettnislega
í senn.
„Þér hefðuð gaman af að sjá sýning-
arsalinn okkar, herra minn,“ sagði hann
ósköp blítt og sakleysislega. Gip togaði
í fingur minn. Ég leit á afgreiðsluborð-
ið og horfðist svo aftur í augu við kaup-
manninn; mér voru farnir að þykja
galdrarnir helzti raunsannir. „Við er-
um dálítið tímabundnir,“ sagði ég, en
einhvern veginn vorum við komnir inn
í sýningarsalinn áður en ég lauk við
setninguna.
„Allar okkar vörur eru af sama gæða-
flokki,“ sagði kaupmaðurinn og neri
saman sveigjanlegum höndunum, „og
það af þeim bezta. Hér inni er ekkert
nema raunverulegir galdrar, og allt hvað
öðru kynlegra. Afsakið herra minn.“
„Ég fann að hann togaði í eitthvað,
sem hékk við ermina mína, og svo sá
ég að hann hélt litlum rauðum sprikkl-
andi púka uppi á skottinu, ófreskjukríl-
ið brauzt um og beitti kjafti og klóm,
og reyndi að ná í hönd hans — en eftir
stutta stund þeytti hann honum kæru-
leysislega aftur fyrir afgreiðsluborðið.
Auðvitað var þetta ekki annað en tog-
leðurbrúða, en þá stundina! Og látbragð
kaupmannsins var alveg eins og hann
ætti við illskeytta ókind. Ég leit á Gip,
en hann var að skoða galdrarugguhest.
Ég varð feginn að hann hafði ekki séð
ósómann. „Segið þér mér,“ sagði ég lág-
um róm og hvarflaði augunum að Gip
og rauða púkanum, „Þér hafið vænti ég
ekki mikið af svonalöguðu nálægt yður,
eða hvað?“
„Ekkert, sem viðkemur okkur. Það
hefur sennilega borizt með yður,“ sagði
kaupmaðurinn — einnig lágum rómi, og
með sínu ágæta brosi. „Furðulegt hvað
fólk getur borið með sér án þess að
vita af því!“ Síðan sneri hann sér að
Gip. „Sérðu eitthvað hérna, sem þér
líst á?“
Það var ýmislegt, sem Gip leist á.
Hann sneri sér að þessum furðulega
sölumanni með samblandi af trúnaði og
virðingu. „Er þetta galdrasverð?" sagði
hann.
„Leikfangagaldrasverð. Það bognar
Vögguljóð á pákur.
30 FÁLKINN