Fálkinn - 05.04.1961, Blaðsíða 31

,,Ja, hvað á maður að gera. Ég á að borga afborgun af bílnum í
fyrramálið.“
ekki, brotnar ekki, og sker mann ekki.
Sá sem ber það er ósigrandi í orustu
gegn öllum innan við átján ára. Og þetta
alvæpni hérna á spjöldunum er mjög
nytsamlegt fyrir farandsveina. Öryggis-
skjöldur, sjömílnaskór, og hulinshjálm-
ur.“
„Ó pabbi!“ andvarpaði Gip.
Ég reyndi að komast að því hvað
þetta kostaði, en kaupmaðurinn virti
mig ekki viðlits. Hann var nú búinn að
ná tangarhaldi á Gip, hann hafði náð
honum af fingri mínum með því
að sýna honum þessar bölvuðu vöru-
birgðir sínar. -— Ekkert gat aftrað
honum. Allt í einu sá ég mér til skelf-
ingar að Gip var farinn að halda um
fingurinn á þessum náunga alveg eins
og hann var vanur að gera við mig, og
ég fylltist tortryggni og eins konar af-
brýðisemi. Ég hugsaði með mér, að
vafalaust væri þetta allra skemmtileg-
asti náungi, og nóg ætti hann af athygl-
isverðum brellum, verulega góðum
brellum. Samt sem áður —
Ég rölti á eftir þeim og sagði fátt,
en hafði gát á þessu mikilsverða mann-
kerti. Hvað sem öðru leið, var Gip
skemmt, og sjálfsagt mundum við auð-
veldlega komast út þegar þar að kæmi.
Þetta var langur og óskipulegur sal-
ur hólfaður með sýningastöllum og súl-
um, þaðan lágu bogagöng inn í aðrar
deildir, þar sem hinir hjákátlegustu að-
stoðarmenn slæptust og góndu á mann.
Einnig voru þarna speglar og vegg-
tjöld, sem gerðu mig gjörsamlega rugl-
aðan, já svo ruglaðan að eftir skamma
stund hafði ég ekki hugmynd um,
inn um hvaða dyr við höfðum komið.
Kaupmaðurinn sýndi Gip járnbraut-
arlestir, sem runnu áfram án sýnilegs
afls um leið og gefið var merki, og svo
nokkra býsna verðmæta kassa með her-
mönnum, sem allir urðu lifandi um leið
og lokinu var lyft af og sagt —. Sjálfur
hef ég ekki sérlega næmt eyra, og þetta
var þvöglulegt orð, en Gip — hann hef-
ur hið næma eyra móður sinnar — lærði
það strax. „Bravó,“ sagði kaupmaður-
inn og lét dátana flausturslega í kass-
ann, og rétti Gip hann. ,,Núna,“ sagði
kaupmaðurinn, og á svipstundu vakti
Gip þá til lífs á ný.
„Þú tekur þennan kassa?“ sagði
kaupmaðurinn.
„Við tökum hann,“ sagði ég, „nema
þér krefjist sannvirði fyrir hann, þá
þyrfti ég að fá ábyrgðarmann.“
„Hamingjan góða! Nei!“ og kaupmað-
urinn sópaði litlu mönnunum niður í
kassann aftur, skellti aftur lokinu og
sveiflaði honum í loftinu, og þarna var
hann þá innvafinn brúnum pappír, um-
bundinn og á letraður fullu nafni og
heimilisfangi Gips.
Kaupmaðurinn hló að undrun minni.
„Þetta eru sannir galdrar,“ sagði
hann. „Ekta vara.“
„Full sannir fyrir minn smekk,“ sagði
ég.
Að þessu loknu tók hann að sýna Gip
sjónhverfingar, undarlegar sjónhverf-
ingar, og undarlegast var þó hvernig
hann framkvæmdi þær. Hann útskýrði
þær og umsneri þeim, og blessaður
drengurinn kinkaði viturlega kolli.
Ég hefði getað veitt þeim meiri at-
hygli en ég gerði. „Skjótt nú!“ sagði
kaupmaðurinn, og svo skær barnsrödd
drengsins „Skjótt nú!“ en það var ým-
islegt sem glapti mér sýn. Það kom
yfir mig hversu feikilega skrítinn stað-
ur þessi var. Það var eins og andrúms-
loftið væri þrungið kynngi. Jafnvel
innréttingin var kyndugleg. Það var
eitthvað kyndugt við loftið, við gólfið,
og það hvernig stólunum var komið fyr-
ir eins og af tilviljun. Ég fékk þá ónota-
kennd að þeir skástigu um leið og ég
leit af þeim, en lékju þöglan feluleik í
skotunum fyrir aftan mig. Og loftlist-
inn var prýddur slöngumynstri með
grímum, grímum, sem voru allt of svip-
miklar af gibsgrímum að vera.
Svo kom ég allt í einu auga á einn af
þessum skrítnu aðstoðarmönnum. Hann
var spölkorn frá mér og hafði bersýni-
lega ekki orðið mín var, — ég sá svo
þrjáfjórðu hluta af honum upp yfir leik-
fangahrúgu innan við bogagöngin. Hann
hallaði sér letilega upp að súlu, og
skrumskældi sig á viðbjóðslegan hátt!
Viðbjóðslegast var það, sem hann gerði
við nefið á sér. Hann gerði það eins og
hann væri að reyna að stytta sér stund-
ir í iðjuleysinu. Fyrst var þetta stutt
kartöflunef, svo allt í einu skaut hann
því fram eins og kíki, síðan spratt það
fram og varð mjórra og mjórra, þang-
að til það var orðið eins og löng sveigj-
anleg rauð kaststöng. Þetta var eins og
sýn í martröð. Hann sveiflaði því um
sig, og kastaði því fram eins og veiði-
maður flugustöng.
Mín einasta hugsun var, að Gip mætti
ekki sjá hann. Ég leit við og sá að Gib
var önnum kafinn með kaupmannin-
um og átti sþr einskis ills von. Þeir voru
að hvíslast á, og horfðu á mig. Gip stóð
uppi á smá kolli, og kaupmaðurinn hélt
á eins konar stórri trumbu.
„Komdu í feluleik pabbj!“ kallaði
Gip. „Þú ert hann.“
Og áður en ég fékk rönd við reist
hafði kaupmaðurinn hvolft stóru trumb-
unni yfir hann.
Ég sá strax hvað var á seyði. „Tak-
ið þetta burt,“ hrópaði ég, „nú á stund-
inniþ Þér hræðið denginn. Takið þetta
af honum.“
Kaupmaðurinn með misstóru augun
hlýddi mér orðalaust, og hélt stóra
hólknum þannig að ég gat séð að hann
var tómur. Og litli stóllinn var auður!
A þessari stuttu stund hafði drengur-
inn minn gjörsamlega horfið.
Þið kannist kannski við þennan óhug,
sem stundum gripur mann ósýnilegum
heljartökum. Þið vitið að maður verð-
ur alveg utan við sig, hvorki sljór né
ör, hvorki reiður né hræddur, en var-
kár og viðbúinn. Þannig brást ég við.
Ég gekk að þessum glottandi kaup-
manni og sparkaði um stólnum hans.
„Hættið þessum fíflalátum," sagði
ég. „Hvar er drengurinn minn?“
„Þér getið séð,“ sagði hann og hélt
hólknum enn þannig að ég gæti séð
inn í hann. „Þetta er engin blekking.“
Ég þreif til hans, en hann skauzt fim-
lega undan. Ég hrifsaði aftur, og hann
neri sér við og hratt upp hurð til að
flýja. „Stopp!“ kallaði ég, og hann hló
og fjarlægðist. Ég hentist á eftir hon-
um — inn í niðamyrkur.
Tjú!
„Guð sé oss næstur; Ég sé ekki til
yðar, herra minn!“
Ég var á Regent Street, og hafði rek-
ist á hógværan verkamann og svo sem
alin frá mér stóð Gip hálf ráðvilltur á
svipinn. Við bárum fram einhverjar af-
sakanir, og Gip hafði snúið við, og kom
nú til mín brosandi eins og við hefðum
orðið viðskila rétt sem snöggvast.
Og í fanginu bar hann fjóra böggla.
Hann tók strax traustataki um fing-
ur minn.
Ég var alveg utan við mig um stund.
Ég litaðist um til að finna dyrnar á
Galdrabúðinni, og sjá, þarna var engin
Galdrabúð, engar dyr, ekkert, aðeins
venjuleg ferstrend súla á milli mál-
verkasalans og gluggans með hænuung-
unum.
Ég gerði það eina, sem mér var unnt
í þessu hugarástandi, ég gekk fram á
FÁLKINN 31